قیدار باز هم در فضای تهران قدیم سعی کرده است آرمانشهر امیرخانی را در فضاهای قدیمی ترسیم کند؛ آرمانشهری که انسانهای سیاه و سفید در آن ارج و قرب بیشتری دارند و هرکس در این روند داشتان از ظن خود یار امیرخانی می شود؛ چه مسلمان باشی، چه مارکسیست، خواه قیدار تو را یاد مولا (ع) بیندازد خواه احیا کننده کمون نهایی.

رسم قیداری دست هر کس را می گیرد چه رقاصه کافه های بالاشهر تهران باشی، چه لات قمارباز؛ البت فقط باید رسمت درست باشد.

قیدار بعد از تقریباً 4 سال از بیوتن بهتر درآمده است؛ اما حیف که امیرخانی پرداخت اول کتاب را در سرتاسر داستان به کار نبسته است و شتاب اخر داستان برای به نتیجه نشستن آن از پختگی می کاهد .

هنوز باید منتظر انسان تراز خود امیرخانی بود. در رمان های نوشته شده او انسانی را که در پس فطرت اوست نیافته ام؛ چرا که انسان های او هنوز...

اما من هنوز منتظرم

http://aabadi.blogfa.com/post/90
مریم-اردیبهشت91
"... دليجان كمر راه اصفهان را مي شكند... اسم قشنگي هم دارد. جسم ش راه را از كمر دو نيم مي كند، اسم ش قلب آدم عاشق را...
من از چيزهاي كه ته شان جان دارد، خوش م مي آيد..." صفحه 18 

"... اما همان ها مي گفتند كه امان از قالي نوعروس و دختر عاشق... نقش ش هزار راه مي برد آدم را... نقش ش غلط است؛ مرغ ش سر مي كند توي گل و گل ش مي روزد زير بال و پر مرغ، اما عوض ش تا بخواهي جان دارد..." صفحه 41

"... سفره ي آخوند نبايد كباب داشته باشد! كباب به سفره ي آخوند نمي خورد... خود كباب ايراد ندارد، لاكن بوي كباب از خانه ي آخوند ايراد دارد، برادرجان!" صفحه 86

شايد بخنديد؛ ولي ديروز كه "قيدار" را مي خواندم، به ياد ده فرمان "رضا اميرخاني" افتادم كه نوشته بود به كل روي كاغذ ننويسيد. پاي كامپيوتر فقط... 

ديشب كه گم شده بودم لابلاي نقش هاي غلط قالي؛ با خود فكر مي كردم: راستي؛ اميرخاني پاي لپ تاپ اين ها را نوشته؟ وقتي گوشه ي كافه (كه نخواسته اسمش را لو بدهد!) نشسته و مرتب چاي سفارش مي دهد...

"قيدار" فوق العاده است. مثل "بيوتن" دوستش داشتم و نه مثل "من او". نمي دانم. شايد اشتباه مي كنم. ولي لابلاي همه به ظاهر "لات بازي"هاي قيدار داستان، خيلي حرف هست... خيلي زياد حرف هست... خيلي زياد...

قلمش را دوست دارم. نگاهش را. انسجام نوشتارش را. شايد داستانش دور به ذهنم بيايد. شايد بعضي ها بگويند رگه هاي مذهبي در همه نوشته هايش به شدت هست. ولي... داستان هايش خيلي حرف دارند. خيلي...

قلمش ماندگار...

پی نوشت: دندون درد دارم...مسواک بزنید...اینو یکی اضافه بخرید ممکنه تا مرداد تموم بشه ازتون بگیرم.

جیک جیک نوشت ها :

۱- در این روزها که سرگرم تورق د رکتب سیاسی مربط به پایان نامه هستم که قیدار رضا امیر خانی دلم را برد ...

اول این که دیروز رفته بودم نمایشگاه کتاب. البته این اتفاق علی رغم قولی که پارسال به خودم داده بودم افتاد.( مبنی بر این که امسال  پا مو تو نمایشگاه نزارم.)

پارسال واقعا وقتم تلف شد. اما امسال بد نبود .حداقل کتاب جدید رضا امیر خانی  رو با امضای خودش خریدم. نشر افق کتاب رو منتشر کرده و با توجه به ازدحام جمعیتی که برای خرید کتاب جلوی غرفه ی نشر افق جمع شده بودند ، چاپ اول باید تا حالا تموم شده باشه.

اسم کتاب «قیدار» ه . برای دوستانی که قبلا کتاب های آقای امیر خانی رو خوندن و با سبکشون آشنا هستن باید بگم که نثر و خط کتاب مثل کتاب های قبلیشون و خصوصا خیلی شبیه به« من او » ست. اولش هم مثل سایر کتاب هاشون از اختصاصی  بودن رسم الخط و تخیلی بودن شخصیت ها نوشتن. البته من دارم تمومش می کنم و احتمالا به زودی  نقدم رو  بر کتاب «قیدار»کامل می کنم .

4- خیلی جالبه که نشر هایی که پرنده توشون  پر نمی زد غرفه داشتن قد یه ویلای 200 متری ، اما نشر های مطرحی مثل:مروارید ، افق ،ماهی و... یه قرفه ی یک در یک  هم به زور داشتند. با تشکر.

از کارخانه‌ی آلمانی‌ش بپرسی، هیچ خاصیتی ندارد این کار، اما وسطِ جاده و بیابان، بچه‌های گاراژِ قیدار خاصیت‌ش را بخواهند یا نخواهند، می‌فهمند...

اتول هم باید موتورش صدای "هو یا علی مدد" بدهد و چرخ‌ش به عشق بچرخد...

گرفتی؟؟!!

به گزارش خبرنگار ما، رضا امیرخانی که از ساعت 4 تا حدود 6 میزبان خوانندگانش در نشر افق بود، با سیل زیادی از علاقه مندان به ادبیات مواجه شد که می خواستند نویسنده اثر، یادنوشتی را در کتابشان بنویسد.
غرفه نشر «افق» که در دونبشی یکی از راهروهای شبستان قرار دارد، به دلیل فضای محدود با ازدحام چشمگیری مواجه شد که حراست نمایشگاه برای جویا شدن دلیل این شلوغی به آن جا سر زد و متوجه شد نویسنده کتاب در حال امضای کتابش برای خوانندگان است.
گفتگوهای جالبی نیز بین نویسنده کتاب و خوانندگانش رد و بدل می شد که خواندنش خالی از لطف نیست. یکی از خوانندگان که جوانی بیست و چند ساله بود، همانطور که با اشتیاق رمان قیدار را به امیرخانی می داد گفت، من امضای شما را پای کتاب «بیوتن» و «من او» هم دارم و تا سه نشود، بازی نشود!
امیرخانی در صفحه اول همه کتاب ها بعد از خطاب قراردادن اسم خوانندگان، می نوشت «در سایه امیرالمومنین مستدام باشید» که بعضی از او می خواستند که جمله ای دیگری برایشان بنویسد و امیرخانی می گفت که به دلیل ازدحالم جمعیت، جمله دیگری را در ذهن ندارد.
برخی از جوان ها هم به ناخوانا بودن خط امیرخانی ایراد می گرفتند و هم نامی اش را با استاد غلامحسین امیرخانی خوشنویس یادآوری می کردند.
یکی از دختران جوان که می خواست اسمش را برای یادگارنوشت امیرخانی در کتابش بگوید، گفت؛ بنوسید برای مهتاب من او.
بسیاری از خوانندگان هم درباره شیوه جدانویسی کلمات در کتاب های امیرخانی سوال هایی داشتند که او با دفاع از این سبک نوشتاری، قصدش را گسترده کردن دایره لغات فارسی می دانست.
رمان قیدار یکی از پرفروش ترینهای نشر افق در بیست و پنجمین دوره نمایشگاه کتاب بوده که نخستین چاپ آن رو به اتمام است.

اَه اَه، بوی فَن گرفته ام نسبتا شدید. از این هایی که به مفنونِ (فن بر وزن مفعول) خود ارادت دارند، به او اعتماد دارند، قبولش دارند، برایش تبلیغ می کنند، قبل از انتشار کتاب هایش اسمشان را می دانند و تقریبا روزِ سوم نمایشگاه می خرندندش!

راستیتش تا حالا (که صفحه ی نودِ کتاب باشد) پروازِ خاصی از قیدار دیده نشده است! یه سر و گردن از بقیه بالاتر است و دیالوگ هایش به درد فیلمنامه نویسی می خورد ولی همچنان در قیدِ هو و بوقِ کامیوندارهاست. همیشه مقایسه اش می کنم با پیامبری که نمی توانستی از اصحاب تشخیصش بدهی، پیامبری که لوطی بود، ولی قیدار نبود، حریمِ شخصی اش به اندازه قیدار نبود. این قیدار باد دارد، این قیدار سنگین است و آنچنان به دلم نمی نشیند. منتظرِ خوانده شدنِ ادامه ی کتاب هستم البته. در ضمن تا این صفحه بی مرد نیستیم! آقا سید گلپا داریم.

البته پاراگراف قبلی دلیلِ اَه اَه های قبلیتر نیست، این صرفا شروع داستان است.

دلیل خجالت و توبه این است: کلا رضا امیرخانی کسی نیست که بشود به معنای مقدس کلمه فنش شد. هرچند می توان به او ارادت و اعتماد داشت، قبولش داشت و برایش تبلیغ کرد.

کتاب نثرِ رضایِ امیرخانی ایِ یادآورِ “منِ او”یی دارد.

———————————————

وبلاگ سفر به بافت:8-نام آخرین کتابی که خوانده اید؟ و آخرین فیلمی که دیده اید؟