رمانی جالب که فرد را مجبور می کند یک روزه تمام رمان را بخواند. این رمان درباره ی شخصی به نام ارمیا است و در مورد اتفاقاتی که در جبهه و بعد از آن برای او اتفاق می افتد صحبت می شود.

 ========================================

ساعت هفت بامداد.این جا تهران است.صدای جمهوری اسلامی ایران...

بسم الله رحمان الرحیم

انالله و انا الیه راجعون

روح بلند پیشوای مسلمانان و ره بر آزادگان جهان، حضرت امام خمینی، به ملکوت اعلا پیوست.

ارمیا مثل دیوانه ها شده بود

ارمیا مثل دیوانه ها دور اتاق راه میرفت. گاهی سرش را به دیوار تکیه می داد.

مثل باران از گونه هایش اشک می ریخت.

امام مثل بقیه نبود.با همه فرق می کرد.

امام مثل هوا بود.همه آن را تجربه می کردند.

همه آن درا در ریه ها فرو می بردند اما هیچ وقت لازم نبود راجع به آن فکر کنند. هوا ماندنی ست .

اما دریا بود.ماهی حتی اگر نهنگ هم باشد درکی از خارج آب ندارد.

امام مثل آب بود.ماهی ها به جز آب چه می دانند؟تمام زندگیشان آب است.

وقتی ماهی از آب جدا شود،روی زمین بیفتد ،

تازه زمینی که آرام تر از دریاست، شروع می کند به تکان خوردن.

ماهی دست و پا ندارد،و گرنه می شد نوشت که به نحو ناجوری دست و پا میزند.

تنش را به زمین می کوبد.

گاهی به اندازه ی طول بدنش از زمین بالاتر می رودو دوباره به زمین می خورد.

ستون مهره هایش را خم و راست می کند.

مثل فنر از جا می پرد.با سر و دمش به زمین ضربه می زند.

به هوا بلند میشود.با شکم روی زمین می افتد و دوباره همین کار را تکرا می کند.

اگر حلال گوشت باشد و فلس داشته باشد

در طی این بالا و پایین پریدن ها مقداری از فلس هایش از پوست جدا می شود

و روی زمین می ماند .

البته بعضی از ماهیگیرها اشتباه می کنند و روی شکم ماهی سنگ می گذارند تا بالا و پایین نپرد.

علم می گوید ماهی به خاطر دور شدن از آب به دلایل طبیعی میمیرد.

اما هر کس یک بار بالا و پایین پریدن ماهی را دیده باشد تصدیق می کند

که ماهی از بی آبی به دلیل طبیعی نمی میرد.

ماهی به خاطر آب خودش را می کشد!

خشم، عجز، تنهایی، خفه قان... اینها لغاتی علمی نیستند.

ارمیا ماهی بی دست و پای حلال گوشتی شده بود روی زمین...

خیلی چیزها بدون اسمش هیچ معنی ای نداشت.

جبهه،خط مقدم،بسیجی و حتی چیزهای بزرگتر مثل انقلاب

امام برای آنهایی که دوستش داشتند یک حضور دائمی نامحسوس بود.

وقتی امام می گفت: من بازوی شما رو می بوسم.

گرمایی از بازوی چپ تا قلب هزاران هزار بسیجی جریان پیدا می کرد.این گرما وجود داشت.

انگار که امام بازوی تک تک آنها را بوسیده باشد.

حال آنکه بسیاری از آنها هیچ وقت امام را ندیده بودند.

بسیجی بدون امام معنی نداشت.

بی سبب نیست که می گویند: خدا سایه ی بزرگتر را از سر کسی کم نکند.

سایه ی بزرگتر از سر همه کم شده بود.

این بار کسی از دریا ماهی نگرفته بود.از ماهی، دریا را گرفته بودند.

ماهی های حلال گوشت و حرام گوشت همه به نحو تاثر برانگیزی بالا و پایین می پریدند.

ستون فقراتشان را خم می کردند.مثل کمان.

بعد عین تیر که از چله رها می شود، با سر و دم شان به زمین ضربه می زدند و به هوا پرتاب می شدند.

دوباره با شکم به زمین می خوردند و این کار مرتب تکرار می شد!

ماهی ها خودکشی می کردند!!!!!!!

ارمیا احساس درد نداشت.به نظر نمی آمد ماهی وقت جان دادن درد بکشد.

ماهی وقت جان دادن خودکشی می کند.

و ارمیا زیر پای عاشقان امام...

لگد مال هم عجب لغتی است...

مصطفی ارمیا را در آغوش گرفت.تنش هنوز بوی خاک های جنوب را داشت.

وقتی آب نیست،ماهی حتی اگر روی خاک های جنوب هم باشد، میمیرد.

در جمعیت بودند آدم هایی که احساس می کردند زمین نرم زیر پایشان آرام شده است...

هلی کوپتر حامل جنازه ی امام به زمین نشست.

1-      ارمیا! شهادتت مبارک...

2- اللهم الرزقنا توفیق ... نه حتی ارزوی شهادت هم برای من بزرگ است...

3-یک سال می گذرد از روزهایی که گفتند این است آغاز جنگ نرم!

خون دل ها خوردیم و مصیبت ها کشیدیم

اما یکی از بزرگترین فایده ای که برایمان داشت این بود که بهتر از هر زمان دیگری

اماممان-امام خمینی- را شناختیم و البته قدم هایمان استوارتر شد در راه  عشق به رهبرمان.

رحلت امام بزرگمون رو تسلیت میگم .

4-میلاد با سعادت مادرمان هم مبارک-

هرچند که هنوز لباس عزا بر تن داریم و از غصه ی گلی که بین در و دیوار ماند میسوزیم.

5- هنوز دو ماه نمیگذرد که محمد به شهادت رسیده...

هرروز بیشتر به زنده بودنش ایمان می آوریم و باز به یاد می آوریم عند ربهم یرزقون اند.

به این وبلاگ سری بزنید و یکی دیگر از برکات وجود محمد را ببینید ...

آقا محمد ما هم خیلی دلمون تنگه...خودت نگفته ها رو بهتر میدونی!

6- یعنی میشه منم یه روز مثل ارمیا در راه رهبرم...؟

انقلاب طبقه ی فئودال را بورژوا می کند.جنگ طبقه ی بورژوا را فئودال می کند.

در ایران بعد از انقلاب‌ جنگ شده بود!
                                                               ارمیا(رضا امیر خانی)