روز جمعه از اون وقت هایی است که دلم میخواد لم بدهم روی صندلی و با خیال راحت «منِ او» ی امیرخانی رو بخونم و لذت ببرم. دلم میخواد یه فیلم بذارم و با خانواده دور همی فیلم ببینیم و شاد باشیم. دلم میخواست بعد از ظهر جمعه دوستم زنگ می زد و می گفت بریم گشتی بزنیم و من با کمال میل قبول کنم.

سومین کتاب ، رمان بسیار جذاب و زیبای " من او " اثر رضا امیر خانی است که توسط انتشارات سوره مهر انتشار یافته است .

به راستی که نویسنده ی این اثر ، یکی از رمان نویسان بنام  ایران می باشد ." من او " شاید بهترین و زیباترین اثر او باشد . البته این یک نظر شخصی است . این رمان  مضمونی عاشقانه  و زیبا دارد که خواننده را جذب خویش می کند . از نویسنده این کتاب ، کتابهای دیگری هم در کتابخانه ی ما موجود است که بعد ها، به خواست خدا معرفی خواهد شد .

سه:

حقیقتش اینه که تا حدودی سانتی مانتالم. مثلاً؟:

ده سال پیش که رمان "من او" رضا امیرخانی را خواندم، گریه ام  گرفت.

چهار سال بعدش برای بار دوم خواندم، باز هم گریه کردم.

دو سال بعدش...

و امشب هم، برای بار چهارم، لعنتی ...

رضا امیرخانی:"من او" نوشت دلم میخواست یه کتاب مینوشتم به اسم "توی من"

رضا امیرخانی چن صفحه رو خالی گذاشت،" صفحه مربوط به او"، تمام فصلهای مربوط به "من" خالی میمونه!!!

درویش مصطفا: کاش دست منو هم مث علی میگرفتی و خشت خشت آجرهای ظاهری رو خراب میکردی تا به حق برسم...

شادی روح شهدا و علی نازم صلوات

"یا علی مددی"

گریه را می گفتم یا کریم را یا خنده را یا مه تاب را یا مریم را یا دروغ را یا دریانی را یا خودم را یعنی یا علی را؟! یا علی را می گفتم. یا علی مددی!

رضا امیرخانی:"من او" نوشت دلم میخواست یه کتاب مینوشتم به اسم "توی من"

رضا امیرخانی چن صفحه رو خالی گذاشت،" صفحه مربوط به او"، تمام فصلهای مربوط به "من" خالی میمونه!!!

درویش مصطفا: کاش دست منو هم مث علی میگرفتی و خشت خشت آجرهای ظاهری رو خراب میکردی تا به حق برسم...

شادی روح شهدا و علی نازم صلوات

"یا علی مددی"

این "پیاز و جعفری" هم برای خودش داستانیه. یه اسمی که معلوم نیس از کجا اومده، هیچ سنخیتی هم نداره، اما با این همه جای خودشو باز کرده و تغییر دادنش سخت شده.

سال اول دبیرستان که بودم یه سری "رضا امیرخانی" نویسنده ی " من او"، "ارمیا" و چند تا کتاب دیگه اومد دبیرستانمون. یه جلسه گذاشتند و نشستیم برامون حرف زد. حرفاش که تموم شد گفتند که هر کی سوالی داره می تونه بپرسه. هر کی یه سوالی پرسید. یکی از بچه ها پاشد گفت که: چی شد اسم کتابتونو گذاشتید "من او"؟ گفتش که: "راستیتش من شروع کردم به نوشتن، هر فصل رو تو یه فایل جداگانه سیو می کردم. فصل اول که تموم شد اسمشو گذاشتم "من"، فصل دوم رو گذاشتم "او"، همین طوری می نوشتم و روی دستاپ ذخیره می کردم، بعد یه مدت دیدم که فایل ها زیاد شدند، گفتم یه سر و سامونی بهشون بدم، این بود که یه فولدر تو دستاپ درست کردم، وقتی خواستم برای فولدرم اسم بذارم به نظرم رسید که خب فصل اول اسمش "من"ه و فصل دوم "او". این شد که اسم فولدر رو گذاشتم "من او". بعد ها هم که می خواستم کتاب رو چاپ کنم اسم کتاب رو گذاشتم "منِ او". کسی که سوالو پرسیده بود گفت: "پس همین طوری اتفاقی بوده" امیرخانی یه ذره دلخور شد و یه ذره هم شوکه، سریع در اومد که: "ابدا؛ هیچ اتفاقی در کار نبوده. من دو سال تموم هر روز صبح پا می شدم، روی این فولدر کلیک می کردم. هر روز صبح وقتی می خواستم برم سراغ نوشته هام روی دستاپم دنبال "من او" می گشتم. دو سال تموم این اسم با من بوده، شب و روزم بوده."

حالا شده داستان "پیاز و جعفری". اسمش از هر کجا که اومده کاری ندارم ولی هر چی که هست ماه هاست وقتی می خوایم بریم سراغ وبلاگ، اون بالا پیاز و جعفری رو تایپ می کنیم. مثل این می مونه که یکی رو مدت ها صدا کردی "وحید" حالا قرار باشه صداش کنی "سپهر".

-مریم سرش را پایین انداخت باب جون پرسید:

- تو برای چی رو میگیری؟

- خب برای اینکه نامحرم نبیندم...قبول!کریم هم  نامحرمست قبول اما..

- باب جون که انگار گل از گلش شکفت.انگار چیزی کشف کرده باشد دست مریم را در دست گرفت.

- هان بارک الله!اشتباهت  همین جاست.رو گرفتن برای فرار از نامحرم نیست والا من که میدانم نامحرم لولو نیست.باری وقت ها نثل همین کریم خودیه...نه رو گرفتن برای اینست که خدا گفته.خدا هم مثل رفیق آدمه.یک رفیق وقتی به آدم چیزی بگوید لوتی گری میگوید بایستی انجام داد.

- این درست که خدا گفته امام حکمتش همانست که گفتم.برای فرار از...

باب جون حرف مریم را برید.

- حکمتش را ول کن اینجایش به من وتو دخلی ندارد.وقتی رفیق آدم چیزی از آدم خواست لطفش اینست که بیحکمت و پرس وجو بدهی اگر حکمتش را بدانی که به خاطر حکمت داده ای نه به خاطر لوتی گری جخ آمدیم حکمتش را نفهمیدی آن وقت چه؟ انجام نمیدهی؟

درشکه چی کنار مدرسه ایران ایستاد.مریم خواست پیاده شود و اما مکثی کرد وبرگشت.خم شد و گونه های باب جون را بوسید.باب جون هم گونه های سرخ او را بوسید .چشمان هر دو نمناک بود.

 چند خطی از کتاب من او- رضا امیر خانی

عاشق کتاب من او هستم رسما ودربست مخلص رضا امیرخانی وخودم رو شاگرد کوچکیش اما پر تلاشی تو حوزه رمان وداستان میدونم.آقای امیرخانی تو وبها سرچ میکنند وسایتها رو لیست میکنند بر اساس نوشته هاشون درباره آثارشون.

آقای رضا اگه این چند خطو دید بدون یکی از برگترین ارزوهای  نویسنده این چند خط دیدن از نزدیک شماست.بسیار مشتاقم به این دیدار و همین طور نیازمند.

همیشه میترسیدم از این که در حین گذر عمر رشد نکنم این چند ساله ترسم دو چندانه که علاوه بر رشد نکردن پسرفت بکنم که کردم...

غرض از نوشتن چند خط اولیه این مطلب ابراز اردت وخبردار وایسادن وکلاه از سر برداشتن به احترام  خانم های محجبه و چادریه که تو این روزهای گرم اینطورین که طی عمری وب نوشتن واز معصومه نوشتن معصومه عزیزم هم جزو این دسته است....

از پسرفت میگفتم..اگر بچه تهران باشید ..جسارتس اما باور کنید راست میگم درکش برای بقیه سختست درکش هم اسون باشه لمسش سخته ..یه جایی هست تو تهران اونم پایین شهرشه اون محله ومحله های ماست چیزهایی هست توش که برا بدست آوردنش باید یه عمر تلاش کرد.. اون مرام ومعرفته ..افتخار هر پایین شهریه اصیل به همینه( کلمه اصیل رو به این دلیل آوردم که در ده سال اخیر جمعیت زیادی از جاهای دیگه ایران تو این مناطق ساکن شدند وبافت اونجا یه جورایی قاطی پاتی شده)

تو نوشته های چند خط اولم هم ومخصوصا تو کتاب من او موج میزد از این مرام ها ومعرفت ها ورفاقت ها وو....

میبینم این سالها داره معرفتم مرامم کم میشه دلزده شدم وخسته اونم به خاطر تجربیات وحشتناکیه که داشتم کلنگشو همین خانم آ زد.. و خیلی های دیگه....تو مسجد دانشگاه و....

ار پیشرفت میگفتم اما وسط همه این نامردی ها که انگیزه خوب بودن ومرام ومعرفت وخود خواه نبودن وایثار رو خشک میکنه بعضی وقتا حادثه هایی پیش میاد که تا آخر عمر اثرش رو  زندگیه آدم هست.امروز داشتم فکر میکردم که این اثر یا بهتر بگم احیای دوباره اون حس ها رو مدیون کدوم حادثه هستم ..چیزهای زیادی تو ذهنم مرور شد مهمترینش جایی بود که کار کردم توش وشخصی بود به اسم معصومه...همین موجود مقدسی که مینویسم ازش وخواهم نوشت..معصومه تو ذهن من معادله با کلمه  پاکی واقعی و تعهد و برکت.از بچگی کلمه برکت  تو ذهنم وصلم میکرد به حضرت زهرا واون داستان معروف که تو کتاب های دبستان خوندیم همون ماجرای گردنبند حضرت زهرا که به یه غلامی میدش غلام میره خودشو ازاد میکنه و.....کلی دست میچرخه وکلی اتفاق خوب رو باعث میشه وآخرش بر میگرده به خود حضرت زهرا.

معصومه هم برا من اینطوری بود.چقدر اون  موقع ها تلاش میکردم انگیزه داشتم وهمون تلاش ها چقدر تو زندگی جلو انداخت منو.کم کمش از شر ۲ سال  وقت تلف کردن تو سربازی راحت شدم ورفتم پی کارت معافیتم  یا با یه عالمه جوون ابحال وشیعه واقعی آشنا شدم که برا هدفشون از همه چیشون میگذشتند کارمندای شرکت قبلیمون رو میگم...باورتون شاید نشه بعضیاشون تا یک سال هم شده بود حقوق نگررفته بودند اما پر توان میاومدند وکار میکردند...

امروز تو تهران بارون اومد ومن بودم که سیگار به لب از دانشکده فنی پیاده راه افتادم وامیراباد دوست داشتنی رو پیاده طی کردم و خوشحال از بارون ویاد معصومه وهوای خنک و...

هیچ وقت هیچ وقت نشد بارون بیاد تو دلم غم باشه غصه باشه استرس باشه....

امشبو خواستم از معصومه ننویسم نشد شد یه خط در میون معصومه معرفت شد وصل شد معصومه پیشرفت شد شد معصومه برکت شد وصل شد به معصومه و از بارون گفتم بازم شد معصومه......

یک سال وشیش ماه هست که ندیدمش....

تو بیداری که فکر نکنم بشه ببینمش امید که یکی از این شبها به جای کابوس و خواب های پریشون حداقال خواب معصومه واون تسبیح صورتیشو و اون صدای اروم پر از حیاشو ببینم.....