در خبرنامه‌ی ویژه‌ی تابستان نشر افق یک مصاحبه چاپ شده با رضا امیرخانی. از این مصاحبه‌های سرگرم‌کننده که وقتی می‌خوانی‌اش می‌فهمی رضا امیرخانی چه‌قدر با مردم عادی فرق دارد و به جای ملاقات با وزیر فرهنگ ترکمنستان درخواست کرده با اسب ترکمن ملاقات کند. یا مثلاً ناهارش را ساعت هفت شب می‌خورد. وسط همین مصاحبه، ازش می‌پرسند «فرض کن برنده‌ی توری شده‌ای که یک سفر یک هفته‌ای به یک جزیره‌ی آرام است. می‌توانی به عنوان همراه یک نویسنده (از هرجای دنیا) را انتخاب کنی. او کیست؟» بعد چیزی که زدم توی سرم و می‌خواهم بکنمش توی چشم خوانندگان محترم این سطور، پنج خط اول پاسخ رضا امیرخانی است:

"به لغت تور حساسیت دارم! با تور سفر کردن، در جلسه‌ی ادبی شرکت کردن، فست‌فود خوردن، مهمانی رفتن، روزنامه خواندن و تلویزیون نگاه کردن از تابوهای ذهنی من است. این‌ها هم چیزهایی است که می‌تواند ما را به یک نویسنده‌ی آپارتمانی امروزی تبدیل کند! "

تلویزیون نگاه کردن و مهمانی رفتن را تا حدی می‌فهمم، از با تور سفر کردن و در جلسه‌ی ادبی شرکت کردن هم می‌گذرم. اما واقعاً، خدایی، فست‌فود خوردن و روزنامه خواندن چه ربطی دارد به نویسنده‌ی آپارتمانی شدن؟ یعنی با وضعیت اقتصادی الان (صدقه سر دولت ِ حکومت محبوب ایشان) وقتی قیمت دو تا ساندویچ هایدا از چهارتا تخم مرغ و دو تا نان سنگک ارزان‌تر است، و بعضی‌ها خوردن ساندویچ برای‌شان به‌صرفه‌تر است تا چلوکباب، این چه شکم ِ سیر از گوشت قرمز و پیاز آبدار است که فست‌فود خوردن را نشانه‌ی روشنفکری می‌داند؟ آن نویسنده‌ی بیچاره‌ای که کتاب‌هایش هم مثل بعضی‌ها نمی‌فروشد و بچه‌اش هم هی نق می‌زند که جای قیمه و عدس‌پلو یک پیتزا هم می‌خواهد، حالا باید سرش را هم خم کند که اگر پایش را بگذارد توی پیتزافروشی، تبدیل می‌شود به یک نویسنده‌ی آپارتمانی؟ کافی است یک‌بار آقای نویسنده یک نگاه به مشتریان فست‌فودفروشی‌ها و چلوکبابی‌ها بیاندازد. گذشت دوره‌ای که پیتزا و همبرگر نشانه‌ی تمول و روشنفکری بود و هرکس دوغ و پیاز را چاشنی کوبیده زعفرانی‌اش می‌کرد ذات ایرانی‌اش را هم نگه می‌داشت. 

آخر همین حرف‌ها البته آقای امیرخانی گفته‌اند «اگر دروغ نگویم به جای کتاب هم یک فروند جت اسکی، یا دو تخته چوب اسکی را ترجیح می‌دهم». خب شترسواری که دولا دولا نمی‌شود. خیلی از کسانی که به زعم ایشان روشنفکر هستند و آپارتمانی امروزی، به ساحل دریا که می‌رسند چای می‌خورند و شنا می‌کنند. اتفاقاً قشر دیگری از جامعه هستند که با واحد شمارش «فروند» به صورت عادی آشنا هستند و دل‌شان می‌خواهد یک فروند جت اسکی با خودشان ببرند مسافرت.

همه‌ی این‌ها را گفتم و توی سر خودم زدم که بگویم خوب است آدم این چیزها را گاهی ببیند و با منش بعضی نویسنده‌های این مملکت هم آشنا بشود. اتفاقاً منش آقای امیرخانی آن‌جا روشن نمی‌شود که می‌گوید قرآن و نهج‌البلاغه و چهل حدیث و جهل امام را با خودش می‌برد به یک کره‌ی دیگر، چون کره‌ی دیگر جای روشنفکربازی نیست. جهان‌بینی بعضی‌ها را می‌توان این‌طوری شناخت: با خوردن فست‌فود و خواندن روزنامه شما نویسنده‌ی آپارتمانی می‌شوید. 
============================================