سلام آقای رضا امیر خانی من او.

اولین کتابی که از شما خواندم من او بود.از همان وقت بود که به قلم شما علاقه مند شدم.ولی یادم هست که وقتی تعریف داستان سیستان را شنیدم و اینکه نویسنده اش همان رضا امیر خانی من اوست.حسابی تعجب کرده بودم که نویسنده ای چون شما که غالبا نامتان را در همین حوزه های مربوط به داستان و رمان شنیده بودم حالا بیاید سفر نامه بنویسد,آنهم گزارشی از سفر ره بر.خیلی دلم می خواست حالا ره بر را از نگاه شما بشناسم.

 بالاخره داستان سیستان را از نمایشگاه کتاب گرفتم و 3 روزه خواندنش را تمام کردم.

بعضی جاهایش برایم سؤال انگیز بود.یکی اش کمی امکانات سفر!نمیدانم خود آقا خواسته بودند که سفر آنقدر ساده باشد یا امکانات سیستان انقدر کم بود.و به نظرم شما هم در این باره توضیحی نداده بودید.

خیلی جاها مثل شما و دوستانتان لجم حسابی از کارهای تیم حفاظت درمی آمد و البته بعضی اوقات هم به آنها حق می دادم و با خودم می گفتم:کسی چه می داند؟شاید آنها هم در دلشان حرف های نگفتنی زیادی باشد.

چند جای سفرنامه تان هم با صدای بلند خندیدم.یکی آن جایش که قد قد همه تان در آمده بود و جعفریان می رفت تا تخم بگذارد!

در همه جای سفر شما با همه ی سختی ها و ... بودید ولی چیزی از ارتباط خاص ره بر با شما دیده نمی شد.تو من تا قبل از اینکه  حتی به آن اشاره کنید هم متوجه این مطلب شده بودم و حتی از این بابت غمی پنهان در دلم داشتم و منتظر بودم یک جایی به آن اشاره کنید.انگار خودم را جای شما گذاشته بودم.تا اینکه این آخری ها وقتی نوشته بود: آقا هم جعفریان و هم نوری زاد را دید ولی مرا ندید انگار!"بغضم گرفت و البته آخرش وقتی مورد عنایت خاص آقا  و در آغوش باز ایشان جای گرفتید و به خصوص توصیفی که درآن لحظه از آقا داشتید,اشکم را حسابی جاری کرد و به شدت گریستم.دلم می خواهد این قسمت از نوشته تان را دوباره از زبان خودتان بنویسم:"آقای همدانی مرا هل می دهد جلو و می گوید:آقا! این هم آقای امیر خانی...جلو می روم.سکوتی مطلق همه جا را فرا می گیرد.به جز صدای ره بر هیچ نمی شنوم.انگار زمان ایستاده است.می خواهم دست ره بر را ببوسم.اما او عصایش را به دست محافظ می دهد و دو بال عبایش را باز می کند و مرا در آغوش می گیرد.- بله! اقای امیر خانی!می دیدم تان این روزها.دیشب هم منزل شهدا آن عقب نشسته بودید...در سایه ی عبایش پنهان شدم و در آغوشش گرفته ام.خدای بزرگ!وه که چقدر ره بر نحیف است...واجسادهم نحیفة وحاجاتهم خفیفة و انفسهم عفیفة..."

البته هرچه فکر می کنم نمی فهمم چرا انقدر تحت تأثیر قرار گرفته بودم.شاید به قول معروف قضیه همان قضیه ی هر سخن کز دل بر آید/لا جرم بر دل نشیند,باشد.جاهای دیگری هم بود که متأثر شدم و یک جای دیگر هم که یادم نیست کجا,اشکم در آمد.

از همه زیباترهمین تطبیق فرازهای خطبه ای از نهج البلاغه(درباره ی صفات متقین) با آقا بود.

در همان لحظات بود که من غرق در غرور و افتخار می شدم برای داشتن چنین ره بری.

آنهایی که با قلم شما آشنا هستند می دانند که شما در نوشته هایتان همه ی کلمات ترکیبی را جدا می نویسید.البته همیشه دلم می خواست بدانم دلیل واقعی خودتان از این کار چیست؟ تا اینکه وقتی در جایی از کتاب اشاره کردید که فرزند ره بر همین سؤال را از شما پرسید,خیلی خوشحال شدم و منتظر جواب شما بودم ولی افسوس که شما جوابی ندادید!به هر حال این جدا نوشتنتان برای من که همیشه یاعث توجه بیشتر به اصل کلمات بوده.در واقع کلمات ترکیبی در زبان فارسی برای ما یک معنای جدید پیدا کرده اند که ما را از توجه به اصل معنای دو کلمه ی کنار هم غافل می کنند.

راستی یک جمله را در جای جای نوشته هایتان تکرار می کردید که خیلی زیبا بود و حسابی به دلم می نشست:مؤمن در هیچ چار چوبی نمی گنجد!

این همه جالب توجه تر این بود که شما فقط وقایع سفر را گزارش می کردید و در هر جای آن که احساس خود را بیان می کردید احساس واقعی تان را می گفتید و سعی در پنهان کردن یا وارونه جلوه دادن آن مثلا برای برخی مسائل نداشتید.شما به عنوان یک انسان بی طرف هرچه را دیدید نوشتید و خیلی خوشحال بودم که می دیدم اگر من حتی فردی بودم که ره بر را از قبل قبول نداشتم باز هم می توانستم به شما اعتماد کنم و از پس نوشته هایتان ایشان را بهتر بشناسم.برایم جالب بود که از آقا مسعود,فرزند ره بر سلسله امتحانات نهایی می گرفتید!و از ایشان صرف این که فرزند ره بر است یک قداست از قبل ساخته ای در ذهنتان ایجاد نکرده بودید.

یک بار هم دیدم در جواب خبر نگاری که از شما پرسیده بود: آیا بخش‌هایی ازکارتان به دلایل مختلف, یا توسط خودتان یا توسط مسؤولان و نهادهای مربوطه حذف شده؟گفته بودید: نه! خودم سعی کردم کمترین خودسانسوری را داشته باشم. در این‌طور کارها معمولاً ممیّزی شخصی بیش از سایر ممیزی‌ها آدم را اذیت می‌کند. دلیل این‌که کمترین ممیزی را برای خودم داشتم این بود که تقریباً مطمئن بودم این کار، چاپ نخواهد شد! فکر می‌کردم شاید به‌عنوان یک‌ سری خاطرات و سفرنامه‌ی شخصی برای خودم و برخی از دوستانم- با انتشار غیر رسمی- مطرح باشد. اصلاً در دورانی این اتفاق افتاد که فکر می‌کردم کار من شاید فقط یک مخاطب داشته باشد: خود آقا؛ که شاید این نوع نگاه برایشان جذاب باشد! برای همین توانستم خودممیزی را کنار بگذارم. از آن طرف کار دچار ممیزی بیرونی هم نشد؛ حتی جمله‌ای از آن.

به هر حال من فکر می کنم این شما هستید که الگوی واقعی یک روشنفکر هستید نه کسانی که با لجاجت ها و تعصب های بی جهت خودشان را روشنفکر می دانند!

به هر حال واقعا امیدوارم خداوند اجر دنیا و آخرت را به شما نویسنده ی توانا عطا کند.

راستی آقای امیر خانی یادتان می آید در جایی از کتاب نوشته بودید دلتان می خواهد از آقا بپرسید که آیا واقعا آنچه قلم شما و مثل شما می نویسد مورد رضایت آقا هست یا نه؟و بعد نوشته بودید همین سؤال را باری در خواب از ایشان پرسیده اید و آقا جواب دادند:هر جور که تشخیص دادی.حالا  من نامه ام را با یک دنیا سپاس و قدر دانی از شما به پایان می برم و امیدوارم این جملات نهایی ام کمی شما را در تشخیصتان کمک کند:

واقعا چقدر خالی است جای نوشته هایی چون نوشته های شما با قلمی روان,برخاسته از دل,و به قول خودتان بی تعصب و تزید برای نسل ما؛ برای شناخت آقا...

قلمتان همواره سبز و جاودان,حق یارتان.

کتابی از رضا امیر خانی به دستم رسید با عنوان"داستان سیستان".

اسم امیر خانی برایم آشنا بود.میدانستم رمان نویس است و کتاب "من او" یش سر و صدای زیادی کرده.

از طرح روی جلد میشد محتویات کتاب را حدس زد... امیرخانی داستان همراهی اش با خامنه ای در سفر به سیستان را مکتوب کرده است.

به دلایل زیادی علاقه چندانی به خواندن کتابهایی از این دست ندارم، ولی همتی مضاعف!! به خرج داده و کتاب را تا به آخر خواندم.

در ادامه سعی بر این است که کتاب از منظرهای متفاوت و به اختصار مورد بررسی قرار گیرد.

...

قبل از هر چیز به سراغ خالق این اثر می رویم.

امیرخانی رمان نویس است و نه تاریخ نگار!!! اما در مقدمه کتاب به سخن معروف ابوالفضل بیهی تاریخ نگار برجسته ایرانی، رجعت میکند و این مصداق کامل انحراف افکار خواننده است که نمی داند با تاریخی نگاری ای خالی از غرض مواجه است یا با برداشتی شخصی و دلی!!

 من امیرخانی را در ردیف هنرمندانی مثل "مسعود ده نمکی"  قرار میدهم.کسانی که فهمیده اند برای جلب نظر مخاطب باید از روشهای کهنه و قدیمی مرسوم، فاصله گرفته و حرفهایشان را در قالبی به ظاهر متفاوت و اندکی نقادانه بپرورانند و در اصل مصداق کامل ضرب المثل "یکی به نعل یکی به میخ" باشند.

مجموعه فیلم های "اخراجی ها" اگر بیننده ای داشت بخاطر نوع بیان به ظاهر متفاوت و چالش برانگیز ده نمکی بود،وگرنه دفاعی که ده نمکی از جنگ و نظام کرد،کم از فیلم های بسیجی ساز!! دهه شصت نداشت.

هر چند این را نوعی فریب عامه مردم تصور میکنم.

به نظرم حالت ایده آل آن است که کسی با عقبه ذهنی متعلق به خویش و کاملا مستقل و فارغ  از هر جناح و رنگ و حزب  به بیان تاثیر و تاثر انقلاب و جنگ بر جامعه ایرانی بپردازد!!

چیزی که حداقل تا کنون محقق نشده.

امیر خانی سعی میکند خود را دور از نظام و نزدیک به توده مردم نشان دهد.حتی هر از گاهی در کتاب، حرفهایی میزند که اگر از دهان و قلم شخص دیگری صادر میشد،بوی نفاق و خروج میداد.

امیرخانی به صورت کنترل شده از معایب و کاستی ها و انحرافاتی  حرف میزند که گفتنش تا چندی پیش تابو محسوب میشده.

این نیز شیوه جدیدی است که دوستان به تازگی کشف کرده اند.

مصداق کامل به کارگیری این روش نیز آقای "کامران نجف زاده" است.خبرنگاری که در قالب برنامه های خبری  به موضوعات چالش برانگیز اشاره میکند،و فقط اشاره میکند!!!

بدون ریشه یابی عمیق و حتی بدون اندک تلاشی برای دستیابی به علل این کاستی ها.فقط کاملا سطحی و کلی به موضوع اشاره میکند و میگذرد.

البته این نوع رسانه سازی به دلیل شناخت خوب و عمیقی است که از مردم ایران دارند.

ذهنیت پشت پرده به درستی دریافته است که وقتی مردم کوچه و بازار ببینند تلویزیون( که به درست یا غلط در ایران نماینده و سخنگوی حکومت است)حرف دل خودشان را میزند و به کاستی ها میپردازد، آرام میشوند و میپندارند همه چیز حل شده.

ما ایرانیان به شدت سطحی نگر و کلی گو هستیم!! در جامعه ای که از رفتگر شهرداری گرفته تا تاجر بازاری،همه همزمان مفسرسیاسی،اقتصادی،فرهنگی ،نظامی هستیم چه توقعی میتوان داشت؟این نشانه واضحی است از سطحی نگری ما.اگر سطحی نگر نبودیم به خود اجازه حرف زدن این چنین بی پروا در این موضوعات متنوع و تخصصی را نمیدادیم.

ما واقعا نمیدانیم که چه میخواهیم.

میدانیم که سه هزار میلیاردمان را خوردند و رفتند ولی نمیدانیم آیا اگر خودمان بودیم این کار را میکردیم یا نه.

میدانیم که فلان صاحب منصب از موقعیتش سواستفاده میکند ولی نمیدانیم که اگر ما جای او بودیم این چنین میکردیم یا نه.

خلاصه این که این آقا رضای امیرخانی از این دست تکنیک ها به وفور استفاده کرده و این موضوع هم میتواند نقطه ضعفش تلقی شود و هم نقطه قوت!!

...

اصل سفرهای این چنینی حاکمان

شاید باید خیلی خوش بین باشیم اگر بخواهیم بالاترین مقام حکومتی کشورمان به مانند کشورهای اروپایی در خیابان ها حضور داشته باشند و کسی متعرض شان نشود،ولی اسکورتی با این عظمت و تشکیلاتی به این اندازه عریض و طویل برای محافظت از یک فرد در کشوری که هنوز فقیرانی بسیار زیر خط فقر دارد به مانند وصله ناجور می ماند.

اصولا چرا باید حضور یک مقام حکومتی در شهرهای دور و نزدیک ایران این قدر برای مردم اتفاقی نادر و از سر شانس باشد؟؟

چرا باید به محض حضور یک مسئول عالی رتبه در یک استان،این چنین سیل خروشان نامه ها به سمت آن مسئول سرازیر شود؟؟

عجیب این که دوستان مسئول نیز از زیاد بودن حجم این نامه ها خرسند هم هستند !!

آیا واقعا نمی دانند هر کدام از این نامه ها سندی است بر عدم اعتماد مردم به بروکراسی اداری و دستگاه های مسئول؟؟

آیا واقعا نمیدانند مردم دیگر امیدی به محقق شدن نیازهای حداقلی خویش از مسیر قانونی و معمول ندارند؟؟که اگر داشتند این همه گله و شکایت چرا ؟؟

...

گدا پروری

در جای جای  کتاب مصادیق بارز گدا پروری و جیره خوار پروری نشان داده شده  و حتی تکریم نیز میشود.

در این کتاب مردمی را میبینیم که همه فکر و ذکر و تلاش شان حضوری هر چند کوتاه در کنار آدمی است که قرار بوده خدمت گزارشان باشد.

البته این ایرادی است تاریخی ... بافت فرهنگی ایران به دلایل مختلف طوری شکل گرفته که راه پیشرفت را نه کار و تلاش و خلاقیت، که صرفا سنجاق کردن خود به هییت حاکمه دانسته اند.

حاکمان ایرانی در قرن های متمادی و به دلایل مختلف صلاح را در این می دانستند که به هر شکل ممکن مردم را وابسته به خویش کنند.اکنون نیزحتی اگر حاکمان فعلی تلاشی در این راستا نکنند مردم ما به طور اتوماتیک از هر فرصتی برای نزدیک کردن خود به حاکمان استفاده میکنند.

گویی ما یاد نگرفته ایم که به طور مستقل فکر کنیم ،زندگی کنیم و پیشرفت کنیم!!

همین شیوه تفکر ما را به راهی میکشاند که حضور پیشوا  و تصمیم گیرنده  را برایمان موجه و لازم جلوه میدهد.

....

در آخر و کلام آخر این که به نظرم کتاب"داستان سیستان" ارزش ادبی نسبتا خوبی دارد ولی از نظر محتوایی چنگی به دل نمی زند.

راستی رهبری که در سفرهایش انقدر مردم برایش سر و دست میشکنند، چه نیازی به این تهمت های شما دارد برای بقا؟؟ این رهبر کافیست لب تر کند... نگویید انها مردم نیستند... نگویید همه ی انها خشک مغزند... نگویید...

این روزها به احوال امیرخانی غبطه میخورم. وقتی میبینم چقدر با اعتدال میراند... نه کورکورانه میبیند و نه بی انصاف و بی منطق است. خودش را هم کنار نکشیده... ناامید و بهانه گیر هم نیست... (که ابدا منظورم نیست که شما اینطور هستید)؛ در عین حال انتقاد و حرف های دلش را هم میزند و نمیگوید که بی فایده است... که این لفظ بی فایده بودن فقط برای کسانی است که برای رضای خدا کار نمیکنند... وگرنه او که برای خدا کار میکند و اعتدال دارد، پویا میرود و خلاصه حق را می یابد.... که خودش به ما وعده داده که اگر تقوا پیشه کنیم، راه را برایمان باز میکند...

و من همیشه به وعده ها و قول هایش ایمان داشتم و دارم...

داستان سیستان، داستان 10 روز از زندگی ره بر ماست. خواندن این کتاب ما را از نگاه کلیشه ای و دولتی نسبت به ره بر دور کرده و می آموزیم که یک مسئول در نظام اسلامی چگونه باید باشد.

امیرخانی انقدر ساده اما زیبا و روان ره بر را و رفتارش را با مردم توصیف می کند که ....

 این کتاب را انتشارات قدیانی به چاپ رسانده  است.

مؤمن در هیچ چارچوبی نمی گنجد...

!سرم گاهی سوت می کشد!اما امیر خانی هم راست می گفت...!

+روبروی آینه،دست پاچه نشسته است!چشم های نگرانش را به چشم های نگران در آینه دوخته است و لبش را می جود!دلش می خواهد با چشم های نگران در آینه حرف برند و آرامش کند.اما صدایش در نمی آید.دست روی گونه های داغش می کشد و مدام شقیقه هایش را فشار می دهد!اشک چشمانش اجازه ی فرود می خواهند.سرسختانه بغض های پی در پیش را پس می زند.از صدای فریاد درونش گوش هایش زنگ می زنند.صدای فریادش را در گلو خفه می کند.دلش همان چهره ی سرد و بی تفاوتش را  می خواهد.نمی خواهد قبول کند.خسته نشده است.نباید خسته شود.و...فقط می داند حرف دارد...خیلی حرف دارد...

«مولوی قمرالدین! یادتان هست که من آمدم به مسجد شما؟ به شما گفتم که بین دوازده ربیع که شما جشن می گیرید و هفده ربیع که ما، این پنج روز - یک هفته را عید اعلان کنیم. شما هم قبول کردید. یادتان هست؟»

مولوی چشمهایش را ریز می کند و به رهبر نگاه می کند. انگار تازه آقا را به جا آورده است. سرش را تکان می دهد و بلند بلند می گوید :

-هاوالله...هاوالله...یادمه!

آقا لبخند می زند و ادامه می دهد :

-بعد مشکلی پیش آمد. قرار گذاشتیم اما متأسفانه خورد به سیل... یادتان هست؟ بعد رو می کند به جمعیت که بله! من و مولوی قمرالدین از فردایش افتادیم به کمک به سیل زدگان. من از دوستانم در تهران و مشهد و سایر شهرها کمک می گرفتم و با کمک همین مولوی قمرالدین در ایرانشهر و نیک شهر توزیع می کردیم کمک ها را...

مولوی سر تکان می دهد و اشک توی چشم های این پیر تکیده جمع می شود. انگار او هم دوباره آقا را دیده است. جوان لاغر اندام تبعیدی را...

حالا می فهمم که مردم چرا محبت کسی را در دل جای می دهند. مردم نه فریفته ی قدرت می شوند و نه گرفتار هیبت. محبت از دروازه های بزرگ قدرت، دل را فتح نمی کند، بل از پنجره های کوچک ضریح خدمت متواضعانه گذر می کند... در حافظه ی تاریخی مردم، کمک یک جوان لاغراندام تبعیدی به سیل زده ها بیشتر ماندنی است تا آمدن حتی یک ره بر مملکت...

امیرالمؤمنین در اوصاف مؤمن در خطبه ی همام می فرماید :

- یمزج الحلم بالعلم، و القول بالعمل [صبر و علم را تؤامان داراست و سخن را با عمل همراه کرده است] (ص69 و 70)

"حافظ هفت" را با سه انگیزه خواندم. ... و سوم به خاطر تمجید و تعریف سنگین جناب محمدرضای سرشار که معتقد است حافظ هفت در فروش رکورد دار خواهد شد و قوی ترین روایت از سفرهای رهبری حکیم انقلاب است.

از قبل هم مشخص بود اکبر صحرایی -نویسنده ی توانای شیرازی- برای روایت گری سفر حضرت آقا کار سختی را پیش رو دارد. از طرفی برنامه ی تمام سفرهای رهبری عزیز یکسان است و از طرف دیگر چهار سفرنامه دیگر -سیستان، زنجان، قزوین و سمنان- دست نویسنده را برای ترسیم فضاهای بدیع و جذاب بسته بود.
...
از جناب سرشار متعجم چرا که علی رغم گفته ی ایشان "حافظ هفت" نیز اسیر همان نگاه بیرونی به سفرهای رهبری سایر سفرنامه هاست. صحرایی در انتهای داستان تلویحا" ذکر می کند که آرزوی دارد هر کس، با هر فکر و گرایش و عقیده با کتاب ارتباط برقرار کند و طبیعتا" بر اساس همین هدف، زیاد به زاویه ی دید حزب الهی ها نزدیک نمی شود و حتی گاه به طور خفیف حقه هایی که پیشتر سایر سفرنامه نویسان برای جذب مخاطب به کار بسته بودند -چون تردید در رفتارهای دلبستگان به رهبر بزرگوار و نقد آنها- را از قول رازمیگ تکرار می کند.

با یک تفاوت کوچک

آمده بود دنبال "داستان سیستان"

چشم نازک کردم که : مگه "داستان سیستان" داریم؟

همه سر تکان دادند که یعنی داریم

چه خطای بزرگی است که کتاب باشد و من ندانم!!!

هر کتاب دیگری بود مهم نبود اما برای یک خوره ی "امیر خانی" ! این گناه کبیره بود

سه تا "داستان سیستان" می خواست

به اضافه ی یکش کرد و و به اضافه ی دو تا "نشت نشا"

گفت :"نشت نشا"

گفتم : " نفحات نفت" را هم داریم

گفت : خوانده ام

گفتم : "جانستان کابلستان" هم جدید آمده است

نه گذاشت و نه برداشت ، جلوی تمام اعضای بخش و مسئول بخش موسیقی

گفت : خوشم نیومد

با صدای ریز خنده ی بقیه ، هیجانم خوابید

بعد که طی ادامه گفتگو گفت که اصلاً کتاب را نخوانده بیشتر زورم گرفت

گفت که "داستان سیستان" را به هر کتاب دیگر "امیرخانی" ترجیح می دهد و اینجا بود که فرق بین دو "امیرخانی" خوان را پیدا کردم.

خود "امیرخانی" ولایت محور است و دوست ما از ما ولایت محور تر بود که "داستان سیستان" را از"جانستان کابلستان"  دوست تر می داشت، حالا در "جانستان کابلستان" در مورد انتخابات هم حرف زده بود که موضوع را کمی بیخ دار تر کرده بود ، طرف از محتویات اطلاع داشت و نمی خواند ، خوشش نیامده بود که در مورد انتخابات حرفی زده شده بود.

از هر چه بگذریم سخن دوست خوش تر است

او رفت و من ماندم و "داستان سیستان"

کتاب خوبی است و نثر راحت تری دارد نسبت به "جانستان کابلستان"

بدون حب و بغض کتاب خواندن هم هنر است

و هر کسی این هنر را ندارد

این را وقتی می فهمم که وقتی "هزار خورشید تابان" را معرفی می کنم و می گویم داستان دو نسل از زنان افغان است طرف نژاد پرستیش گل می کند و به راحتی می گذرد و می رود سر گزینه ی بعدی.

"داستان سیستان" هم به واسطه ی اینکه داستان سفر استانی ره بر است به سیستان و بلوچستان همین وضع را پیدا کرده است.

خلاصه که حیف است

کتاب خوب را از دست ندهید.

پرورش «کاتبان رهبری»

اما جدا از کتاب‌هایی مثل «دعا از منظر حضرت آیت‌الله العظمی سید علی خامنه‌ای» که به تازگی و در آستانه ماه رمضان امسال منتشر شده و به نوشته رسانه‌های ایران، «در ۷ روز به چاپ پنجم رسید»، دفتر رهبر جمهوری اسلامی، جمعی از نویسندگان حکومتی را گرد آورده و از آنان خواسته که با همسفر شدن با آیت‌الله خامنه‌ای در سفرهای استانی، کتاب‌هایی را درباره رهبر جمهوری اسلامی بنویسند.

«قایق‌راندن به اقیانوس» نوشته مظفر سالاری درباره سفر به استان یزد، «در می‌نودر» مربوط به سفر به قزوین و «سفرت به خیر، اما...» مربوط به سفر زنجان نوشته محمدرضا بایرامی، و کتاب رضا امیرخانی به نام «داستان سیستان» که درباره سفر به سیستان و بلوچستان است از این جمله‌اند.

کتاب رو که باز میکنی در اولین صفحه نوشته شده :
بنابر توصیه نویسنده ، موسسه انتشارات قدیانی هیچ گونه دخل و تصرفی در رسم الخط داستان سیستان نکرده و دقیقا شیوه ی رسم الخط اصل اثر را رعایت کرده است »!!
یعنی چی ؟ منظورش از رسم الخط چیه ؟ همین طورکه پیش میری تعجبت بیشتر میشه !، چرا واژه ها این طور نوشته شده اند !! ره بر ، پای گاه ...  همه چیز عجیبه !!! علتش رو نمی فهمی ! تصمیم میگیری بیخیال فلسفه این نوع نوشتن شی ! جلوتر که میری دیگه با این رسم الخط مانوس میشی ، اصلا دوست داری خودت هم همینطور بنویسی ! ( البته بعد دو سه کتاب از امیرخانی خوندن فلسفه جدانویسی رو هم می فهمی !! )  بگذریم ، اینجا فقط رسم الخط نیست که باعث شگفتی تو شده ، نوشته ها از یه جنس دیگه است ، به دلت میشینه .
کاش مسوولان فرهنگی ما ، نمی گویم بینش ، شناخت ، شعور .. کاش به اندازه ی ره بر کتاب می خوندند و کاش ( تر ! ) که ره بر توی یکی از این ملاقات ها مثل اساتید دانش گاه که ناغافل آزمونک ( به قول خودشان کوییز ) می گیرند . ناگاه به این مسئولان فرهنگی می گفت که هر کدام کاغذیو قلمی آماده کنند و نام پنج کتاب خوب و نام دو فیلم دوست داشتنی و فقط نام یک موسیقی غیرمبتذل را بنویسند . همین ( مصحح فراموش نکند که اگر در میان کتب ، رمان بی نوایان ویکتور هوگو را دید ، هول نشود و هوا برش ندارد ؛ جماعت کارتونش را در برنامه ی کودک دیده اند ! )
امیرخانی در همین مقدمه کتاب آن قدر خواننده  را سرشوق می آورد که خواننده فراموش می کند که دارد مقدمه می خواند !! ( کاش بیشتر نویسنده ها این طور مقدمه نوشتن رو یادبگیرند ) 
« یکی از بچه های تیم حفاظت که مورد خطاب من است می گوید : می دانی ! اگر روزی - زبانم لال - کسی به اقا سوء قصد کند ، همین بچه های خبرنگار و عکاس هستند . از بس که ما به شان رو می دهیم ! ترور آقا هم توسط همین ها بود دیگر ...
اشاره می کند به واقعه ی 1360 و ضبط صوت و مسجد لبوذر ...
بچه های تیم خبری هم اتفاقا دقیقا همین نظر را راجع به تیم حفاظت دارند . آن ها نیز می گویند : چه معنی دارد که همه ی بچه های حفاظت مسلح باشند .  تنها آدم های مسلحی که می توانند دوروبر آقا باشند ، همین ها هستند. اگر روزی خدا نکرده به آقا سوء قصد شود ، کار ، کار همین بچه های حفاظت است ..
و اشاره می کند به ترور شهید قدوسی ...
بگذریم . به هر زحمتی که بود ، عبدالحسینی و جعفریان تصویرشان را بر می دارند. اما جنگ تیم خبری و تیم حفاظت هم چنان ادامه می یابد »
به اواسط کتاب میرسی  چند روزی از سفر آقا گذشته ، مثل اینکه خودت اونجا بودی ! امیرخانی هر حادثه کوچکی را به ظرافت نوشته ، همین طور که جلو میری احساس میکنی  عشق و علاقه ات به ره بر بیشتر شده و ره بر رو بیش از پیش دوست داری  .
 یک هو یکی از حاضران بلند شد ؛ یک بلوچ فربه ی بامزه . از همان میان جمعیت فریاد کشید : آقا من هم یک عرضی داشتم . شما در دفاع از زنان گفتید ، بگذارید من هم در دفاع از مردان بگویم !
همه زدند زیر خنده ! خودش با یک اعتماد به نفس بالا آمد پشت میکروفون : ره برا ! من خیلی خوشم آمد از حضرت عالی ، چند شب پیش ها که توی تلویزیون گفتی بوش هم مثل هیتلر است و جلو آمریکا ایستادی ، من خیلی خوشم آمد .
به منزل هم گفتم این آدم خوبی است ...
آقا می خندند و می گویند : این درست ! اما مردم منتظرند ، سفره را هم انداخته اند .
- باشد می گویم دیگر ... ببینید ره بر ، من خودم دو زنه ام !
یک هو بمب خنده در میان جمعیت می ترکد . مرد بلوچ اصلا جریان سیال ذهن دارد ، قوی تر از کلی از نویسنده ها ...
- من خودم دو زنه ام ، همه اش تقصیر مردها نیست ، زن ها هم تقصیر دارند ...

فکر میکنم دارم قانون کپی رایت رو زیر پا میذارم ، خوشحالم که دوستان هم بحثم آدرس وبلاگ رو ندارند و گرنه به یاد کنفرانسم و موضوع خطرناکی !! که انتخاب کرده بودم ( کپی رایت از نظر شرع ) می افتند و اینکه من کوتاه نیامدم و کلی  ادله آوردم که این کار از نظر شرع حرام میباشد ، چند جایی هم صدا بلند کردم !!!! اما خدا رو شکر که کلاس با آتش بس استاد محترم ختم به خیرشد !! و استاد از اینجانب حمایت علنی کردند و بنده کلی برخود بالیدم !! ولی کجایند همون دوستان که ببینند من در پس پرده خودم آخر کپی کردن هستم !!

دیگه ادامه نمیدم ، اگه می خواید واقعا عشق و علاقه تون رو به کتاب خوندن  ابراز کنید خودتون دست به کار شید و پیش به سوی کتابفروشی یا کتابخونه . می تونید به اینجا هم سری بزنید . یا علی