چاپ اول قیدار هفت هزار تومان بود. (توضیح سایت: قیدار از چاپ اول تا هفتم به قیمت نه هزارتومان منتشر شده است) نخریدم؛ چرا که هر چند مفت خور نیستم اما مفت خوانی را تا اندازه ای دوست دارم و البته فرصت خواندن هم نداشتم. گذشت تا اینکه شبی دیدم در کنار ورودی هیئت به نیت کار فرهنگی ی اضافه بر سازمان عزاداری، کتاب می فروشند. قیدار را دوباره آنجا دیدم، داغ دلم تازه شد؛ چند بار با دوستی تماس گرفته و پیامک فرستاده بودم بلکه او قدم پیش بگذارد، قیدار را بخرد و بنده نیز بتوانم مفت خوانی کنم اما نشد که نشد. هر جور بود مبارزه با نفس کردم و چاپ چهارم کتاب که قیمت درون جلدش نه هزار تومان بود را به قیمت هفتاد و شش هزار ریال! خریدم و از اینکه عزتمندانه و با سخاوت چاپ اولش را نخریده بودم تأسف خوردم! ... کتاب جالبی بود و نشان میدهد امیرخانی مسیری را که انتخاب کرده همچنان ادامه میدهد مسیر اندیشه، تحلیل، ابراز و القائی که شاید ناشی از جبر خاستگاه طبقاتی او باشد جبری که نتوانسته به آزادی برسد و باعث شده امیرخانی، ارمیا را برخاسته از بالاشهر تصویر کرده و در کنار مصطفای پایین شهری قرار دهد. جبری که ناشی از خاستگاه طبقاتی امیرخانی است همان طبقه ای که دولت و حکومت را در یک جنگ زرگری مقابل خود نشان داده و موجب می شود امیرخانی در "بیوتن" خشم و نفرتش را از آقای "گاورمنت" ابراز کند و از آنجایی که حکماً او معتقد است "لابد للانسان من امیر بر او فاجر" و چون خرمندان روزگار آنارشیسم را غیر قابل تحقق میداند گویا به دنبال حکومتی ارباب رعیتی اما نه از جنس وارداتی بلکه از نوع بومی و از جنس "فتاح ها و قیدارخانی" است. امیر خانی در "سفر به سیستان" نوشت: «مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد» اما نشان داد که فکر سرمایه داری در هیچ چهارچوبی نمی گنجد و توجیه گر تفرعن در نوع ضعیف و قیداری اش است. شاید اگر او خجالت نمی کشید چاپ های بعدی ارمیا را تغییر می داد و اینبار مصطفی و ارمیا را نه دوشادوش هم بلکه شخصیت مصطفی را محصول ذره پروری و بنده نوازی ارمیای بالاشهر نشین تصویر می کرد شاید به زعم امیرخانی اکثر پیشگامان شهادت از مرفهین و کاخ نشینان بوده اند؟! امیرخانی در "ارمیا" نقش اول
داستان را لگدمال حوادث پس از رحلت حضرت امام تصویر کرده و در "بیوتن" شفاف تر از "ارمیا" قربانی شدن ارمیا را
محصول اندیشه آقای گاورمنت می داند امیرخانی فراموش کرده است که بساط دفتر و دستک بروکرات هایی مثل آقای گاورمنت با "زر" تکنوکرات هایی به پا می شود که امیرخانی مخاطبش را در نفحات نفت به سوی اندیشه آنها فرا می خواند؛ اقتصاد آزاد از نوع آمریکایی اش. همان اقتصادی که حاجی بازاری "آژانس شیشه ای"به رخ ارمیای فیلم می کشد.
هرچند امیرخانی در  پایان "بیوتن" رهایی و سردرگمی میان فکر دولتی و اقتصاد سرمایه محور را نتیجه گرفته و می نویسد: اللهم ارحم من لایرحمه العباد و اقبل من لا تقبله البلاد اما پیش از آن و در خلال داستان تلویحا بر باطن مومنین به آیین اقتصاد آزاد صحه گذاشته و زندگی امثال "خشی" در آرامنشهر رفاه را بهتر از زندگی "ارمیا و سهراب" در فضای مدیریتی آقای گاورمنت تصویر می کند. تلویح و اشاره ای که در نفحات نفت صراحت پیدا کرده و نویسنده ای که طبق نقلی
(سلسله راویانش نزد نگارنده محفوظ است) بغض سه لتی های حجتیه ای را در سینه دارد مجبور می شود برای فرار از میدان جنگی که بدست تکنوکرات ها و شخصیت های آرمانی او ساخته شده است به سوی "جانستان کابلستان" فرار کند و به مقایسه هنر به کار رفته در کاشی های دو مسجد هرات و گوهرشاد بنشیند و اینبار نیز هنر را نه برای بیان "اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه خوردگان تاریخ تلخ و شرم آور محرومیت‌ها" بلکه برای هنر و شاید برای فرار از شرایطی که به زعم امیرخانی سه لتی های حجتیه ای بوجود آورده اند  دنبال کند و اصلا احتمال نمی دهد آنچه او از آن فرار می کند نتیجه همان اندیشه های زر آلودی باشد که عزلت نشین فتنه به آن فرا می خواند؛ مومن به اقتصاد سرمایه داری در هیچ چهارچوبی نمی گنجد! امیرخانی هنوز باور ندارد که پیامبران اقتصاد آزاد از گنده نامی به گندنامی رسیده اند و چون چنین واقعیتی را اعتقاد نکرده است همانند یک مرد "رجل" از ورای "قیدار" بیرون می آید و به سوی اندیشه پیامبران زر فرا می خواند. پیامبران همان جامعه ای که "سید گلپا"های قلابی اش نمی توانند همچون شیخ هایی که سید هستند ابوذروار قیدار ها را مخاطب قرار داده و حکیمانۀ "ما رأیت ثروة موفورة الا و فی جنبها حق مضیع" را فریاد کنند. قیدار امیرخانی ترجیح می دهد همیشه روزگار ذره هایی باشند تا قیدارها به بهانه مروت و جوانمردی خودی نشان داده و ذره پروری کنند ذره هایی که می توانند توجیهی برای انباشت ثروت باشند و بودنشان باعث می شود که "اشکوب بالا و پایین" نشینی معنا پیدا کند. قیدار امیرخانی مدعیانی را ترسیم که با ادعای درویشی به جای پشمینه "پالتوی پشم انگلیسی" می پوشند هر چند حکما امیرخانی معتقد است پوشیدن پالتوی پشم انگلیسی منافی درویشی نیست و آنچه منافات دارد تعلق خاطر است که قیدار نشان داده تعلق و وابستگی به "کت و قابلمه و اسکناس و وسپا و اتول" ندارد اما شاید امیرخانی متوجه نشده که لوطی گری آنگاه که ریشه در
غرور و نخوت داشته باشد نشان دهنده عدم  تعلق نیست همان غروری که اجازه نمی دهد قیدار بر سر سفره دیگران بنشیند و ... هر چند احتمالا به اعتقاد
امیرخانی وعظ نااهل کاری برای سرگرمی خاله زنیکه ها و عمقزی هاست و از اینرو "منبر موقوفۀ لنگر پاسید قیدار باید در قسمت زنانه حسینیه" قرار بگیرد اما ای کاش امیرخانی سری به سید منبر نشین فیضیه و صندلی نشین حسینیه جماران می زد شاید وعظی از زبان اهلش
تلنگری برایش می شد که "کاخ نشینی خوی خودش را هم می آورد". امیرخانی در "سرلوحه ها" خود را سپاسگذار پروردگاری می داند که باعث شد توسط مردی "رجل یسعی" گرفتار کافه نشینی نشود اما گویا به انذار آن مرد توجهی نکرده است "تنها کسانی تا آخر خط با ما می مانند که طعم فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند" اگر عده ای روزگاری در کافه های خود می نشستند و در ابرهای دودی گرد سرشان مشق تز، آنتی تز، کمون، توده و انقلاب می کردند امروزِ روزگار نیز کسانی در قامت شریعت باورانِ طریقت پیشه توجیه گر حقیقت سرمایه داری شده اند! شاید اشاره گذرایی کافی باشد که باید نسبت به طریقت این کافه نانشینان بدبین باشیم چرا که گاهی برای جذب حداکثری مریدان و مخاطبان، شریعت را به بهانه طریقت توجیه کرده و در کنار حسینیه برای تفریح مطرب خانه قرار داده و نشان می دهند نویسنده تا اندازه ای در چهارچوب نمی گنجد.
-مروت و جوانمردی همیشه به چهارلیتری بنزین دست مردم دادن نیست... گاهی نیز مروت و جوانمردی و در یک کلمه قیدار منشی اقتضاء می کند پس از یک تحلیل گزنده "شاید"ی بگذاری بر سر همه برداشت هایت هر چند در دل تحلیل نیز کم شاید و یحتمل نیامده باشد چرا که بیشتر نوشته با استفاده از صورتهای ذهنی قدیمی است. به هر حال امیرخانی را سالها قبل با ارمیایش آغاز کردم و از آنجایی که سلسله امیرخانی، ارمیا و محمد(نگارنده) به یک مراد
مشترک باز می گشت در ارمیای او حلول کرده و ارمیای او ارمیای من هم  شد. بارها نیز کتابهای داستان نویس پر اطلاع و رندی را که مرید حضرت امام می دانستمش به دوستان توصیه کرده ام اما به هر حال نمی توانم از کنار نویسنده ای که به اعتقادم تا اندازه ای از آرمانهای مرادش فاصله دارد بیخیال و بدون نقد عبور کنم.آرمانهایی که از خوش نامی و پر نامی، به بدنامی و گم نامی در دوران توسعه اقتصادی و سیاسی رسید و هر چند "طوبی للغربائی" که وابسته به اقبال یا ادبار خلق نیستند اما شکر خدا آرمانهای غریبانه آن "غریب مقتدر"به وسیله کسانی که شاید امیرخانی آنها را نئو حجتیه بداند زنده شد.                            صالح و طالح متاع خویش نمودند *** تا که قبول افتد و که در نظر افتد ...حق حق

اصلن یکی از دلایل مهمی که من از شخصیت قیدار خوشم آمد، همین دوری اش از «خبرچینی» و «خبرچینان» به عنوان آدم های حقیر و نفرت انگیز بود.

دیروز یک واژه ای را خیلی ناخود آگاه پراندم به نام "نوجوانمردی" . این جوانی و نوجوانی و میان سالی سه نقطه ی بحرانی هستند با دو نقطه ی عطف که در کل میشود پنج نقطه ی بحرانی ...

اصلا بعضی اوقات بی خیال دنیا میشوی ، به کتابخانه ای ات رجوع کرده ، قیدار رضا امیر خانی را برمیداری و میروی گوشه ای مینشینی و با خود عشق میکنی ! گور بابای دنیا ! والسلام ... ( ممنون از فحش هایی که نثارم میکنید بابت وقت شریفتان که تلف شد ، خوش باشید)

کتاب دیگری از امیرخانی در نمایشگاه کتاب، اردیبهشت ماه، رونمایی شد.

قیدار داستان یک گاراژدار در اوایل دهه هفتاد است. در این کتاب، شخصیت کتاب یک اسطوره اخلاق است و به نظر می‌رسد انسان ایده‌آل امیرخانی‌ست.

امیرخانی، دو سال پیش، به دانشگاه سهند تبریز هم که رفته بود خاطره ای متفاوت در مورد رهبر انقلاب گفته بود (که خواست منتشر نشود، که نشد) و به یک بعد از سبک زندگی بزرگان و جریان آفرینان اشاره کرده بود.

وقت گذاشتن برای مطالعه ((قیدار)) حتماً از وقت گذاشتن برای چیزهایی مثل:

ـ دراز کشیدن و فیلم (تلویزیون، لپ تاپ) تماشا کردن

ـ دور هم نشستن و غیبت کردن

ـ دور هم نشستن و در مورد چیزهای بی فایده بحث کردن

ـ تنهایی نشستن و به آروزهای دست نیافتنی فکر کردن و غصه خوردن

ـ پشت میز نشستن و اینترنت گردی غیر ضروری کردن

ـ هدفون زدن و  موسیقی یا مداحی گوش کردن

ـ قلم زدن و تحلیل سیاسی و اقتصادی در کردن

ـ به ورزشگاه رفتن یا نرفتن و فوتبال دیدن کردن

بهتر است.

مطلبی در مورد قیدار ندارم ،فقط یک جمله جالب از کتاب:

قیدار بودن مثل تیمسار بودن نیست، بازنشسته گی بر نمی دارد...

این جمله مدام یادآور  جمله ای دیگر، نه از امیرخانی، که از استاد پناهیان است (نقل مضمون): تبلیغ در درجه اول ویژگی مومنین است نه مهارت یا شغلشان.

پی نوشت:

+ یک سال بیشتر بعد از انتشار، چاپ دومش را خواندم. فروشهای اینچنینی یعنی فروش حقیقی مردمی غیر دولتی!

+ این همه که نوشتم قصه نبود، برای این بود که شما هم قیدارخوان شوید.

دیشب شروعش کردم . دوباره . خیلی وقت بود که نشده بود ی دل سیر کتاب بخونم . هفته پیش یک کتاب 600 صفحه ای رو یک روزه خوندم .

علی و آرزو کلی بهم خندیدن . علی به نوید می گفت شام هم که نداشتی لابد ! راست میگفت ظهر شروع کردم و تا سه نصفه شب نشستم خوندمش .

آرزو می گفت خب چرااا؟ گفتم نمی دونم . بعضی کتابا رو دلم میخواد بخونم بذارم کنار انگار که بخوام راحت شم از دستش و دلم هم نمیاد که کتابی که به دستم می رسه رو نخونده ول کنم .

یکی دوتا کتاب دیگه هم بود که اونا هم همین اندازه بود تقریبا ولی کم کم می خوندمشون . 

یعنی در آن واحد سه تا کتاب رو با هم می خوندم . 

یکی دیگه هم هست که  هنوز تموم نشده . بابا بهم داده و شاید 200 صفحه هم نباشه . ولی دیگه انقدر کش اومده حوصله م نمیاد . داستان زندگی سهروردی با چاشنی از تخیل . بدک نیست .

هیچ  چیزی مثل کتاب خوندن حالمو خوب نمی کنه .

من همیشه به تصمیم اول ، احترام میگذارم. تصمیم اولی که به ذهنت می زند، با همه ی جان گرفته می شود . تصمیم دوم ، با عقل ، و تصمیم سوم با ترس ... از تصمیم اول که رد شدی ، باقی ش مزه ای ندارد ... بگذار وعظ کنم برای تکه ی تنم .... من به این وعظ ، مثل کلام خود خدا اعتقاد دارم . فقط به یک چیز در عالم موعظه ات می کنم ، تصمیم اول را که گرفتی ، باید بلند شوی و بروی زیر یک خم ش را بگیری ... تنها یا با دیگران توفیر نمی کند. باید بلند شوی و فن بزنی .... بی چون و چرا .... بعد از فن زدن ، می نشینی و به ش فکر می کنی و دور و برش را صاف می کنی ....

رضا امیرخانی ؛ قیدار صص 30-31 ؛ چاپ چهارم ؛ نشر افق