- زن ها هم تو خوشی گریه میکنند هم تو ناخوشی. هم تو شادی، هم تو غم... ما، مثل ِ شما مرد نیستیم که اصلا گریه نکنیم....

- ما هم گریه میکنیم.... اما زیر ِ سیاهی...فقط زیر ِ سیاهی هیئت... آن جا هم همین است. گریه میکنیم زار زار... هم برای خوشی ها و هم برای ناخوشی هامان...

هم برای خوشی ها و هم برای ناخوشی هامان...


قیدار.امیرخانی

گاهی وقتها سیاهی هیات می شود وقتی پشت لپتاپت نشسته ای و مشغول خواندن دردنامه ها و رنج نامه های رفقا هستی برای سفری که نشد، برای عرفه ای که کربلا نیستیم، برای خاکبوسی آستانش در عرفه ای که متعلق به اوست و دیگر نمی شود...برای ندیدن آستانه رفیع مولی الموالی، دل تنگی برای صفای ایوان نجف... برای نرسیدن به هوای با صفای کاظمین، آن وقت که انگار میکنی همان مشهد خودمان است...برای حس نکردن غربت سامرا، برای آن ضریح دوست داشتنی اش، برای خاطره گنبد خاکی...
این اشکی که ناخودآگاه می آید اصالت دارد، اصالت ش هم برای موضوع اشک است، و محمول آن...

کاش در همین دلمان سیاهی هیات را علم کنند، کاش عرفه...کاش عرفه کربلا بودم...آن قدر اشک می ریختم که موضوع و محمول را یادم برود...

حکایت سفری که به لطف آقایان! آن قدر بالا و پایین شد و دیر اعلام شد که نشد... ناخوشی مان این است که نشد عرفه در سرزمین کربلایش باشیم...

خوش انصاف، کاروان ما که مانند بقیه کاروانها نیست، ما جمع شدنمان به دور هم فقط به عشق ارباب بود و بس...ما نه پارتی داشتیم، نه کسی که سفارشمان را به فلان جا کرده باشد، نه به جایی وصل باشیم که حمایتمان کنند، تنها امید ما حلقه در خانه ارباب بود و بس...آن وقت که شب نیمه شعبان در حرم رضوی، خواسته همه مان کربلا و عرفه بود که...اگر هم الان ناخوشیم، فقط از باب محروم ماندن از زیارت آن مکان رفیع است و بس، و گرنه قیمت و دلار و هزینه سفر پست تر از آن است که بخواهد ناخوشمان کند...
(اما حتما من هم لیاقت نداشته ام که دعوت نشده ام، باید رفت به خود پرداخت، علیکم انفسکم...)

اما ته دلم روشن است...آن ها خاندان کرم هستند، بخواهند بخرند گران می خرند، به شرطی که ما بخواهیم که بخرندمان... حتی اگر آن بنده ارزشش را نداشته باشد و نوکر بی ارزشی باشد..آن ها اهل کرم هستند...همین است که در این ناخوشی، مرهمی می شود به حال ما...

سر خدمت تو دارم بخرم به لطف مفروش         که چو بنده کمتر افتد به مبارکی غلامی...

(دیدی بنده ای که در بازار برده فروشان کسی به او نگاه نمی کند، کسی او را نمی خرد،آن قدر کم ارزش و بدردنخور است که کسی او را نمی خرد، آن وقت که یک آقای کریمی  می خواهد او را بخرد، شروع می کند از خودش تعریف کردن و ... آن بنده می داند که واقعیتش و درونش ارزشی ندارد، اما چشم امیدش به کرم آن ارباب است و بس...)

اما...

آتش است به هر حال

آتش آن نیست که بر شعله او خندد شمع

آتش آن است که بر خرمن پروانه زدند...