سال‌ها پیش در کشور لبنان پیگیر انتشار کتاب‌هایم بودم و در خیابان الحمراء لبنان با یک روحانی تند و تیز عبور می‌کردیم.با او در خیابان‌ها به دنبال یافتن دفتر ناشران حرکت می‌کردیم. او بسیار سریعتر از من حرکت می‌کرد و همین مساله من را خسته کرد. از او خواستم که کمی استراحت کنیم و همین مساله باعث شد من را به یک قهوه در یک کافه دعوت کند. قهوه خوردیم و گپ زدیم و...
روز دوشنبه یا پنج‌شنبه بود و روزِ استحبابِ روزه... آن روحانی روزه بود و مرا قهوه مهمان کرده بود و من در نیافته بودم...
این ویژه‌گیِ مهمِ جناب زائری است که می‌تواند قهوه ننوشد و ما را به قهوه دعوت کند و در این بحرِ عمیق، غرقه گردد و به آب آلوده نگردد...
امیرخانی افزود: همیشه برایم این سوال مطرح بوده است که  طریقت و شریعت در دین ما کجا می‌تواند خود را در معرض دید درآورند. امتزاج طریقت و شریعت در تشیع تا بدان پایه است که مرزهای این دو مبهم شده‌اند.  چیست که حکیمی چون حافظ گفته‌ است تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافری است؟
برای این کار مطالعه زیادی کردم اما می‌خواهم کلامم را اینگونه ارائه دهم: همیشه فاصله میان مسجد و حسینیه برای من مهم بوده است. در مسجد منبر قرار می‌دهند که خودش قرص است و اگر کمی هم بر روی آن سستی کنیم او ما را حفظ می‌کند اما در حسینیه چهارپایه قرار می‌دهند که اگر ذره‌ای بر روی آن سستی کنی، هر قدر قرص باشی، می‌اندازدت. من هم امروز به احترام فردی سخن می‌گویم که منبر را کنار گذاشته است و بر روی چهارپایه ایستاده و سخن می‌گوید. برای ما... برای مردم...