Lives in Tehran

View full profile

Mute Zahra

Report / block Zahra

Zahra HB

Yesterday 12:12 PM (edited)  -  Public

خیلی جالبه که طرف برای مبارزه خودش احتیاج به یک مبارز دیگه داره و ضمن چسبوندن انواع قضاوتهای منفی به طرف میگه همزمان با همه تلخ زبانی بنده بیا تو کالت من. چون لابد من خوبم دیگه. میخواد یکی دیگه رو به میدان بفرسته. یعنی پاشو گذاشته روی پاش و مثلا کانتر گذاشته برای سران جنبش خودش و نوشته جناب +Reza Amirkhani تو بیا برای من و برای اهداف من مبارزه کن و البته قبلش یه چیزهایی رو هم گرو میگیره. مثلا میگه آی تو که گفتی جوانمردی فلان و بیساره. و البته نکته ثابت در همه این متنها اینه که قبلش رفع ادعا کنه دیدگاه سیاسی طرف رو در حمایت از نظام قبول نداره! و خب این یعنی اینکه آئین مبارزه طرف رو میدونه. اما خوب نشسته و گرو میگیره و منتظره یکی دیگه براش مبارزه کنه و البته یک ژست آنتی جوانمرد در تعریف تو هم میگیره!
خیلی جالبه که مخالفین نظام با چسبوندن اینهمه صفت منفی به طرف مقابلی که مثل اونا نیست کماکان انتظار دارن تو بعنوان یکی مخالف ظلم در تعریف اونا البته! (که البته هیچکاری نکرده قطار صفتهای منفی رو بهت چسبوندن) بیای و به جای اونا و برای اهدافی که مدام خودشون دارن نقض میکنن، مبارزه کنی!

+12

4 comments

Zahra HBYesterday 12:09 PM

+

1
2
1

این متن خوابگرد رو خطاب به امیرخانی خوندم اینا به ذهنم رسید. 

۱۹:۰۹۱۳۹۱/۱۰/۲۴

Q.M

عالی بود، عالی جناب شکرالهی
هرچند که من از امیرخانی قشنگتر کسی رو نخوندم.

۲۰:۱۴۱۳۹۱/۱۰/۲۴

اعظم

هر وقت بحث حق و ناحقی می یاد، اشکام میاد بی دلیل. بد روزگاری گرفتار شدیم. بد روزگاری! الانم اشک امونم نمی ده. واگذار می کنیمشون به همون خدای اعتقاداتشکن:'(:'(

۲۱:۰۴۱۳۹۱/۱۰/۲۴

بهروز

باید ببخشید.اما امیرخانی ... است.

۲۳:۲۲۱۳۹۱/۱۰/۲۴

محمّد

نوتم روی این مطلب:
با نویسنده‌ی این سطور هم‌نگاه و هم‌نظر نیستم، امّا در بعضی موارد گمان می‌کنم هم‌حرف باشم. امیرخانی می‌گه: «وظيفه من هماره بيان حقيقت مكتوم بود، نه حتي بيان حقيقت و اين البته يك شرط داشت: رسيدن به حقيقت. جنس آدم سياسي و خبرنگار دنبال موضع بودند و يارگيري؛ اين يكي را قطعا جواب نمي دادم. من نمي خواستم مثل بسياري از متظاهران در تنور داغ بچسبانم نان خود را. از آن طرف هم هيچ گاه از ترس تكفير شهادتين نمي گويم. تكفير شيرين تر است از تلخي شهادتيني كه از سر ترس گفته شود.»
من می‌گم قبول، نه باید نون به تنورِ داغ چسبوند و نه از ترسِ تکفیر شهادتین گفت. حتا قبول دارم که وظیفه‌ی کسی مثلِ امیرخانی بیانِ هر حقیقتی هم نیست و به قولِ خودش باید حقایقِ مکتوم یا گفته‌نشده‌ها رو بگه. امّا یک چیزی رو خوب نمی‌فهمم یا می‌فهمم و برام سخته هضمش. اون اینه که چه‌طوره که انگار این حقایقِ مکتوم دستِ خودِ امیرخانیه مکتومیت‌شون؟ چه‌طوره که مثلاً نقدِ ارشاد و... می‌شن جزء حقایقِ مکتوم امّا هیچ‌وقت صحبت از حصرِ غیرِقانونی و خلافِ شرع و قانون و انصافِ کروبی و موسوی نمی‌شن جزء حقایقِ مکتوم؟ چه‌طوره که نوشتنِ داستانِ سیستان می‌شه جزء حقایقِ مکتوم، امّا نقدِ چاپلوس‌پروریِ خواسته‌ناخواسته‌ی ره‌بر نمی‌شه جزء حقایقِ مکتوم؟ چه‌طوره که این حقایقِ مکتوم یه‌جوری‌اند که گفتن و نگفتن‌شون خیلی به دردِ مردم نمی‌خوره؟ مگه رضا امیرخانی معتقد نیست که باید «به فکرِ مردم بود؟» چه‌طوره که حرفِ اقتصادیِ بلندمدت و سیاستِ خارجی و افغانستان و ترکیه و اینا می‌شن حقایقِ مکتوم، امّا بعضی چیزای دیگه نه؟ خوب نیست عقاب همیشه بلند بپّره. گاهی باید هم‌این پایینا پرواز کرد. گاهی باید بالِ آدم بگیره به شاخه‌های خشک و در و دیوار، تا نوکِ قلّه‌ها و شیبِ کوه‌ها...
نفعِ سکوتِ حین و بعد از انتخاباتِ امیرخانی به‌نظرم بیش‌تر از هرجا و هرچیز و هرکسی به شخصِ خودش رسید. سخت بود برای کسی مثلِ امیرخانی که حرفِ سیاه‌سفید نزنه؟ که توی روز، حرفِ روز نزنه؟ که «حق» رو هرجور و هرجا و هرقدر که دیده بگه؟ که نه سبز باشه نه کیهان؟ که نه شکلِ بالاترین بنویسه نه قدیانی؟ واقعاً «حق» این‌قدری که امیرخانی هاید جلوه‌ش میده، هاید و نافهمیدنیه؟ گمان نمی‌کنم...
هیچ‌وقت دوست ندارم حاشیه‌ی امن و توفیقِ در آینده‌ و استمراری رو که با سکوت بخواد به دست بیاد...

۱۳:۱۷۱۳۹۱/۱۰/۲۵

ایرانی

امثال امیرخانی هم از توبره می خورند هم ازآخور.کتاب ایشان یک هفته ای مجوز می گیرد ولی بسیاری از نویسندگان باسواد وجوانمرد ما سال ها برای حرف حقی که می زنند ویک رنگی شان باید دنبال مجوز بدوند یا سکوت کنند.ایشان اگر بویی از جوانمردی برده بودند به این سانسور واختناق گسترده اعتراض می کردند که نکردند .

۱۴:۰۱۱۳۹۱/۱۰/۲۵

دوست امیرخانی

از دوستان رضا امیرخانی ام ولی این نقد به او وارد است. اگر او نقدهای اجتماعی وسیاسی واقتصادی مینویسد اگر نفحات نفت می نویسد و دغدغه مملکت را دارد اگر دغدغه نظام را دارد اگر دغدغه ویران نشدن این سرزمین را دارد باید جوانمرد می بود و چیزی هم در این باره می نوشت البته یادم هست که درباره برخی زندانیان سیاسی اهل قلم چیزی نوشته بود ولی کم بود و اینها باعث می شود تا کسی چون او نیز به بی صفتی این دوران اضافه شود - مطابق تعریف خودش از بی صفتی

۱۴:۴۴۱۳۹۱/۱۰/۲۵

محمدحسن شهسواری

حالا دوستان هم یکهو همه‌ی مطالبات جمهوری اسلامی را از امیرخانی نخواهند.
این اهل سیاست هستند، فرقی هم نمی‌کند کدام وری، که ما را مجبور می‌کنند جبهه اختیار کنیم. وگرنه بدون شک همه در جبهه‌ی ادبیات هستیم. همیشه امیرخانی را برای آن همه خواننده‌ای که به ادبیات ما اضافه کرده، نعمتی می‌دانم. و البته همیشه به او انتقاد سخت دارم که هر بار تریبونی به دست آورده، روشنفکران را تحقیر کرده. نمی‌دانم از نظر رضا، نویسنده‌ی روشنفکر کیست که این قدر به آنان می‌تازد و چرا؟ اما برای من نویسنده‌ی روشنفکر یعنی یونس تراکمه که در آستانه‌ی شصت سالگی هنوز مستاجر است، داستان می‌نویسد و امکان چاپ ندارد، شجاعانه از سانسور می‌گوید و همین امسال یک تنه جایزه‌ی گلشیری را مدیریت کرد. سخن نمی‌گویم از آن صحنه‌ای که من و سیدرضا شکراللهی خانه‌شان بودیم و دو فرزندش زندان بودند. و چه می‌کشیدند این پدر و مادر.
و یا مثلا نویسنده‌ی روشنفکر یعنی حسین سناپور که وقتی در کنارش هستی، از هر ده جمله‌اش، یازده تایش از ادبیات است. یا دارد داستان می‌نویسد یا مقاله، یا شاگرد تربیت می‌کند و یا.... برای من نویسنده‌ی روشنفکر یعنی این‌ها. (اتفاقا من خودم وجه کارمندی‌ام می‌چربد به وجوه آرتیستی‌ و روشنفکری‌ام). گاهی فکر می‌کنم چون فحش دادن به این‌ها هیچ هزینه‌ای ندارد، آدم‌ها بی دریغ خرج می‌کنندش. به هر حال هیچ وقت نفهمیدم فحش‌های آقا رضا به کدام نویسنده‌ی آن وری است و چرا؟ اگر گیر و گرفتاری‌های خاله زنکی منظورش است که خودش و من که نویسندگی را از حوزه‌ی هنری شروع کرده‌ام، می‌دانیم در این وری‌ها هم به همین غلظت است ماجرا. توصیه می‌کنم آقا رضا این بار وقتی می‌خواهد معاصرانش را قضاوت کند اندکی به فشار جان‌فرسای اقلیت بودن فکر کند. به خرد شدن در لحظه‌ای که جوانی که نصف تو سن ندارد بهت بگوید حق نداری در مملکتت کتاب چاپ کنی. به این طور چیزها بیشتر فکر کند.
اما از این سو، همان طور که گفتم، حواسمان باشد در دام سیاست‌مداران نیفتیم. یعنی نویسندگان را در سه کنج قرار ندهیم تا بلندگو بردارند و شعار بدهند. گرچه رضا امیرخانی قلدرتر و قلندرتر از این حرف‌هاست. منتها نسبتی که رضا امیرخانی خود با سیاست و اجتماع برقرار کرده، قضیه را اندکی متمایز می‌کند. چون او وظیفه‌ی ذاتی خودش می‌داند در صحنه باشد. وگرنه کسی مثلا از نویسنده‌ی توانای هم نسلم، محمدرضا کاتب چنین انتظاری ندارد.

۰۰:۴۹۱۳۹۱/۱۰/۲۶

ش . ز

قلندی تعریف دارد. از نگاه شما آقای شهسواری شاید او قلندر باشد، ولی از نظر من نیست. قلندری همان است که او ادعایش را می‌کند ولی مطلب خوابگرد روشن می‌کند که حرف‌های او و کارهایی اگر می‌کند، ریاکاری‌ست نه قلندری!
اما جان مطلب همان بند آخر نظرتان است. امیرخانی جاه‌طلب است و همیشه در صحنه بوده و هست. از همین روست که سکوتش در برخی موارد مثل همین مورد بدجور معنی می‌دهد و خب هزینه‌اش را هم باید بپردازد. وگرنه به قول شما چرا کسی متعرض محمدرضا کاتب نمی‌شود؟

۱۰:۱۶۱۳۹۱/۱۰/۲۶

ایران

اگر تعارف را کنار بگذاریم کسی که تریبون دارد ودربی در اظهارنظر سیاسی می کند وجبهه اش را هم معلوم کرده واز رانتهای آن هم استفاده می کند وسفرنامه برای رهبر نوشته و..... نه تنها قلندر نیست از نظر من نویسنده هم نیست جناب شهسواری. ایشان چیز نویس هستند تعریف قلندری چیز دیگریست درکشور ما که خود بهترمیدانید.امثال امیرخانی جز مشروعیت بخشیدن وتریبون تبلیغاتی بودن برای یک نظام توتالیتر وسرکوبگر کاری نکرده اند. نه برای ادبیات نه برای خودشان. جیبشان را نمی دانم!

۱۳:۰۰۱۳۹۱/۱۰/۲۶

پیدا کنید قلندر را!!

قلندر عبارت از ذاتی است که از نقوش و اشکال عادتی و آمال بی سعادتی مجرد و باصفا گشته باشد و به مرتبه ٔ روح ترقی کرده و از قیود تکلفات رسمی و تعریفات اسمی دامن وجود خود را از همه درچیده و از همه دست کشیده به دل و جان از همه بریده و طالب جمال و جلال حق شده و بدان حضرت رسیده و اگر ذره ای به کونین و اهل آن میلی داشته باشد از اهل غرور است نه قلندر.....

۱۳:۱۲۱۳۹۱/۱۰/۲۶

خوابگرد خوان

امیرخانی قلم بسیار خوبی دارد و جسارت و هوش زیاد. و اینها را دائم هم به رخ میکشد.دیگر فقط خواجه حافظ نمی داند که او در مدرسه تیزهوشان درس خوانده است. اما آنچه کم دارد ( و خیلی هم مهم است) حس احترام است، احترام به خیلی چیزها، از کسوت گرفته تا فتوت. او همچون خیلیها که دیر آمده اند و زود میخواهند بروند گمان می کند اگر داد بزند و بیاشوبد و مخالفت کند به خودی خود یک ارزش است. به نظر من مخالفت او با گروهی روشنفکران هم از همین جنس است. روشنفکری و ایستادن در برابر سطحی نگری سالهاست که دارد کتکش را می خورد، امیرخانی هم هنری نمی کند که ضربه ای دیگر می زند. هنری نمی کند که سفرنامه خنثی یا قدرت پسند می نویسد و مثلا از گشتن با معتادهای گوشه خیابانهای امریکا حال می کند و تحسینشان می کند تنها به این دلیل که با سیستم سرمایه داری در تضادند! امیدوارم اگر او مطلب خوابگرد و نطرات ذیل آن را می خواند، همه این نظرات را به حساب حمله به شخصیتش نگذار بلکه انتقادی بداند از نوعی که خودش می گوید برای اصلاح امور لازم است. حیف استعداد نوشتن و شم قوی است که با ندیدن خطاها و وسوسه ها به بیراهه برود.

۱۳:۲۰۱۳۹۱/۱۰/۲۶

از اهالي همين جا

اقاي شهسواري عزيز ميانه روي و اعتدال معادل بي صفتي نيست. از رضا اميرخاني بخاطر توجهي كه به اين واژه پرمعنا كرد سپاسگزارم. متاسفانه خيلي از ميانه هاي ما دچار اين بي صفتي شده اند. بالاخره شرافت را شامل حال تراكمه و سناپور بدانيم يا اميرخاني. مشخص است كه هر سه نويسنده اند و داستان نويس اما تفاوت هايشان هم بر همه معلوم است. بالاخره بايد جايي بايستيم يا نه؟ هم اينور و هم آنور؟ رضا اميرخاني قلندر است؟ كمي از اين اداي ميانه بودن دست برداريد و بگوييد كجا ايستاده ايد. اگر از منظر ادبيات هم داوري كنيد بازهم كارنامه اميرخاني كه سه روزه مجوز ميگيرد و سه روزه سيصد هزارتا تيراژ پيدا مي كند با تراكمه و بقيه اي كه حتي مجوز نمي گيرند مشخص است. اين قضاوتي سياسي نيست. ادبيات ما را سياست دارد حذف مي كند

مردی نبود فتاده را پای زدن؟ + توضیح

امیدوارم دوست عزیز «مرد» ما که این روزها خیلی در جهت حمایت از «فتاده» مظلوم گام بر میدارد، زودتر صفحه وبلاگ را پرینت اسکیرن کرده و گزارش های لازم را به اشخاص لازم بدهد.

به هر حال بعضی ها هم شغلشان خبرنگاری(روابط عمومی و…) و بیزینس شریف و مردانه شان«جاسوسی» است.

ما هم الحمدلله «فتاده» نیستیم، از دولتی خدا دستمان روی زانوی خودمان است، هر چه میخواهی بزن *

امروز خبری روی خروجی های خبرگزاری ها و سایت های خبری در خصوص ماجرای افشاگری مسائل اخلاقی یک مجری مشهور قرار گرفت (اینجا) آقای امیرخانی نویسنده در سخنانی با اشاره به ماجرای افشای مسائل اخلاقی یک مجری مشهور این کار را زشت توصیف کرده و گفته است «جوانمردی از چیزهای کوچک آغاز می شود، امروز روز گرفتاری یک مجری تلویزیونی است که من ادبیات و اجرای او را نمی پسندم و با مواضع سیاسی اش نیز نسبتی ندارم، اما «مردی نبود، فتاده را پای زدن»

در هفته گذشته سه مورد خبر در مورد مسائل خصوصی و اخلاقی منتشر شد.

اولی در مورد یکی از مجریان صدا و سیما

دومی درباره یکی از مسئولان یکی از مراکز اقتصادی

سومی هم درباره یکی از نمایندگان مجلس

چند نکته در این بین وجود داره:

یک) قصه، قصه قدیمی بی صاحبی رسانه ست. البته نویسنده و پزشک و طناز و خیاط و بقال و… هر کدوم در شغل و حرفه خودشون قابل احترام هستند. اما همیشه سوالی برای من وجود داشته و اون اینه که چطور مثلا یک خیاط در خصوص پزشکی حق اظهار نظر نداره، یک پزشک درباره کار یک مهندس اظهار نظر نمی کنه، اما همه اینها با نگاهی «کارشناسی» رسانه و اهل رسانه رو نقد می کنند، گاهی هم محاکمه می کنند و نهایتا حکم هم صادر می کنند.

اینکه رسانه «باید» یا «نباید» به موضوعی ورود کنه به نظرم هیچ وقت مشخص نشده، لااقل من تابحال چیز مشخصی ندیدم.

دو) نوعی تناقض در گفته های همه منتقدان وجود داره. ورود به حوزه شخصی و مسائل خصوصی افراد موضوعی نیست که بشود به آن نسبی نگاه کرد.

یک عمل یا بر اساس هنجارهای یک جامعه «زشت»، «ناهنجار»، «ضد ارزش»، «بزه» هست، یا نیست. برای مثال دزدی یک بزه است، این بزه توسط زن یا مرد، پیر یا جوان، با سواد یا بی سواد، قاعدتا یک بزه است.

موضوع وقتی مشکل می شود که دزدی ۳٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ تومانی با سواد با نفوذی که خدمتی کرده خوب

و دزدی زورگیر بی سواد تحت پوشش کمیته امداد به مبلغ کمتر از ۱٫۰۰۰٫۰۰۰ تومان بد تلقی می شود

پرونده اولی هنوز در جریان است

دومی سریعا بازدداشت شد و به اعدام محکوم

در اینجا دو حالت وجود دارد:

از خطای اولی به خاطر دومی بگذریم یا اولی را هم به خاطر دومی مجازات کنیم! به هر حال «خوب» و «بد». «بهنجار» و «ناهنجار» موضوعات نسبی که نیستند، لا اقل در یک جامعه.

سه) اگر موضوع زن دوم داشتن، برقراری ارتباط با دختری همزمان با داشتن همسر و فرزند و… بد نیست، پس همه جا بد نیست.

یا اگر این موضوع به رسانه ربط ندارد و «جوانمردی نیست فتاده را پی زدن» پس بفرمایید چرا در ۲۶ اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۰، تمامی رسانه های داخلی همزمان با هم خبر رسوایی اخلاقی « دومنیک استراوس کان »رییس صندوق بین‌المللی پول را گزارش کردند؟ (اینجا)

یا در ۲۸ اردیبهشت سال ۱۳۸۶ هم مورد مشابهی برای رئیس بانک جهانی «پل ولفوویتز» پیش آمده بود، آن وقت هم رسانه ها با آب و تاب ماجرا را نقل می کردند(اینجا)

در همین ایران خودمان، عکس یک دختر به جای عکس دختر میرحسین موسوی در باشگاه خبرنگاران جوان منتشر می شود، آن وقت این دوستان اخلاق مدار کجا بودند؟

ماجرای «بگم، بگم» ها هم که معرف حضور همه هست… انبوه خبرهای باشگاه خبرنگاران و فارس و رجا و بولتن و… هم که جای خود دارد. از صدقه سر فیس بوک، خبرنگاران گمنام این رسانه ها دائما در پیج شخصی افراد گشت و گذار می کنند و به زعم خودشان به شکار فساد اخلاقی مخالفان خودشان مشغولند.

همین چند روز قبل مگر باشگاه خبرنگاران پیج فیس بوک دختر تاجزاده را مونیتور نکرده بود؟

اینها «فتاده» نیستند؟

یا مردی نبود فتاده طرف شما را پای زدن؟

چهار) رسانه و خبرنگار نه قاضی است، نه مصلح اجتماعی، نه فیلسوف و… مردی و نامردی هم فقط ابزاری است در دست افراد برای رسیدن به منافع خود و جلوگیری از زیان خود.

خبرنگار باید روایت کند، چیزی را که دیده روایت کند. اتفاقی که افتاده را روشن کند، قضاوت درباره این موضوع با قاضی و دادگاه و افکار عمومی است.

حوزه شخصی افراد حقیقی محترم است. اما اگر این فرد شخصیتی حقوقی هم داشته باشد و این شخصیت حقوقی را از صدقه سر افکار عمومی، یا اعتماد مردم کسب کرده باشد، دیگر این حوزه شخصی نیست…. در همه جای دنیا هم روزنامه نگار و خبرنگار، همیشه ذره بین به دست اشخاص اصطلاحا «سرشناس» را رصد می کنند. بابت این کار پول می گیرند، شغلشان این است و وظیفه ای که مردم به آنها دادند همین است.

اگر شما تابحال یک خط در مورد فساد اخلاقی، مسائل خصوصی، اخبار رسوایی اخلاقی دیگران و… منتشر نکردید و از طرف دیگر، همیشه در کنار مظلوم و بر ظالم بودید.

اگر شما همیشه حامی «فتاده» بودید، آن وقت درست است «مردی نبود فتاده را پای زدن» اما وقتی حقوق ۷۴ میلیون نفر «فتاده» لگد مال می شد و شما در کنار لگد کنندگان ایستاده بودید.

وقتی خاوری تا وقتی ایران بود، اسمش را می نوشتید «خ. مدیر یکی از بانک ها» و وقتی پایش را از ایران بیرون گذاشت، شروع کردید به دفاع از حقوق مظلومان و…

دیگر در مورد مردانگی و فتاده و … حرف نزنید. اینجا ما همه در یک کشتی سواریم. بیایید به هم نامرد نگوییم، ما شغلمان این است.

حالا مساله فرق می کند

اینجا، اتفاقا نامرد خبرنگاری است که در جلسه ای عمومی از موضوعی مطلع می شود، عنوان خبرنگار و نماینده افکار عمومی را گرفته، حقوق از رسانه خود دریافت می کند، اما با تطمیع یا تهدید مدیر روابط عمومی که نامرد تر از خودش است، موضوع را منتشر نمی کند.

قضاوت با خود شما

نامرد کدام هستند؟

کسی که شغلش را انجام می دهد

یا کسی که برایش خیلی ها «فتاده تر» هستند؟

امیدوارم دوست عزیز «مرد» ما که این روزها خیلی در جهت حمایت از «فتاده» مظلوم گام بر میدارد، زودتر صفحه وبلاگ را پرینت اسکیرن کرده و گزارش های لازم را به اشخاص لازم بدهد.

به هر حال بعضی ها هم شغلشان خبرنگاری و بیزینس شریف و مردانه شان«جاسوسی» است.

ما هم الحمدلله «فتاده» نیستیم، از دولتی خدا دستمان روی زانوی خودمان است، هر چه میخواهی بزن

————

*توضیح:

از طریق دوستان مشترکی که با آقای امیرخانی دارم مطلع شدم که ایشان در خصوص این پاراگراف و عبارت «جاسوس» ابراز نارضایتی کردند.

یادآوری می کنم همچنانکه در ابتدای این متن هم نوشتم  این مطلب به سه موضوع متفاوت اختصاص دارد و طبیعتا طی این مدت افراد زیادی با این موضوع درگیر بودند.

من آقای امیرخانی را متاسفانه به صورت مستقیم و غیر مستقیم نمی شناسم . در حوزه ای هم که ایشان فعالیت می کند تخصصی ندارم.

اما چون ایشان در مورد شغل ما موضع گیری و اظهار نظر کرده بودند، پاسخی دادم.

خلاصه اینکه وقتی بنده کسی را نمیشناسم، طبیعتا نمیتوانم متهم به جاسوسی یا هر صفت دیگری هم بکنم.

به این وسیله هم از ایشان عذر می خواهم، هم امیدوارم برای دوستان موضوع روشن شده باشد.