مسئولان غیردولتی و دولتی و (به قول امیرخانی) سه لتی یکی یکی می آمدند.

شکرنیا از شاخص ترین مسئولان غیردولتی بود که وارد مجلس شد. لحظاتی بعد باهنر به همراه اعوان و انصار جامی اش (جام:جامعه اسلامی مهندسین) وارد مسجد شده، و مورد استقبال حاضران قرار گرفت.

رضا امیرخانی، از نویسندگان مطرح ایرانی در این باره تمثیل زیبایی دارد. وی برای توضیح علت حضور سیاست در میان همه اقشار جامعه ایرانی می نویسد: فرض کنید، شمار بسیاری مسافر، سوار بر اتوبوسی شده اند و در میان آنان، احتمالا کاسب، کارمند، کارگر، مهندس، دکتر، دانشجو و... باشند. تا هنگامی که اتوبوس به حرکت عادی خود ادامه می دهد، هر کس در عالم شخصی خود به عوالم و برنامه های خود مشغول است و یا نهایت درباره تخصص خود با دیگری سخن می گوید، اما هنگامی که راننده اتوبوس، کار خطرناکی انجام می هد و برای نمونه، سبقت بیجا می گیرد و با وسیله نقلیه روبه رو به اصطلاح شاخ به شاخ می شود، صحبت همه مسافران با هر شغل و پیشه ای به شیوه رانندگی راننده اتوبوس پایان می یابد و همه بی گمان، درباره بد بودن شیوه رانندگی راننده اتوبوس سخن می گویند؛ در واقع، ناکارآمدی راننده اتوبوس یا کارکرد بد وی، موضوع صحبت همه مسافران با هر پیشه و شغل و تفکری می شود.

بنابراین، سیطره سیاست در فرهنگ عمومی ایرانیان نیز بدین گونه است که اصحاب سیاست و یا برخی مسئولان، از آنجا موضوع سخن همه مردم هستند که وظایفشان را به درستی انجام نمی دهند و موضوع سخن مردم قرار می گیرند.

عنوان این پست که اسم کتاب جدید رضا امیر خانی هست منو وادار کرد که این موقع شب بیام و این پست رو بذارم.عالیه معرکه است کاش همه ی مدیرای دولتی یا به قول نویسنده سه لتی این کتاب رو بخونند کاش  کاش.

ادم منقلب میشه وقتی از بعضی پشت پرده ها با خبر میشه.ادم ناراحت میشه وقتی بعضی فرار های مغز و سرمایه از کشورش رو می بینه.کاش همه ی مدیرای سه لتی و دو لتی بخونند این کتاب رو.کاش کاش.

امشب شب پنجم ماه مبارکه و من که یک ساعتی قبل اذان خوابیدم اصلا خوابم نمیاد.می خوام تا اذان صبح بشینم و چه کاری مهمتر از این.اگه خدا بخواد به زودی اینترنت پرسرعت ما هم راه میفته و چشم دشمن کور ما هم همیشه به روز میشیم.اون خونه که بودیم امکان راه اندازی اینتر نت پرسرعت روی پیش شماره ی تلفن ما وجود نداشت و ما ناچارا از دایال آپ هندلی استفاده می کردیم.واسه همین هم انگیزه ی زیادی وجود نداشت واسه روشن کردن کامپیوتر.

هفته پیش خانه کار آفرینی یا همون مهد ریحانه دومین بازارچه کار آفرینی رو برگزار کردند که کار خیلی جالبی بود.اولین بازارچه پارسال برگزار شده بود.که چون استقبال خانواده ها خوب بوده امسال هم برگزار شد.بازارچه به این صورت بود که هر بچه ای  کاردستی هایی که در مهد به کمک مربی و در خانه به کمک مادر درست کرده رو در یک غرفه می گذاشت و خودش فروشنده بود.بعد به هر مادری شش اسکناس ساختگی دادند و گفتند برید و از بچه ها کاردستی هاشون رو بخرید و بهشون پول بدید.بعد بچه ها می رفتن و با پول هاشون از غرفه ی اسباب بازی برای خودشون خرید می کردن.کار جالبی بود.من که خوشم اومد.

بسته پیشنهادی بی شرمانه :

نفحات نفت

کتابی عالی ، درباره کشور رانتیر ایران و مشکلات و فرصت های پیش رو برای استفاده صحیح از این سرمایه ملی

خواندش برای همه اونایی که دغدغه دارند اوجب واجبات است

درباره رضا امیرخانی بعدا باید یه پست بذارم

گرچه پیشتر نیز مدیر بوده ام و تنها در 2 سال گذشته در کسوت کارشناسی مشغول بوده ام، اما این بار انگ تمسخرهای خودم می شوم: "مدیر دولتی" یا به قول رضا امیرخانی عزیز: "مدیر 2 لتی"!

فاعتبروا یا اولی الابصار! که اگر وضع بر همین منوال باشد، لاید چند سال دیگر رییس جمهور می شوم تا ...

چند روز پیش مطلبی در "همشهری جوان" می خواندم درباره کتاب نفحات نفت (کتاب جدید رضا امیرخانی که اگر به دستتان رسید حتما مطالعه کنید)

مضمونش این بود که از امیرخانی پرسیده شده که تا به حال چند نفر از مسئولان کتابش را خوانده اند و چه واکنشی داشته اند؟ او هم جواب داده بود که بسیاری خوانده اند ولی هیچ کدام این انتقادات را به خود نمی گیرند! می گویند: عجب نکته دقیقی ولی این نکته دقیق را به خودشان نمی گیرند. (نقل به مضمون بود)

در واقع باید گفت که مسئولان کشور ما دچار بیماری "خود خوب بینی" هستند! اصلا احتمال نمی دهند که شاید یک اپسیلون مقصر باشند.

این که نکته روشنی است. اگر کسی ذره ای پیگیر اخبار کشور باشد، بارها و بارها این خصیصه مسئولان را به چشم دیده است. روی صحبت این نوشته با مسئولان نیست که آنها از قلمهایی مثل قلم امیرخانی هم پند نمی گیرند، چه برسد به این سیاه نوشته! طرف صحبت، خودمان هستیم. من و شمایی که این مطلب را می خوانید.

فردا روز من و شما وارد چرخه مدیریت می شویم. یکی وزیر می شود، یکی وکیل، یکی معلم، یکی ...

هیچ تضمینی هم نیست که ما هم دچار "خود خوب بینی" نشویم. تنها چاره اش این است که نگذاریم وجدانمان بمیرد. گاه و بیگاه به نصیحتهای وجدانمان گوش بدهیم ...

و با خودمان عهد ببندیم که اگر فردایی رسید و منصبی به ما رسید، "خود بد بین" باشیم نه "خود خوب بین" و شجاعت خود را در انتقاد پذیری خود نشان دهیم.

پانوشت اول: این یادداشت، جدی ترین یادداشتی است که تا کنون نوشتم، به این دلیل که روی صحبتش خودمان هستیم.