خیلی وقت بود که ننوشته بودم به بهانه های مختلف! الان که بار یک ترم دیگر هم از روی دوشم برداشته شده به فکر افتادم که چند خطی بنویسم باز هم به بهانه های مختلف! اما در درونم احساس نیاز به خواندن کردم بیش از نوشتن! پس بدون لحظه ای تامل رفتم به سراغ کتابی که اول ترم از یکی از دوستان گرفته بودم که او هم از یکی دیگر و بالاخره از ایران آمده بود!

الان که انگشتم را بین ورقات کتاب گرفته ام که مانند همه کتاب های دیگر رضا امیرخانی قابل زمین گذاشتن نیست به خیلی چیزها فکر می کنم. به «منِ او» اولین کتاب امیرخانی که با توصیه دوستی با شک فراوان به دلیل ضخامت کتاب (!) خریدم تا پایان ترم چهارم کارشناسی که کتاب را با فصل امتحانات شروع کردم و قبل از آخرین امتحان تمام کردم! به نگهبان افغانی ساختمانمان که در معرفت آخرش بود! تا آن یکی که تیپ جوان پسند می زد و شب های جمعه را در خیابان های بالا شهر صرف جذب عشق های سرگردان می کرد! تا فروشنده افغانی اسپایس بازار هندی که به فارسی در اینجا به من جنس می فروشد! تا آقای گارنمنت سه لتی که از این همه آپرچونیتی های همسایه های دور و بر فقط بدبختی هایش را نصیب ما کرد! به افغانستان، پاکستان، ترکمنستان، آذربایجان، بحرین و امارات! به ایران بزرگ! به ایرانی که امروز از پاره های تنش جدا افتاده!

گرچه دیر اما، تا انگشتم از بین صفحات کتاب خارج نشده، آمده ام که بنویسم:

جانستان کابلستان!

این یکی از معدود کتاب هایی است که توسط یک نویسنده ایرانی درباره افغانستان نوشته شده است

او در این سفر از شهرهای هرات،مزارشریف و کابل دیدن میکند و از اتفاقاتی که در این سه شهر برایش می افتدصحبت می کند.

نویسنده در این کتاب تمام توان خود را به کار بسته تا گفتگوهای انجام شده بین خود و مردم را به زبان عامیانه و رایج بیاورد و تا حدوی نیز موفق بوده است.

او در یکی از پاراگراف های این کتاب می نویسد:

هربار وقتی از سفری به ایران برمی گردم، دوست دارم سر فروبیافکنم و برخاک سرزمین م بوسه ای بیافشانم. این اولین بار بود که چنین حسی نداشتم. برعکس، پاره ای از تن م را جا گذاشته بودم پشت خطوط مرزی، خطوط بی راه و بی روح مرزی. خطوط «مید این بریطانیای کبیر»!

نکته ی قابل تاملی که در این کتاب وجود دارد این است که همان طور که در ایران تعداد زیاد از مهاجرین در شرایط مختلف سعی میکنند تا ملیت خود را مخفی کنند،آقای امیرخانی نیز در برخی از موارد وقتی از او سوال می شود که "ایرانی هستی؟" سعی دارد تا به این سوال جوابی ندهد.

حال سوالی که پیش می آید این است: که چرا در این دو کشور همسایه،هم دین و هم فرهنگ اوضاع طوری است که کسی نمی تواند با جرات و خیال آسوده بگوید که چه ملیتی دارد؟

آیا این سوال را باید از مردم کوچه و بازار پرسید یا از سیاستمداران یا مسئولین فرهنگی دوکشور؟

از دوستانی که این کتاب را خوانده اند خواهشمندیم علاوه بر پاسخ دادن به دو سوال فوق نظرات خود را درباره این کتاب برای ما ارسال کنند.

به نظرم برعکس امیرخانی که از دریچه فرهنگ، اخلاق، تاریخ و جغرافیا به افغانستان نگاه کرده، اکثر آدم‌هایی که این روزها ژست دفاع از افغانی‌ها را به خود گرفته‌اند، سیاسی‌کار هستند! البته من هرگز همه را متهم نمی‌کنم ولی خیلی راحت می‌شود مدعی را از آدم‌ صادق تشخیص داد.