حسم مثل حس "ارمیا" ست تو "بیوتن"!

یا مثل "صالح اعلا" توی "تابستان جان است"!

یکی از بچه های فیلم نگار در جایی خصوصی گفته قرارداد اقتباس سینمایی از رمان بیوتن امیرخانی توسط خانم وزیری در مرحله گفتگوست.میخواستم بگویم تو از صحت و سقم این خبرداری یا نه؟

جوابیه :اتفاقا کار اقتباس را خیلی دوست دارم...پیشنهاد دیگری هم بود می پذیرم... جایی خواندم موفقیت آثار هالیوود اقتباس از داستان های استخوان دار کلاسیک شان است ... البته امیدوارم استخوان در گلو نشود...

تا گریزد هر که بیرونی بود....

خمینی به ما یاد داد که وسط جنگ، هر روز صبح بلند شویم و دستمان را بگیریم به زانوی خودمان و بگوییم یا علی...بگوییم یا خدا...بعد رسیدیم به جایی که صبح به صبح بایستی می گفتیم یا دولت...

...وقتی جواب میراث شهدا را اجازه عنوان می کنند یعنی امتناع زبانی و دیالوگ یعنی فاتحه را بخوان که من از داغ حسین در اضطرابم تو از عباس می گویی برایم

میراث بودن آثار جنگ نگاهی کاملا فرهنگی است به جنگ که جنگ و میراثش را از محدوده خانواده های شهدا بیرون می برد.

جهت مطالعه دوستان که انشا الله در میراث دفاع های مقدس بعدی تجربه لازم و دانش کافی را داشته باشند لیستی از افراد صاحب نظر را جهت مطالعه آثارشان ارائه می کنیم بماند که میراث جنگ هشت ساله به باد رفت :

سردار باقرزاده، رئیس بنیاد حفظ آثار که در سال 86 رنج نامه‌ای را در اعتراض به یکسان‌سازی مزار شهدا منتشر کرد.

علیرضا کمری، چهره‌ی شاخص ادبیات پایداری

دکتر کوشکی استاد دانشگاه

دكتر رحماندوست، مشاور سابق رییس جمهور در امور ایثارگران

موراکامی را به عنوان یک نویسنده ی سورئال می شناسند و کسانی که به این قسم کتابها علاقمندند حتما راحت تر می توانند با این رمان کنار بیایند. برای من کمی سخت بود.در این مورد دقیقا همان احساسی را داشتم  که بعد از خواندن من او و بی وتن امیرخانی داشتم. که سردرنمی آوردم لزوم آوردن بعضی اتفاقهای غیرعادی و کاملا بی منطق در داستان چیست؟ شاید سورئال هم کمی معقول باشد بهتر است! تا حدی که به پیرنگ لطمه نزند. (این نکته کاملا سلیقه ای بود. )

 آن قدر این اتفاقات خارق العاده در داستان زیاد بود و پیرنگ آن قدر پیچیده شده بود که کتاب تمام شد و من با یک عالمه علامت سوال صفحه ی آخر را خیره نگاه می کردم! عزیز من نمیتوانی جمعش کنی برای چی پیرنگت را پیچیده میکنی؟! خیلی بد است که خواننده بعد از خواندن داستان، سوال داشته باشد. خیلی.

ارمیا معمر رو که یادتون هست؟

طی اتفاقاتی با آرمیتا پناهی آشنا میشه و به دنبال اون سفر به نیویورک و ادامه داستان...

بیشتر از این توضیح نمیدم!بخونید،پشیمون نمی شید!

قسمت هایی از کتاب که خودم دوس داشتم(مورد علاقه گلابی!):

-صدایی از دل آسمان بلند میشود:"و دیگر آسمان را نخواهی دید!

بعد خودش از خودش خجالت می کشد.چگونه خود را اهل رفاقت حساب کرده است؟با گردن کج جلوی دیسکو ریسکو؟با سینه سپر جلوی شیشه شکسته مشروب میاندار؟نمی داند چه قدر می دود و چه قدر خورشید صبوری می کند و چه قدر به خود دشنام می دهد تا عاقبت....

- از دیسکو ریسکو که نماز بالا نمی رود...

- و کسی در عالم هست که می گوید:"الیه یصعد کلم الطیب" و در هیچ جای کتاب محکمش "من دیسکو ریسکو الیه" را مستثنا نمی کند.

گلابی نوشت:

1.این کتابو اونایی که "ارمیا" رو نخوندن هم می تونن بخونن.

2.همونی که "ارمیا" رو بهم هدیه داد،"بیوتن" رو هم هدیه داد!

3.از دوستانی که این کتابو خوندن یا بعد می خونن،می خوام که نظرشونو راجع به این کتاب بگن.

http://www.havaars.blogfa.com/post-1258.aspx
سوسن جعفری-تیر91
2.کتاب «بیوتن» امیرخانی را نیز به لطف و کرم ایزد منان تمام کردیم! خودمان هم تمام شدیم ایضاً! یعنی من اگر در موردش ننویسم به نظرم سنگین‌ترم. یعنی آن شب پیش آرزو آنقدر نق زدم که کلاً نق‌م تمام شد که حالا بزنم. فقط ... شما را به سر جدتان، نمی‌شود سبک نیافرینید و نگارش تجدید نکنید و حالِ کتابخوان‌هایی مثل ما را به هم نزنید؟ یعنی فقط من ببینم کسی آمده نوشته «بیوتن» فلان و بیسار من می‌دانم و او!

ان‌ شا الله «قیدار» را که تمام کنم، می‌روم سراغ کتاب‌های خوب. کتاب‌های عالی. حتی کتاب‌های متوسط!

در  زمینه دیالوگ و گفتگوهای نغز بسیار موفق بوده است جناب نویسنده . از اینها که بگذریم نویسنده زحمت زیادی کشیده است در این وانفسای بی کتابی و بی نویسنده مجازی! و ایشان استعداد بزرگی است که صداهای بیشتری هم در آینده از او به گوش خواهد رسید و هنوز سی و نه سالش است . ضمنا مقالاتش فراتر از داستان گویی اش می باشد .

بیوتن رو دارم می خونم...

کلا هرچی توش ارمیا داشته باشه ،ارزش خوندن داره

پ.ن1: رضا امیرخانی در صفحه 106 «بیوتن» ش مینویسد: «شب است، خانه ام، کنار هم سرم، و این هر سه مرا آرام نمی کند...»

از روزی که پایم را توی خانه گذاشتم و میدانستم که قرار است روال گذشته زندگی در پیش گرفته شود، این جمله در ذهنم مرور میشد؛ این جمله را دوست داشتم ولی واقعیت این است که این هر سه مرا آرام میکند؛ بدجور مرا آرام میکند.

ممکن است دلتنگ باشی، ممکن است دلخور باشی، ممکن است غمگین باشی، اما ممکن هست که با همه اینها «آرام» باشی...

من اینجا... در این خانه... کنار این هم سر... آرامم....
...

http://memote.blogfa.com/post/861/%D9%85%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D9%BE%D9%8F%D9%81%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%D8%BA%D8%B1%D9%82-%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%D8%B4%D9%88%D9%85
بن بست-تیر91
بعضی وقت‌ها، فرصت می‌کنم در فاصله‌ی تاکسی یا اتوبوس عوض کردن، آسمان را با آن گلّه‌ی ابرهای پُف‌کرده یا بدون آن گلّه‌ی ابرهای پُف‌کرده ببینم. باقی وقت‌ها، یا داخل ساختمان‌های بلند بتونی هستم، یا بینشان. بدون آسمان.

یاد بیوتن امیرخانی افتادم و ارمیایی که لابه‌لای ساختمان‌های نیویورک خورشید را گم کرده بود. این روزها آدم زیاد دنبال آسمان نمی‌گردد، اگر مدام حس نکند یک چیزی از او دور شده.

از او که خدای جدانویسی است بعید است !!! این عناوین را از او انتظار داشتم : "قی دار " و " جان ستان کابل ستان " به جای  " قیدار " و " جانستان کابلستان " !!!