"بنده محقق و انديشمندي بيش نيستم!!!"

پ.ن:

يادش بخير چقدر با اين جمله " داستان سيستان" اميرخاني خنديديم!

سومین  جلسه انجمن ادبی فیاض لاهیجی در سال 1392 در کتابخانه عمومی شهید باهنر تشکیل شد.

در این جلسه هر یک از اعضا آثارشان را قرائت نمودند و همچنین قسمتی از داستان کوتاه خانم مهدیه شوشتری یکی از اعضای کانون مورد نقد و بررسی قرارگرفت

در یک ساعت پایانی این جلسه کتاب داستان سیستان آقای امیر خانی مورد نقد و بررسی اعضا کانون قرار گرفت .

کلیه اعضا که از قبل کتاب را مطالعه نموده بودند در این جلسه حضور فعال داشتند و نقد های خود درباره این کتاب را مطرح نمودند و درپایان نیز خانم نسرین ناطقی به جمع بندی مطالب مطرح شده پرداختند ایشان کارشناس ارشد رشته ادبیات نویسنده و شاعر می باشند

وقتی در کتاب "داستان سیستان" امیرخانی میخوانی که چگونه رهبر انقلاب سفر می کند ،چگونه به مشکلات مردم توجه می کند ،چگونه تنها در عرض ۲۴ ساعت به نامه های مردم در سفرهایش جواب می دهد ،چگونه محافظانش از سنگینی بیسیم های بزرگ و قدیمیشان رنج می برند و بیت پول ندارد که نوی آنها را بخرد ،چگونه غذاهایی بر سفره می آورند و مقایسه سفر رهبرانقلاب با یکی از مسئولین رده سوم توسط امیرخوانی و ... میبینی که آری واقعا راه حق جز به مظلومیت نیست.

و البته که کمتر رسانه ای اینها را نشر داده است تا برخی به راحتی و با کمال گستاخی از خرج های میلیاردی و هزینه های میلیاردی از بیت المال توسط رهبر انقلاب دم بزنند.

وقتی صفحات کتاب (داستان سیستان) را می خوانی جز اشک نمیتوان پاسخی به ورق های آن داد...

http://aghamoosa.blogfa.com/post-153.aspx
مهدی-اسفند91
چهارشنبه از 10 صبح تا 15 مجبور بودم برای جلسه‌ای در دانشگاه بمانم، یعنی 5 ساعت ولگردی و بیکاری! تا ظهرش را در بهشت زهرا(س) گذراندم و ماند سه ساعتِ مابقی که نمی دانستم آن را دیگر چکارش کنم؟!

رفتم مهدیه دانشگاه کمی بخوابم که دیدم کل کارمندها را به ستون کرده‌اند تا ازشان امتحان کتبی بگیرند(آن هم اول ترم!)؛ تنها کلید دفتر انجمن اسلامی همراهم بود و ناچار رفتم آنجا تا اگر سجاده‌ای چیزی پیدا کردم همان‌جا ولو شوم. چرت نگهبان کانکس با ورود من پاره شد و دیگر حدس زدن حدیث نفسش برای من راحت بود، بهمین خاطر فوری نام خدا را آوردم...«سلام»

خوابم نبرد، نشستم به تماشای در و دیوار؛ این‌روزها تنها چیزی که در دفتر ما سر و سامان درست و حسابی دارد کتاب است و آن هم لابد بخاطر حساسیت‌های «محسن» است، کامپیوتر و پرینتر دفتر تلنگشان در رفته ولی درعوض قفسه‌های کتاب با آدم حرف می‌زنند.

چند روز پیش خامنه‌ای دات‌آی‌آر مطلبی درباره کتاب «داستان سیستان» منتشر کرده بود، خیلی برایم تازگی داشت، انگار نه انگار که مثلا این کتاب را قبلا خوانده‌ام!

فکر کنم به جز همین «قیدار» تمام آثار امیرخانی را خوانده‌ باشم. اوائل نمایشگاه‌ کتاب‌های انجمن تمام کل‌کلمان با محسن سر فروش آثار امیرخانی و سیدمهدی شجاعی بود، محسن سعی می‌کرد کتاب‌های سید مهدی را به خلق‌الله غالب کند و من هم «ارمیا» و «من‌او» را.

دوم راهنمایی بودم که یکی از دوستان ذوب در ولایت(!) «داستان سیستان» را بهم هدیه داد و کتاب ‌را داغ داغ در سال82 خواندم، البته چیزی از کتاب نفهمیدم. راستش آنموقع نه سیستان را می‌شناختم، نه «عبدالحسینی»، نه «محمدحسین جعفریان»، نه حتی امیرخانی و نه حتی(تر!) خود «ره‌بر» را !!!

خلاصه کتاب را از قفسه برداشتم و پس از 9 سال آن را ورق زدم، شروع کردم به خواندنش و آنقدر کشش داشت که تا ظهر جمعه تمامش کردم.

یادم است وقتی پس از فتنه88 بازار کلیپ‌ها داغ بود، تکه‌ای هم از صحبت‌های رضا امیرخانی منتشر شده بود که مثلا یک تعریف کوچکی از رهبر انقلاب کرده بود. چقدر آن را با ولع میان دوستانم پخش می‌کردم! یا مثلا جایی در همین «جانستان کابلستان» بحث امام و حکومت اسلامی می‌شود و اشارتی به رهبر انقلاب...چقدر ذوق‌مرگ می‌شدم، انگار نه انگار که اصلا این بشر سفر ده‌روزه «ره‌بر» به سیستان و  بلوچستان را کتاب کرده و بقول رفیق شفیقش «بهمن 57 ساواکی شده است!»

هرجا داستان به «عبدالحسینی» می‌رسید خنده‌ام می‌گرفت، آخر چند جلسه‌ای نزد این استاد عکاسی تلمذ کرده بودم. اولین بار که با آن تیپ خفن و ریش بلندش سر کلاس آمد ازش پرسیدم: استاد شما کجا کار می‌کنید؟

-«نماینده آقا هستم در بیت!»

کلاس منفجر شد، اما واقعا عبدالحسینی عکاس مخصوص بیت بود که حرفش را الان و پس از «داستان سیستان» باور کردم!

تصویری که کتاب از آقا و مردم می‌دهد خیلی لطیف و خواندنی است ، خواندن این کتاب برای مردم اسباب «حیرت» را فراهم می‌کند از جهتی که با 10روز زندگی رهبرشان از نزدیک آشنا می‌شوند(بانضمام فلش‌بک‌هایی به دوران تبعید آقا در ایرانشهر و دوران مسئولیتش در سیستان و بلوچستان)، و برای آقایان مسئول و مدیران نیز قطعا اسباب «خجالت» را، باز هم از همان جهت!

فکر کنم حدود شش جلد از این کتاب در کتاب‌خانه انجمن موجود باشد، هرکس نخوانده... بسم‌الله.

سرتاسر كتاب پُر است از مشاهدات نویسنده از مناسبات و پدیده‌هایی كه او در جریان این سفر ۱۰ روزه از منش و سلوك شخصی رهبری و كنش و واكنش‌های بین ایشان و مردم در موقعیت‌های متعدد این سفر مشاهده كرده است. منتها نكته در اینجاست كه روایت او از این مشاهدات، به هیچ وجه شبیه گزارش‌های رسمی خبرگزاری‌ها از سفر رهبر معظم انقلاب نیست.

فردا- کتاب خواندن اوج لذت زندگیم است. "داستان سیستان" میخوانم و از سادگی قلبم به تپش می افتد. از راضی به رضای خدا بودن. از به فراز رسیدن و ساده بودن و آسوده بودن. از تکیه گاه محکمی که دارد و من غبطه می خورم. و از زیبایی نثر و بی آلایشیش. کاش رفیق شفیقی برایم پیدا شود که مثل "رضا امیرخانی" باشد. همین قدر ساده حرف بزند و نگاهش ریز بین و بدبین باشد به نامرد ها و زیبا باشد به سادگی و به مردم. خواندم تو هم بخوان..

توی چارچوب:یک پست باید برای رضای امیرخانی بنویسم. نویسنده ی محبوبم...

وقتی کتاب رو بر می داشتم بخاطر نویسنده ش بود و بحث سیستان. یک چیزی که توجهم رو کمی جلب کرد عبارت "ده روز با ره بر" بود. من ره بر رو لیدر برداشت کردم، فکر کردم امیرخانی یک عدد آدم سیستان شناس رو داشته که به اصطلاح تور لیدرش بوده و برده در استان چرخوندتش و اونوقت این کتاب رو بر اساس مشاهداتش نوشته. کتاب رو هم که باز کردم صفحه ای اومد که در اون به شهر خودم اشاره شده بود و اتفاقی که سالها پیش افتاده بود. بنابراین فوری برش داشتم!

هفته ی پیش داداش بزرگه پیشنهاد سفر به زاهدان رو داد و من که سانست پارک رو به هر مصیبتی بود تموم کرده بودم گفتم خوب حالا وقتشه که برم سر داستان سیستان و اول یه آشنایی با جایی که احتمالا می خوام برم پیدا کنم.

اما با خوندن همون مقدمه فهمیدم که چه اشتباهی کردم!

کتاب، سفرنامه ای به سیستان نیست بلکه شرح شیرین همراهی با شخص اول مملکته در سفر به سیستان.

اوائل خیلی توی خوندن لنگ می زدم، بخاطر طرز نوشتار امیرخانی که بین همه چی فاصله انداخته بود و من احساس می کرم یه بچه دبستانی ام که داره از روی یه متن ثقیل می خونه. تمام فاصله ی های ابداعی امیرخانی خوندن رو دچار مکث می کنه. یه پنجاه صفحه ای سختم بود و بعد روون شد.

کتاب رو اما دوست داشتم، طنز آشکار و نهان، وقایع نویسی، گریز به مسکوت ها، اشاره به رازها، ... و حتی اشاره های کوتاه به واقعیت های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و ... . چیزهای شیرینی که فقط در مباحث خانوادگی یا دوستانه میشه شنید. اتفاق هایی در سطوح دست نیافتنی... . به صفحه صد و پنجاه که رسیدم یاد یه چیزایی افتادم. من این طرز نوشتار شیرین رو قبلا دیدم، کجا؟!

خاطره نویسی های اردوهای دانشجویی. وقتی چشمهای خودم رو کور می کردم و توی اتوبوس در حال حرکت می نوشتم تا چیزی از یادم نره. وقتی بچه ها می رفتن جایی و بعد همه چی رو تعریف می کردن و من خاطره هاشون رو می نوشتم و می دادم دست خودشون و اونا باورشون نمی شد که من باهاشون نبودم.

امروز تصادفاً کتاب جالبی خریدم به نام «مو، لای درز فلسفه». بعد از «داستان سیستان» امیرخانی، این دومین کتابی بود که همسرم به زور از دستم کشید تا یک لقمه غذا بخورم.

http://qeyameno.blogfa.com/post/103/%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%DA%86%D9%86%D8%AF-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%AE%D9%88%D8%A8-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D9%88%D8%B1%D8%AF-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D9%82%D9%84%D8%A7%D8%A8-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D9%88%D8%B6%D9%88%D8%B9-%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%88-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D9%87-%D9%88-%D8%B3%D9%81%D8%B1%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D8%8C-%D9%86%D8%B8%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C-%D9%88-%D9%86%D8%B8%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D9%87
سید رسول منفرد-آبان91
یکی از دوستان پیامک فرستاد و خواست برای آشنایی با اندیشه های رهبری چند کتاب معرفی کنم، من هم این رو فرستادم:

کتابهای

1- یک سبد گل محمدی (از سری کتابهای دانشجویی)

2- داستان سیستان (سفرنامه سیستان رهبری به قلم رضا امیرخانی)

زندگینامه و سفرنامه خوبی هستند. اما در مورد مواضع سیاسی کتاب جامعی سراغ ندارم بهتره بر حسب مورد به بیانات ایشان در Khamenei.ir مراجعه شود.

یکیشان از جا که بلند شد "یا حکیم عمر"ی گفت.ناخودآگاه برگشتی و چپ و چپ نگاهش کردی ولی

بعدتر رفتی در "داستان سیستان" امیرخانی و یادت آمد "سنی و شیعه" گفتن ها و دشمن و تفرقه و...

و ذهنت نزدیکتر رفت "و ان تنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم..."...