رضا امیرخانی که در سال جاری رمان «قیدار» را از سوی نشر افق روانه بازار کتاب کرده است با حضور در غرفه خبرگزاری مهر در نوزدهمین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری ها با اشاره به نمایشگاه کتاب فرانکفورت که امسال در آن حضور پیدا کرده بود، اظهار کرد: فکر آلمانی را نمی توان مثل بنز آلمانی سوار شد و گاز داد و رفت و کیفش را کرد. مشکل ما این است که سازوکار حضور در نمایشگاه بین المللی فرانکفورت را نمی شناسیم. خیال می‌کنیم می‌رویم و غرفه می‌گیریم و سوار کار می‌شویم. مثالی که من برای این می زنم این است که ما با ورزش تازه ای مثل کریکت آشنا شویم. بعد می بینیم ورزشکارانش نقاب های خاصی به صورت می زنند، زانوبند و آرنج بند دارند و یک قطعه چوب دارند برای بازی. ما هم همه این وسایل را می خریم با دلار و بهترین مارکش را هم می خریم. بعد با آنها می رویم داخل زمین بازی، می‌دوند، ما هم می‌دویم. می‌خندند ما هم می‌خندیم... مساله این نیست. مساله لباس و کلاه و مارک نیست. مساله اصل بازی است. ما قاعده بازی را نمی دانیم.
امیرخانی تاکید کرد: چه حضور ما در نمایشگاه پررنگ باشد و چه کمرنگ، ما قاعده بازی در نمایشگاهی مثل فرانکفورت را نمی دانیم و تا آن را نفهمیم خیلی تفاوتی در وضع ما ایجاد نمی شود. در یک کلام و با این ندانستن قاعده، به نظر من تصمیم بهمن دری در نرفتن به نمایشگاه کتاب فرانکفورت درست ترین تصمیم ارشاد در دولت فعلی بود.
وی همچنین گفت: نمایشگاه کتاب فرانکفورت برای ایجاد حرکت اقتصادی در صنعت نشر است. واقعیت این است که حتی نویسنده هم در آن نقش جدی ندارد. آنجا تنها جای حضور ناشران برای مبادله حق رایت کتاب هاست. اصلا خود نمایشگاه را اتحادیه ناشران آلمان و صنعت نشر – نه دولت- برگزار می‌کند. ما تا زمانی که به این نتیجه نرسیده باشیم که می توان حق رایت انتشار کتابی را خرید و فروش کرد، حضورمان در این نمایشگاه کاملا بی فایده است. حتی اگر با پول نفت نصف زمین نمایشگاه را هم سند بزنیم و بهترین طراح و معمار را هم بیاوریم!
امیرخانی در پاسخ به سوالی درباره موفقیت خود در فروش رایت آثارش در نمایشگاه فرانکفورت نیز گفت: موفقیت قابل توجهی در فروش رایت کتاب در این نمایشگاه نداشتم. البته با چند واسطه ادبی توافقاتی شد که طبیعتا هنوز اجرایی نشده است و یک ناشر کانادایی نیز برای خرید رایتِ جانستان کابلستان اعلام آمادگی کرد.
رسانه های نفتی ما از تحریم جان سالم به در نمی برند
این نویسنده در بخش دیگری از این گفتگو در پاسخ به سوالی درباره وضعیت عمومی نشریات و میزان اعتنای آنها به مقوله فرهنگ گفت: تا زمانی که ایراد نفحات نفتی به مطبوعات و خبرگزاری ها وارد است، یعنی تا زمانی که رقم حقیقی تولید خبر و سودش در جیب تولید کننده آن نرود و تا روزنامه بابت خرید خبر به خبرگزاری چیزی ندهد، سیستم مطبوعات ما درست نمی شود.
نویسنده رمان «بیوتن» افزود: از تحریم های اخیر شاید مردم به همان قناعت ذاتی و استغنای طبع فرهنگی جان سالم به در ببرند، اما شک ندارم که رسانه های نفتی ما از آن جان سالم به در نخواهند برد و مجبور خواهند بود بال و پر خود را قیچی کنند.
امیرخانی تاکید کرد: سازوکار اصلی چرخه رسانه در کشور ما وجود ندارد. یعنی خبرگزاری ها به تولیدکننده خبر و روزنامه ها به خبرگزاری ها از حیث استفاده از محتوای همدیگر احترام نمی گذارند و خب طبیعی است که مردم هم به این چرخه احترام نمی گذارند.
وی تاکید کرد به نظرم خبرگزاری مهر می تواند در تعامل با یک روزنامه همسو با خود مثل همشهری به صورت پایلوت به سمت حرکت واقعی شدن فعالیت حرفه ای خود با تعاملی دو سویه حرکت کنند و اگر این اتفاق بیفتد، شک نکنید نحوه تولید خبر شما تفاوت خواهد کرد.
قیدار را جراحی زیبایی نمی کنم
نویسنده رمان «قیدار» در ادامه در پاسخ به سوالی درباره میزان تاثیر گرفتن خود از نقدهای مطرح شده بر آثارش به ویژه قیدار گفت: من نقد و نظرهای زیادی بر قیدار شنیدم، اما رمانم به قول علماها نعل بالنعل سر جایش ایستاده است و حتی یک نعل ساییده از رمانم را نیز تغییر نخواهم داد! موجودی که متولد شده، دیگر متولد شده است و جراحی زیبایی از بدترین کارهایی است که می شود برای یک نوزاد انجام داد.
وی افزود: امیدوارم که آثار بعدی من با این نقدها بیشتر پخته شود و حتما همین گونه خواهد بود. بسیاری از نقدهایی که به پیچیدگی رمان «بیوتن» شد در ساده نویسی رمان قیدار تاثیر داشت و از این به بعد هم هیمنطور خواهد بود.
