مرد کوچولو و پرسپولیس به گونه ای زندگی شخصی نویسنده هایشان بوده و ارمیا داستانی نسبتا خیالی از پسرجوانی به نام ارمیا.

در ارمیا با پسرجوان و پر انرژی مواجهیم که زمین جنگ را حتی بعد از جنگ ترک نمی کند. یاد مصطفا دوست صمیمی و شهید شده اش عذابی برای روح اوست. قلم امیرخانی هم که این روز ها طرفدار های زیادی دارد به این داستان زیبایی خاصی داده.(البته کار اول انتظار بیش از این نمی توان داشت. کتاب جایزه پایداری را هم اگر اشتباه نکنم برده است)

سه نگاه مختلف به انقلاب. مریم ساتراپی و عباس کازرونی مخالف و در مقابل امیرخانی موافق. (البته هر سیشان با دولت حال مخالفند و به طور مثال میشود به فیلمی که با همکاری ساتراپی و مخبلباف درباره تقلب در انتخابات 88 ساخته شد و به نوشته سمپاد قطعه چند ردیف چند امیرخانی که سر و صدای زیادی کرد اشاره کرد.)

جالب است که هرسیشان نوعی طنز را در نوشته هایشان رعایت کرده اند. ساتراپی طنزی را برگزیده که در ایران بیشتر به طنز کثیف شناخته شده و درباره مسایلی مزاح می کند که بسیاری مخالفش هستند. امیرخانی به هیچ وجه از این طنز استفاده نمی کندو به جایش طنز اجتماعی بیشتر نوشته هایش را فرا می گیرد و کازرونی هم کمی مزاح درباره توصیف استانبول و آدمخ هایش به خرج می دهد. (طنز اغلب موجب کشش و ترغیب خواننده به ادامه دادن نوشته می شود.

در کل نمی خوام نظری سیاسی داده باشم چون نه آن موقع ها بودم نه مطالعه چندانی دارم اما میتوان در کل محافظه کارانه میان آنها را پذیرفت اما طبق نوشته های حال امیرخانی می توان وضعیت حال را به وضعیتی که ساتراپی در زمان انقلاب توصیف می کرده شبیه دانست.(این نظر من درباره نظر امیرخانی است ممکن است خیلی با واقعیت تفاوت داشته باشد.)

چشمان مصطفا، ارمیا را بر خطوط کتاب ترجیح دادند اما چشم هایش مثل همیشه از نخستین در نماز ارمیا جلوتر نرفتند، یعنی نمیتوانستند. چگونه به آن چشمان نیمه باز مشکی مشکی می توانستی چشم بدوزی، زمانی که تو را نگاه نمیکند و افق دیدش جایی ماوراء تو و سنگر است؟ چگون چادر گل منگلی نگاهت را بر سجده ی ساده اش پهن می کردی، زمانی که شانه های ارمیا در سجده ی بی صدا می لرزید؟ مصطفا کتاب را بست، عینکش را درآورد و آن را با دست مالی که در میان لباس های خاکی اش به طرز عجیبی تمیز مانده بود، پاک کرد. یکی از شیشه های عینک لق شده بود. آرام گفت:

-موجی شده.

و بعد باز هم بی اختیار نگاهش ارمیا را و نمازش را به عینک ترجیح داد...

از "ارمیا" اثر استاد رضا امیرخانی

ماهی بخاطر آب خودش را میکشد.ارمیا ماهی بی دست و پای حلال گوشتی شده بود روی زمین.

کتاب ارمیا از رضا امیرخانی.

درسته داستان کتاب راجع به جنگ و انقلاب بود اما شخصیت ارمیا آدمو وادار به فکر میکرد.ارمیارو درک میکردم وقتی با دیگران حرف میزد اما بقیه حرفاشو نمیفهمیدن.تنهایی یعنی مثل ارمیا شدن.طوری که جز خودت دیگریی نباشه که درکت کنه.

ارمیا رو دوست نداشتم. کتابی که دو شقه شده. دو تکه‌ی کاملاً از هم جدا. قسمت اول که روزهای پایانی جنگ و برگشتِ ارمیا به شهر رو نشون میده برام قابل قبول بود و قسمت دوم بد بود و آخرهای داستان هم که به‌شدت شعاری.

ارمیا بی‌وتن رو خیلی بیشتر دوست داشتم. ارمیایی که سال‌ها از تموم شدن جنگ گذشته و حالا پخته شده و شهر و آدم‌ها و قواعد اجتماعی رو شناخته و حتی پا میذاره به ینگه دنیا ولی شخصیتِ ارمیای دانشجوی جبهه‌برو رو توی کتابی با همین اسم، دوست نداشتم.

ارمیا / رضا امیرخانی / انتشارات سوره مهر / 224 صفحه / 3300 تومن