دنیا توی ذهن آدمی زاد می گندد اگر یخچال نداشته باشد... هر آدمی بایستی توی ذهنش یک یخچال هشت فوت فوق ش دوازده فوت داشته باشد تا دنیایش را تر و تازه نگه دارد. دنیا هرچه کوچکتر بهتر ...آخرش همین دوازده فوت است که گفتم .اما بدون یخچال می گندد.. گرفتی؟

........

جای اینکه با دختر مردم خارجی حرف بزنی یخچالت رو بزن به برق..به برق خیالی.. به برق فهم حیات دنیا که لعب است و لهو... به برق بازی... گفتن خندیدن و لذت بردن...

........

ارمیا سرش را به چپ و راست تکان داد که یعنی نمی فهمم ...

- حالی ت می کنم ! مثلا خود ملائکه هم تفریحات دارند! همین امروز ملائکه قه قاه می زدند سر این ضاد تو ... ضاد را که اینجور می پیچاندی یعنی داری سیم برق یخچال را می کشی بیرون! چشمت را که می بندی یعنی داری پایت را می گذاری روی سیم ...

ارمیا انگار چیزی فهمیده باشد . گفت: می دانستم امروز نمازم درست بالا نمی رود.

.........

امروز صورت مثالی نماز تو همان بازی الک دولک لیروی بود... (توضیح اینکه لیروی یک شخصیت آمریکایی که در جایی از داستان بیلیارد بازی می کرد و ارمیا او را می دید)

همان جایی که جوراب به دستش کرد تا چوب روی دستش راحت بلغزد. همان جایی که سرش را خم کرد روی لبه میز تا خوب ببیند. همان جایی که چشمش را بست تا تمرکز کند. همان جایی که آن همه دقت کرد آن همه گیر داد به یک ضربه ... اما... اما عاقبت لیوان آب جو را با ته سیگار بالا انداخت...اما عاقبت کیف بازی رو نفهمید... گرفتی؟
از کتاب " بیوتن"

نوشته رضا امیرخانی

ایشان برای آشنا کردن بچه هاشان با کشورهای مختلف، هر ماه روی یکی‌ از کشورها متمرکز شده و در مورد آن کشور به بچه‌ها اطلاعات میدهند. حتی غذاهای آن کشور را درست میکنند! البته این طور که میگفتند مشکلش این است که خوب آن وقت بچه‌ها دوست دارند که خودشان بروند آنجا را ببینند!!

 به هر حال کار قشنگی‌ است! اینطوری بچه‌ها هم کلی‌ اطلاعات به دست میاورند هم میفهمند که دنیا پر است از آدمهای مختلف با سلایق مختلف! به قول همسر محترم ما، آدمی‌ که اینطوری بزرگ بشه، دیگر برایش سخت میشود که راحت به یک کشور دیگر حمله کند یا به بقیه چپ چپ نگاه کند یا...

داری کامنت می‌ذاری، روی آیکون لبخند کلید می‌کنی و بلافاصله کلید ارسال. ناگهان متوجه می‌شی ای داد بیداد این که آیکون بوس بود قضیه ناموسی شد که!!! اینا رو نیمکره سنتی می‌گه اما نیم کره مدرن می‌گه اینکه چیزی نیست یه جور ابراز علاقمندیه دیگه، چقدر سخت می‌گیری. .. امان از دست این امیرخانی!!

چه ربطی به امیرخانی داره؟ آدم باید خودش جنبه داشته باشه معلومه من کتاب خون شدم نه؟  فکر کنم اون موقع که خدا داشت جنبه تقسیم می کرد من خواب بودم 

سلام شیال، سلام سهراب، سلام ارمیا

من هنوز با شیال کنار نیومدم؛ بهتر بگم، با خودم کنار نیومدم!!

پس:

سلام شیال!

چند روزی بود که تو کتابِ «بیوتنِ» امیرخانی غرق شده بودم، نه اینکه به تو فکر نکنم، نه؛ می خوام به تو بهتر فکر کنم.

یه جاهایی خودم رو جای آرمیتا می ذاشتم و گاهی مثل الآن جای ارمیا!

شیال!

دوست داشتم جای سیلورمنی باشم و بهت بگم:

«یک سیلور کوارتر کسی رو نکشته، امّا به یک سیلورمن زندگی می بخشه.»

یادته اون روز ظهر که کنارت بودم دائم ازت می پرسیدم:

من این جا چه می کنم؟! و به قولِ امیرخانی:« . . .  شعاری نیست؟!»

راستی یک سؤال!!

تو هم مثل سهراب 572 قدم بلند برمی داشتی که آب بیاری برای . . .

یه سؤال دیگه؟!

چپیه‌ی چه رنگی داشتی؟ سفید؟ قرمز؟ یا . . . یا اصلاً نداشتی؟!

من فکر می کنم فرق بین چپیه‌ی سفید و قرمز فقط یک چیزه: خون بهاء

دیدی به تو هم فکر می کنم!!!

یه چیز عجیب!!

«بیوتن» درباره‌ی از بین بردن جنازه شهداء با اسید و ساختن گوری دسته جمعی با مجسمه نمادین (ص 315 و 316)، نوعی شک در حقیقت موضوع را برایم به وجود آورد و برای راحت شدن از این شک به خودم اجازه دادم امیرخانی را نویسنده ای تخیّلی بدونم.

شیال!

به تو می اندیشم

ای سراپا همه خوبی

ولی امیرخانی سهراب رو با گرمکن و کفش کتانی و لنگ شوفری (نمی دونم چرا یادِ راننده‌ی تراک افتادم!!) و ... معرفی کرده – اصلاً خیال پرداز خوبی نیست- و یه جا می گه سهراب از پشت آرم سپاه یک اسکناس به زن فال گیر می ده (توی قطار)، و این یعنی تناقض در تخیّل. (حتی فیلسوف خوبی هم نمی شه.)

تا این جا هر کی این متن رو خونده حتماً می گه:« حالا چرا خطاب به شیال ؟!؟»

فقط وقتی می تونه به جواب برسه که همیشه به تو سر بزنه!!!

تازه باید کلی خوشحال باشه که یک نامه خصوصی رو می خونه!

مهم اینه که بالاخره برات نوشتم ... و «بیوتن» فقط بهونه بود.

"- قرار بود با هم حرف بزنیم. هنوز هیچ حرفی نزده‌ایم انگاری...
 - هیچ نگفته‌ایم، ارمیا! گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم من چه گناهی داشته‌ام الا دوست داشتن تو؟
 - ترسم از این است که دیگر همین قدر هم گناه‌کار نباشی..."

بیوتن/ رضاامیرخانی/ صفحه ی 212

(ياد يك قسمت از كتاب بيوتن-از رضا امير خاني- افتادم كه نوشته بود:

"اما صدايي در تاريخ هنوز با اصحابش حرف مي زند.اصحابش از زمان واپسين مي پرسند و او جواب مي دهد كه مردماني خواهند آمد و دوباره به رسوم جاهلي،بت خواهند پرستيد...اصحاب فرياد مي كشند:" اَ يعبدونَ الاصنام؟بت؟"و او جواب مي دهد:"و اللهُ نَعَم!كل دِرهُمَمٍ عندَهُم صَنَم!...")

در بخش داستان نيز دوستان 3 كتاب را راه‌يافته به مرحله نهايي معرفي كردند اما هيچ يك را ، حتي براي دريافت لوح تقدير هم قابل ندانستند؛ آواي نهنگ اثر احمد بيگدلي، بيوتن اثر رضا اميرخاني و شماس شامي اثر مجيد قيصري.

سرداور بخش داستان آقاي احمد شاكري، تلويحا اين آثار را فاقد غايت ادبيات كه از ديد ايشان «مضمون» است، توصيف كرده است: «غايت ادبيات، مضمون است... ادبيات بدون مضمون، ادبيات پوچي است كه نمي‌تواند غايت عملي انساني خداجو باشد. اين غايت، بر محمل «شرع» و «سرسپردگي» به تعاليم شرعي صورت مي‌گيرد. مضمون رهاشده از شريعت يا بي‌اعتنا به لوازم و اصول آن،‌ مخرب و آسيب‌رسان است. ادبياتي كه داعيه‌دار ادب است، نمي‌تواند نسبت به ادب انسان در برابر خداوند و كلام او بي‌اعتنا باشد.»

بدين ترتيب، مباني اين انجمن در امتيازدهي به داستان اينگونه مشخص مي‌شود: 1- فرم در ادبيات امري فرعي است و تنها طريقيت دارد و آنچه ارزش ادبي يك اثر را مشخص مي‌كند، آن است كه فرم چگونه در خدمت چه مضموني قرار گرفته است. 2- مضمون يك اثر ادبي بايد بر محمل «شرع» و سرسپرده به تعاليم شرع باشد.

خدا را شكر مي‌كنيم كه تزاحم و تضاد بين 2سليقه نويسندگان يك نسل، آرام‌آرام دارد به شفاف‌ترين شكل خود مي‌رسد. روزگاري شهيد آويني به خاطر دفاع از فيلم عروس يا به خاطر تمركز بر آثار هيچكاك، طعمه طعنه‌ها و آماج تهمت‌ها قرار مي‌گرفت.

آن روزها نيز آن شهيد با داعيه‌داران بر سر فهم «باطن» يك پديده كه از عالم جديد برخاسته است، و عبور از سطح «ظاهر» (كه نقد منكراتي و پرونده‌سازانه از آفات آن است) دعوا داشت. اتفاقا رمان هم مثل سينما از پديده‌هاي عصر جديد است و از لوازم قطعي آن، كشاكش و انتخاب شخصيت رمان است.

دعواي آقاي احمد شاكري با كساني مثل مجيد قيصري و رضا اميرخاني، دعواي يك بچه مسلمان با 2نفر لائيك نيست. از ميان يك نسل نويسنده مذهبي، 2سليقه متفاوت برآمده است، اما افسوس كه امثال آقاي شاكري، سليقه نويسندگاني را كه مثل خودشان روزي 5بار روبه‌قبله مي‌ايستند و هيچ كس در التزام آنان به مباني تشيع شكي ندارد، با انگ‌هايي مثل «بي‌اعتنايي به لوازم و اصول شريعت» و «سهل‌انگاري در رعايت ادب نسبت به خداوند و كلام او» محكوم مي‌كنند.

احتمالا ايشان تعريض به رمان بيوتن آقاي اميرخاني داشته‌اند. خوب است اگر در يك نقد تفصيلي، ايشان روشن كنند كه كدام يك از پاراگراف‌ها يا سطور اين رمان كه به زعم نگارنده و بسياري از دوستان مذهبي اهل قلم، اثري درخشان و روبه‌جلو در ادبيات ديني است، نسبت به خداوند و كلام او مرتكب بي‌ادبي شده است.

من ار چه رند و سيه نامه و خراب شدم                       هزار شكر كه ياران شهربي‌گنهند