1. در کشورمان نویسنده حرفه ای نداریم و اگر هم  باشند، خیلی کم هستند .در زندگی نویسندگان مان که جستجو می کنیم – به جز استثناها – تعداد کتابهایشان برای نویسنده ایرانی تعجب برانگیز است. نویسندگان ما کم می نویسند. شاید یکی ازدلایل مهمش این باشد که در دیار ما نویسندگی حرفه ای نشده است. شغل دوم یا گاه سوم  و چهارم یک نویسنده نوشتن است وهرچند سال یک بار کتابی را منتشر می کند. جالب هم هست که بسیاری مواقع این کم نوشتن را با افاده های مختلف توجیه می کنیم.
 اگر به رضا امیر خانی از این منظر نگاه کنیم، می بینیم که خلاف روال طبیعی ما، سعی کرده نویسنده ای حرفه ای باشد. تعداد کتابهایش، تعداد صفحاتی را که به چاپ رسانده و سنش این را بهتر نشان می دهد. به همین دلیل هم خوانندگانش رفتارمتناسبی را درپیش گرفته اند که منتظر کتاب بعدی اش باشند. فروش 4000 جلد کتاب درمدت برگزاری نمایشگاه این را نشان می دهد.
2. رضا امیرخانی درمصاحبه هایش بیان کرده که تا چه حد به جلال آل احمد ارادت دارد، زندگی پرماجرای جلال، صداقت وازروی درد نوشتن، این نویسنده را تحت تاثیر قرارداده است.
دررمان بی وطن(بی و تن ،بیوتن) و در لا به لای سطور می توان شباهت های فردی آل احمد و امیرخانی را مشاهده کرد. او با صداقت و بی رحمی جامعه و نسل خود را به نقد می کشد. نکته قابل تامل این است که علاقمندی موجب نشده که مانند او شود وهمین موضوع مهم دلیل برهوش امیر خانی است. دیده ایم که گاه علاقه به نویسنده ای –و شاگرد او بودن – موجب شده که نویسندگان خوب و با استعدادی در زیر سایه استاد بمانند و بمانند وبمانند واکنون که گاه اثری از آنها منتشر می شود، تقلیدی است از آن مرحوم مغفور [به همین خاطرهم هست که بعضی از جشنواره ها متهم هستند به این که فقط به شاگردان و همفکران استاد جایزه می دهند]
امیرخانی سعی کرده فرزند دوران خود باشد. این را هم خودش می فهمد وهم خوانندگانش. به همین دلیل نوشته هایش او را به یاد هیچ کس می اندازد . او ازجلال فقط چیزهایی را که باید یاد می گرفته ، یاد گرفته است.
3. رضا امیرخانی سعی کرده اندیشه های خود را در داستان پیاده کند. او حتی این جمله کلیدی را به عنوان مشکل داستان یا قهرمان داستان خود انتخاب نکرده، آن جا که به نقل از کندی یکی از روسای جمهور آمریکا آورده است: نپرسید که کشورتان برای شما چه کار کرده ، بگویید که شما برای کشورتان چه کار کرده اید.
او دغدغه رفتن به سراغ چنین سوژه ای را ندارد. هرچقدرهم که این جمله می توانست یک رمان به نام بی وطن بسازد[چنانکه روزی در دو کوهه که امروز بسیارهم مشهور شده، یک رزمنده قدیمی که مثل حاج مهدی دررمان بی وطن بدنش پراز تیر و ترکش بود، وقتی شنید صاحبخانه زن وبچه اش را از خانه ریخته بیرون و در جوادیه درکوچه ای زیر یک سقف پلاستیکی زندگی می کنند و هیچ کس احوال از آنان نپرسیده، فریاد برآورد که من دارم از کشوری دفاع می کنم که حتی یک وجب آن مال من نیست و هکتار هکتار آن مال کسانی است که با زن وبچه من اینطور رفتار می کنند]