نزدیک به 40 سال از عمر «رضا امیر خانی» می گذرد؛ داستان های کوتاه، رمان پسامدرنیستی؛ سفرنامه و مقاله های تحلیلی، که هر کدام از این ها بارها تجدید چاپ شده اند؛ به گونه ای که حساب بعضی هم دیگر از محاسبه فراتر رفته است نظیر«من او» و «بیوتن» این آثار در مجموع مفاد کارنامه ی پر بار این نویسنده را تشکیل می دهند.

رضا امیر خانی گویا رسالتی مهم تر و دغدغه ای بالاتر از این بحث های سیاسی روزمره دارد. هر چند که امیر خانی هرگز به گونه ای مستقیم به این دغدغه ها نمی پردازد و لیکن باید این نوع دغدغه ها را از کلیت و بهتر از هر تعبیری؛ از جریان فرهنگ ساز «امیرخانیسمی» که او در بین قشر «حزب اللهی»- به معنای عام کلمه؛ نه مثلا حزبی خاص در کشور- به راه انداخته است، استنباط کرد. واین مسئله نکته ی بسیار مهم و ارزشمندی است که سرانجام این امیر خانی بود که توانست قشر «حزب اللهی» جامعه را با مقولات  مختلف ادبی و مطالعات اجتماعی و به طور کلی روشنفکری آشتی دهد. البته روشنفکری ای از نوع دیگر نه به معنایی که بیشتر تداعی کننده ی شخصیت هایی نظیر«ملکم خان» باشد. چرا که در سال های منتهی به انقلاب و اوج گیری مبارزات؛ قشر مذهبی موسوم به حزب اللهی ترجیح می دهد که مبارزات خود را در قالب های سنتی اش سازماندهی نماید و طبعا پشتوانه ی فکری مبارزات و اندیشه های آنها نیز به شیوه های سنتی به نسل پس از خود منتقل می شد. منبر و حلقه های مسجد و ... شیوه های رایج آن ها در انتقال مفاهیم و ارزش هایشان بود، و هرگز رو به ادبیات و مطالعات اجتماعی نمی آوردند چرا که گذشته از این که فضای غالب ادبیات در آن سال ها و چه بسا در این سال ها در اختیار گروه های چپ مارکسیستی و شبه روشنفکری بود اصولا انواع فراجناحی و علمی این نوع مطالعات هم چندان باب طبع این قشر نبود؛ تا زمانی که رمان «من او» توسط امیرخانی نگاشته می شود، و ناگهان مانند بمبی در میان قشر حزب اللهی منفجر می شود و چاپ های آن یکی پس از دیگری به پایان می رسد. قشر حزب اللهی که به طور کلی به ادبیات داستانی معاصر بد بین بود اینک آغاز اعتماد سازی شان را به ادبیات با یک رمان پسامدرن آغاز می نمایند. قشر حزب اللهی حالا به مدد سایر آثار امیر خانی چون «جانستان، کابلستان»، «نفحات نفت» و«بیوتن» و «قیدار» مشتری بروپا قرص ادیبات گشته است و به مطالعات فرهنگی چراغ سبز نشان می دهد . اکنون هم شاهدیم که کتاب هایی که می توانیم بگوییم در «ژانر امیر خوانی» یا همان «امیرخانیسم» هستند هم با اقبال مواجه می شوند. آثاری نظیر«دا»، «بابا نظر»، «من قاتل پسرتان هستم»، «اسماعیل» وبسیاری دیگر؛ قطعا موفقیت خود را مدیون امیر خانی هستند.

جاده:احلی من العسل
http://514313.blogfa.com/post/39
...-فروردین93
می خواهم و می توانم و به شدت علاقمندم که بنویسم چند کلمه ای با رنگ و لعاب نقد، درباره "من او" رضا امیرخانی ولیکن ... لیکن این صفت، ویژه مگس است که می گردد و می گردد و در بین تمااااام نقاط سالم بدن ، صاف می رود می نشیند روی همان زخم کوچولوی روی پوست. نه! راجع به " من او " نباید مگس صفتی کرد بس که ...

تمام و کمال در اوج، فقط یکی دو نقطه ( نه خیال کنی که نقطه فرود باشد ها... نه! )، یکی دو نقطه در کل این رمان بود که من آن را تعبیر می کنم به دست اندازهای هوایی که باعث می شود هواپیما در آسمان یه تکانک هایی بخورند. همان هواپیمایی که در اوج آسمان است.

همین مقدار هم را نباید می نوشتم. وقتی واله و شیدایی می شود فضا، باید مهار کرد افسار قلم را ( شما بخوانید افسار سرانگشتان و صفحه کلید را )

راستی.. ( این جا برگشتم برای ویرایش مطلب وبلاگ)
شبهای احیا در ماه مبارک رمضان را بعضا به زور چای و ... بیدار می مانم. رضای امیرخانی ولی توانست دو شب پی در پی مرا تا نماز صبح بیدار نگاه دارد با همین کتاب "من او" یش.