قلاب سیاست‌مداران در مسیر هنرمندان از جناب محمد حسین جعفریان
رسانه‌ها خبر داده بودند دو تن از سرشناس‌ترین شاعران انقلاب به محفل انتخاباتی نامزدی رفته‌اند. نمی‌دانم خبرش را خواندید یا نه،اما آن خبر چند نكته آموزشی مهم داشت كه من دو تایش را برایتان روشن می‌كنم. نكته اول آن بود كه در این محفل كلی آدم دیگر از بزرگ‌زادگان و كوچك‌زادگان حضور داشتند. چندین نماینده محترم مجلس، چند وزیر سابق و یك وزیر لاحق! اما تقریباً تیتر همه رسانه‌ها در انعكاس آن خبر روی این دو شاعر، خاصه یكی از آنها كه شعرخوانی هم كرده بود، می‌چرخید. گویی بقیه را اصلاً جدی نگرفته بودند. چرا؟ اگر یكی از همان شعرا بخواهد این حضرات را حتی تلفنی ملاقات كند، باید روزان و شبان بسیار تلاش كند و واسطه تراشد! باری هر از چندی، فصل انتخابات كه فرا می‌رسد، كما بیش می‌توان قدر و تراز واقعی آدم‌ها را شناخت. چه این نسبت در میزان مقبولیت و اعتماد مردم با آنهاست. اینجا كه می‌رسد، القاب و مقامات مضحك كه با یك حكم و امضا نصیب می‌شوند و با اندك اخم رئیس و مافوقی از دست می‌روند رنگ و روی خود را از دست می‌دهند. فلان وزیر تا بر صندلی ریاستش نشسته است، نقل محافل است و گل سرسبد، آن هم نه نزد فرهیختگان دنیا و عقبی‌شناس، اما همین كه دیگری به جایش نشست، حتی شأن معمول و سابق خود را به زحمت می‌تواند احیا كند! این را بپرسید از آنها كه تجربه این الاكلنگ را دارند! اما فی‌المثل «علی معلم دامغانی» یا «احمدرضا احمدی» یا «فرید اصفهانی» و «یوسفعلی میرشكاك» و «رضا امیرخانی» وامثالهم، همواره همانند كه بوده‌اند. نسبت آنها با مردم و هواخواهانشان معلوم است. كسی قادر نیست آنها را از هنر و قلمشان عزل كند. انتخابات شاید تنها برهه‌ای است كه در‌آن تقسیم شأن به عدالت انجام می‌شود. آن‌كه جز دستور دادن هنری ندارد و آن فرصت را هم به مرحمت عنایت مافوقی صاحب شده، مقابل آن‌كه شأن اصیل و ماندگار دارد و عمر نامش صدها برابر عمر ریاست اوست، زانو می‌زند و كمك می‌خواهد. نكته دوم رعایت همین شأن است. ایرادی ندارد هنرمند و شاعر و نویسنده‌ای مردمی، دل در گرو نامزدی داشته و محبوبیت خود را خرج او كند. اما بداند كه مردم و لااقل هواخواهانش او را امین خود می‌دانند. نمی‌توان امروز به مجلس هیاهوی این نامزد رفت و فردا توبه‌نامه نوشت. لذاست كه به جاست این شیوخ فرهنگ، جوانب را بسنجند و سپس پای در راهی گذارند كه روز بعد به پشیمانی نرسد. اگر نه برای پرشورتر شدن این عرصه به جا و چه بسا لازم است تا همه آنها كه دل در گرو مردم دارند، به میدان در آمده و از خویش مایه بگذارند تا چنان شود كه باید. در همين رابطه :
ماخذ: وبلاگ غیررسمی جناب محمدحسین جعفریان
