سیمرغ: کتاب نویسنده حکومتی یک هفته‌ای مجوز گرفت

http://medadtarash88.blogfa.com/post/286
...-اردیبهشت91
کتاب ِ "قیدار" ِ امیرخانی را که با کاغذ سفید جلدش را پنهان کرده ام ، درمی آورم و ادامه ی دو فصل خوانده شده موقع راه رفتن بین ِ غرفه های نمایشگاه، را می خوانم. حواسم به هیچ چیز نیست. اما توی ذهنم هنوز درگیرم. مسافر کناری انگار عصبی ست. تمام مدت پایش را تکان می دهد به چه سرعتی. این کارش حالم را بدتر می کند. هی پایم را جمع می کنم شاید از رو برود که نمی رود و من از رو می روم. دل م می خواهد دستم را محکم بزنم روی پایش و بلند بگویم بس کن! اما داستان را ادامه می دهم. همان مسافر می پرسد بعد از طرشت صادقیه است؟! سرم را بالا می آورم و اطراف را نگاه می کنم. می گویم: بله. همین جاست دیگه. دوست ندارم حتی به زمین نگاه کنم. کتاب به دست پله ها را بالا می روم. نزدیک است که با سر بروم توی اتوبوس ِ پارک شده! مهم نیست اما. از دیدن بهتر است، خواندن ِ "قیدار" ِ امیرخانی موقع راه رفتن. می نشینم روی صندلی اتوبوس. گوشی قاطی کرده است. خاموش ش می کنم. کسی نیست کنارم. پایم را دراز می کنم. یکهو سرم را بلند می کنم و می بینم که باید پیاده شوم. "قیدار" ِ امیرخانی به دست از روی خط عابر پیاده رد می شوم. سرم توی کتاب است و مسیر را ذهنی رد می کنم. می خوانم و افکار درهم ذهنم را گره می زنم روی هم. کلید می اندازم. سکوت ِ عجیبی ست. محل نمی گذارم. کتاب را برمی گردانم روی میز. حرف نمی زنم. حتی با خودم. پیام ک هایی که ارسال کردم به حد ِ کفایت گویا بود و نیاز به تفسیر نداشت. اما هنوز ذهنم درگیر است. نمی توانم دلیل پیدا کنم. گنگ است برایم. زیر کتری را زیاد می کنم تا زودتر جوش بیاید. امروز همه چیز بی اهمیت شده است. لیوان را می گذارم روی زمین. خودم را بین فاصله ی بین پایه ی میز و پنجره جا می کنم. کم نورترین چراغ را هم روشن می گذارم برای جلوگیری از اعتراض. "قیدار" ِ امیرخانی را ادامه می دهم. دستم به لیوان می خورد و گند می زنم به موکت. حوصله م نمی کشد که همین الان تا تازه است تمیزش کنم. مهم نیست. در اتاق را می بندم. مودم را هل می دهم آن طرف تر. عینک را می گذارم رویش. لم می دهم به رخت خواب. – گرسنه نیستم. از زیر شام خوردن هم در می روم. کتاب را می گذارم روی سینه م. فکر می کنم. به اوضاع ِ "قیدار" ِ امیرخانی و ماجرای پیش آمده برای خودم. قاطی کرده ام. قاطی شده اوضاع ِ من با اوضاع ِ "قیدار" ِ امیرخانی. هی باید تفکیکشان کنم! کتاب را برمی گردانم روی زمین. می نشینم پشت میز. شروع می کنم به نوشتن. معده م می سوزد. مهم نیست. به کتاب های تلنبار شده ی کنج میز نگاهی می کنم. روترین کتاب، هدیه است. نگاهم را ازش می دزدم. لعنت خدا بر شیطان!

دوباره ولو می شوم روی زمین. "قیدار" ِ امیرخانی را دست می گیرم. نور برای خواندن مناسب نیست. نه همت می کنم که چراغ روشن کنم و نه اهمیتی دارد. می آید توی اتاقم. – ساعت را برای نماز صبح کوک | شایدم هم کُک | کن. سرم را از "قیدار" ِ امیرخانی برنمی دارم. – امروز هم کوک کرده بودم. – آره همون وقت خوبه. با چشم ادامه ی کلمه ها را می پام! درد می پیچد بین مهره های کمرم. تکان نمی خورم. یک ساعت از آخرین باری که ساعت را نگاه کرده بودم، می گذرد. یاد عصر می افتم. کنار ِ کتابم برای میم نوشتم: چقدر زمان زود می گذرد امروز! به خودم می گویم: زیادی زود می گذرد. "قیدار" ِ امیرخانی را دوباره رها می کنم وسط اتاق. رمز را وارد می کنم. تندتند می زنم تو سر حروف. فکر می کنم. فکر می کند به گمان خودش حتما که خیلی زرنگ تر از این حرف هاست! هه! لاشه ی گوشی خاموش را نگاهی می اندازم. هیـــــــــــــــــــــ ... همه چیز می چرخد توی ذهنم. یک جای کار ایراد دارد که اینطور می شود. که این طور می کنی. که توهم می زنی. وگرنه به من ربطی ندارد. ... درد می پیچد بین مهره های کمرم. سنگین است! نشناخته ، خوردن!

توقع که ایجاد می شود همین است دیگر! یک نیم ِ روز هم نمی توانی برای آرامش ِ خودت ساکت باشی. از بالای عینک "قیدار" ِ امیرخانی بخوانی. به درد ِ کهنه ای که مدام می پیچد بین مهره ها بی اهمیت باشی. چشم تو چشم بشوی و بگویی داری اشتباه می کنی...

فکـر می کنم به لحظه ای که "یک مرد دوان دوان یا لنگان لنگان می آید به سمت من" ..