====================================

940
ایران اکونومیست: پیشنهاد نوروزی هنرمندان به مردم "حوض نقاشی" را ببینید

http://iraneconomist.com/fa/news/17291/%D9%BE%DB%8C%D8%B4%D9%86%D9%87%D8%A7%D8%AF-%D9%86%D9%88%D8%B1%D9%88%D8%B2%DB%8C-%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%85%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%87-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D8%AD%D9%88%D8%B6-%D9%86%D9%82%D8%A7%D8%B4%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%A8%DB%8C%D9%86%DB%8C%D8%AF
مصاحبه با جناب اکبر نبوی-فروردین93

این منتقد سینما که بیش از دو دهه است که در مطبوعات هم قلم می‌زند، پیشنهاد داد مردم در این تعطیلات کتاب‌هایی چون "گریه‌های امپراتور" شامل غزل‌های فاضل نظری، دفترهای "از آینه‌های ناگهان" سروده زنده‌یاد قیصر امین‌پور و "از گنجشک و جبرئیل" سروده زنده‌یاد سیدحسن حسینی، رمان "قیدار" نوشته رضا امیرخانی را مطالعه کنند.
====================================

939
یافته‌ها و دانسته‌ها:
http://www.sm-emadi.ir/%D8%AC%D8%A7%DA%AF%D8%B3%D8%AA%D8%B1%DB%8C/
سیدمحمد عمادی-اسفند92
- یک حمامِ خرابه که چهل تا جامه‌دار نمی‌خواهد. ول‌م کنید… خدا به زمینِ گرم بزند صغیر و کبیر این گاراژ را که پای من را به کلب‌عنتری و ژاندارم‌مرغی و جاگستری باز کردند… من که شکایت‌نام‌چه ننوشته‌ام؟!

====================================

938
خبرگزاری دانش‌جو: وقتی گاومیش بوق می‌زند!
http://www.snn.ir/NSite/FullStory/News/?Serv=4&Id=301629&Sgr=16
...-فرودین93

سر ظهر، قبل از اینکه صدای بوق گاومیش را بشنوند، صدای موتورش را می شنوند و می دوند کنار در. نعمت، در نیمه باز را باز می کند و گاومیش داخل می شود.

====================================

937
باشگاه خبرنگاران جوان: پای در خون نسل دوم را به رسم" قیدار" به خانه‌ی خود بکشید

http://www.yjc.ir/fa/news/4784730/%D9%BE%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AE%D9%88%D9%86-%D9%86%D8%B3%D9%84-%D8%AF%D9%88%D9%85-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D9%87-%D8%B1%D8%B3%D9%85-%D9%82%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%A8%D9%87-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87%E2%80%8C%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%A8%DA%A9%D8%B4%DB%8C%D8%AF
...-اسفند92

====================================

936
خبرگزاری کتاب:   کتابی که کفش‌های نویسنده‌اش را از پا درآورد!
http://www.ibna.ir/vdcj8aevvuqeh8z.fsfu.html
...-اسفند92

====================================

935
رجانیوز: درگذشت «امیرحسین فردی» بدترین خبر ادبی ۹۲
http://chaparak.ir/detail/News/725030

علی اکبر والایی-اسفند92
بهترین کتابی که خوانده‌اید؟ قیدار امیرخانی و سنگ سلام بایرامی
====================================

934
جام جم: چهره‌های هنری سال 92

یکی از چهره های سال 92 در حوزه ادبیات، بدون شک رضا امیرخانی است؛ نه تنها به واسطه موفقیت های کتاب هایش، بلکه به سبب برخی موضعگیری ها و اظهارنظرهایش. امیرخانی امسال موفق شد جایزه سیزدهمین دوره جشنواره شهید حبیب غنی پور در بخش رمان و زندگینامه داستانی با موضوع انقلاب و دفاع مقدس را از آن خود کند. او در این مراسم پس از دریافت جایزه اش گفت: بسیار خشنودم از این که تنها جایزه ادبی در جهان را دریافت می کنم که برای دریافت آن مجبور هستیم کفش هایمان را درآوریم. اگر یک ساختمان هشت طبقه با طبقات و بخش های مختلف را در نظر بگیریم که جشنواره ها و فعالیت های متعددی را برگزار می کنند، زمانی که یک اسم و امضا در آن عوض شود همه چیز تغییر می کند. رفت و آمدها، برخوردها، سلام و علیک ها همه و همه تغییر می یابد. اما در مسجد جوادالائمه کوهی مانند امیرحسین فردی می رود و چیزی عوض نمی شود. چون پسرهای بسیار خوبی دارد، من از این پسرهای خوب تشکر می کنم. البته سال 92 برای خود امیرخانی سال بدی بود. او در این سال به سوگ پدرش نشست. امیرخانی امسال در دیدار هنرمندان با رئیس جمهور نیز به نمایندگی از نویسندگان پشت تریبون رفت و از دغدغه های اصحاب قلم سخن گفت، از بی توجهی به ادبیات داستانی گله کرد و در پایان صحبت هایش گفت: جناب آقای دکتر روحانی! مورخ که نه، پرده خوان در پرده ای می گوید لشکر جن نزد حضرت ارباب رسیدند و به هواخواهی رخصت نبرد خواستند. حضرت ارباب رخصت نداد و فرمود حرب شما با خصم من از فتوت به دور است. شما ایشان را می بینید و ایشان شما را نمی بینند. آقای رئیس جمهور! ممیز و حامی و داور و سایر اعضای وزارت ارشاد را از لشکر اجنه انتخاب نفرمایید!
====================================

933

زنانه‌تر از هر زنی: 
http://zananetar1.blogfa.com/post/249
مژگان-اسفند92
آدمی که یکبار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد، مطمئن تر است از آدمی که تا به حال پاش نلغزیده 

قیدار - رضا امیرخانی

====================================

932
مستان رسوا: قیدار فرو می ریزد
http://mastanerosva.blogfa.com/post-472.aspx
مهدی-آذر92

_تو گاوصندوق یه دفترچه هست. تو هر صفحه یک اسم هست و یک تار سبیل که با نوار چسب چسبانده ام.تو یکی از صفحه هاش نوشته ام ،داش صفدر ..بساط قمار... جلوش هم سبیل تو را گذاشتم...تو یه همچین روزی باید بهت پسش میدادم با احترام تو بالا خانه اما پایین پای جورکن سردرسنگی به من شک کردی.. این تار به آن تار در...
صفدر به کف دستش نگاه میکند و تار سبیل قیدار.... سگ خند می زند. بعد آرام فوت می کند کف دستش.تار سبیل مثل تیر در چشم قیدار به زمین می افتد
حالا نوبت قیدار است که پشت کند به صفدر و زیر لب بگوید، حیف...
قیدار فرو میریزد
(رمان قیدار / رضا امیر خانی/ ص 115-117)
====================================

931
قیدار شهر جد پیامبر اسلام: سبد 3 عنوانی کتابخوانی عید
http://khodabandehcity.parsiblog.com/Posts/230/
مهدی قزلی-اسفند92

قیدار نوشته رضا امیرخانی: قیدار هرچند از دو کتاب قبلی یک سال قدیمی تر است ولی برای هر سبد کتابخوانی همیشه یک اثر از رضا امیرخانی واجب و لازم است. روایت داستان از کتاب های من او و بی وتن سرراست تر و ساده تر است. همین هم کتاب را خوش خوان تر می کند. قیدار مردی است که زندگی اش بر مدار جوانمردی شکل می گیرد. امیرخانی برای نوشتن کتاب به تهران قدیم و فتوت نامه های منتشره قدیمی نیم نگاهی داشته و نثر و لحن کتاب هم از همین نگاه متاثر است. اگر کسی از او چیزی نخوانده باشد به نظرم خواندن این کتاب باعث خواهد شد 10 اثر قبلی امیرخانی را هم در سبد کتابخوانی ایام سال 93 قرار بدهد. قیدار توسط انتشارات افق منتشر شده است.

یکی از اشتباهاتی که در ایام گذشته در انتخاب سبد کتابخوانی عید می کردم این بود که گاهی کتاب سخت خوان در لیستم پیدا می شد. این اشتباه البته در این لیست سه عنوانی انجام نشده است.

====================================

930

http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2014/03/140306_l41_book_ershad_buys_books_libraries.shtml?ocid=socialflow_facebook
علی جیحون-اسفند92
با این حال، دیگر از خریدهای هزارنسخه‌ای کتابهایی چون قیدار رضا امیرخانی خبری نیست و شمارگان کتاب‌های خریداری شده حدودا بین ۵۰ تا ۵۰۰ نسخه در نوسان است.
====================================

929

...: ادبیات داستانیِ سال 1391، در یک نگاه

http://rezachee.blogfa.com/post-46.aspx
رضا فکری-اسفند92
نام کتاب‌ها را کم و بیش می‌توان در سه گروه کلی بررسی کررد. حضور نام‌هایی به شکل موصوف و صفت و یا مضاف و مضاف‌الیه مانند: "بت دوره‌گرد"، "سایه‌های بلند"، "داستان‌های بادآورده"، "سایه اژدها"، "کتلت سرد" و یا "گراف گربه" و نام‌هایی به شکل عبارت‌های ناتمام مانند: "این‌جا؛ نرسیده به پل..."، "گفته بودی به هر حال..."، "زمستان با طعم آلبالو" و یا جمله‌های کاملی مانند: "این‌جا باران صدا ندارد" و یا "مگر می‌شود قابیل، هابیل را کشته باشد؟" و به نسبتی بسیار کمتر واژه‌هایی مانند: "درد" "قیدار" "خونه‌زاد"، "هیولا"، "نامحرم" و یا "نوزده" هم بر روی کتاب‌ها نام‌گذاری شده‌اند.

با مرور مختصر ادبیات داستانی دهه‌ی هشتاد هم می‌توان تقریبا به همین سه گروه نام‌گذاری رسید. در آن سال‌ها نام‌هایی همچون "بلبل حلبی"، "شب ممکن"، "باغ ملی"، "رود راوی"، "پرنده‌ی من" و یا "من او" بخش بزرگی از نام‌گذاری‌ها را به خود اختصاص داده بودند. هرچند که عبارات نیمه‌تمامی همچون "همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها"، "برف و سمفونی ابری" و جمله‌های کاملی همچون "چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم"، "تمام زمستان مرا گرم کن" و یا حتا جمله‌ی شعرگونه‌ای همچون "من ببر نیستم، پیچیده به بالای خود تاکم" هم نام‌گذاری شده است. همین‌طور به نسبت کمتری واژه‌هایی مانند "شاخ" و یا "نفس‌تنگی" هم بوده‌اند که به نظر می‌رسد این شکل از نام‌گذاری در آن سال‌ها هم چندان اقبالی نداشته است.

====================================

928
علم و ایمان: به دنبال یک جو معرفت

http://elmoiman.ir/1392/12/%D8%A8%D9%87-%D8%AF%D9%86%D8%A8%D8%A7%D9%84-%DB%8C%DA%A9-%D8%AC%D9%88-%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%D8%AA.html
...-اسفند92
http://www.mehrnews.com/detail/News/2252514
متین جعفری-اسفند92
سیزدهمین جشنواره ی انتخاب کتاب سال شهید حبیب غنی پور به همراه بزرگداشت زنده یاد امیرحسین فردی شامگاه دوشنبه ۱۲ اسفند در مسجد جواد الائمه تهران با حضور نمازگزاران و اهالی محل، برگزیدگان جشنواره و تقدیرشدگان، خبرنگاران رسانه های جمعی و خبرگزاری ها، جمعی از نویسندگان و شاعران، هنرمندان مدعو و برخی از مسوولان فرهنگی در شبستان مسجد جوادالائمه علیه السلام برگزار شد. برگزیدگان جایزه حبیب، امسال درحالی جایزه خود را در مسجد دریافت می کنند که داوری های امسال برای اولین بار طی سیزده دوره قبل، به طور کامل به وسیله نویسندگان عضو جلسه های قصه نویسی مسجد جوادالائمه انجام شده است. رضا امیرخانی که به دلیل رمان «قیدار» برگزیده بخش رمان بزرگسال با موضوع انقلاب و دفاع مقدس در این جشنواره شده است، گفت : بسیار خوشنودم از اینکه تنها جایزه در جهان را می‌گیریم و برای گرفتن مجبوریم کفش‌هایمان را درآوریم

«در قرآن، اسمِ بعضی پیامبران آمده است؛ اسمِ بعضی غیر پیامبران هم، چه صالح و چه طالح آمده است… صلحا عاشقِ حضرتِ باری هستند… اما حضرتِ حق، بعضی را خودش هم عاشق است… عاشقیِ خدا توفیر دارد با عاشقیِ ما… خدا عاشقی است که حتی دوست ندارد، اسمِ معشوقش را کسی بداند… به او می‌گوید، رجل! همین… مرد!… همین… می‌فرماید و جاء من اقصی‌المدینه رجل یسعی… جای دیگر می‌فرماید و جاء رجل من اقصی‌المدینه ‌یسعی، یعنی این دو تا رجل با هم فرق می‌کنند… یکی می‌آید موسای نبی را نجات می‌دهد… قوم بنی‌اسرائیل را در اصل نجات می‌دهد… دیگری هم قومی را از عذاب نجات می‌دهد… اسم‌ش چیست؟ اسم‌شان چیست؟ نمی‌دانیم… رجل است… »  (جملاتی از رمان قیدار)

قیدار شعار نیست. بازخوانی حدیث خوش فتوت است. بازگشتی به اصل. قیدار نسخه است. قیدار درد را شناخته و درمان ارائه می­کند. برای رسیدن به هنر انقلاب، بزرگ­ترین دستمایه هنرمندان فطرت بشری است و هنر قیدار نیز بازجست فطرت است. درد ما کم‎رنگ شدن مایه­های جوانمردی در وجودمان است و کار هنرمند بازگویی وضع ما.

امیرخانی گرچه درد جامعه را در این مورد خوب شناخته، اما راه بسیار پرخطری را برای پیمودن آن انتخاب کرده است. زیرا ممکن بود او هم مانند بعضی دیگر از نویسندگان مدعی، در دام پلورئالیسم دینی و یا لاابالی‎گری بیفتد، ولی امیرخانی خوب فهمیده چه می­خواهد بگوید، او شخصیت­های داستانش را بر اساس فطرت آدمی می­سازد. در داستان امیرخانی اشخاص اسیر هوا و هوس هستند، اما رو به کمال هم هستند، اشخاص گناه­کارند ولی توبه هم می­کنند، و آن هم نه فقط با زبان، بلکه در عمل‏شان.

قیدار مرد است؛ مردی سراپا درد. اساساً مردانگی از ابتدای عالم همراه با درد بوده. دردی شیرین که امروزه در زیر مشت­ها و لگدهای تجدد و ناسزاهای شیفتگانش به کام ما تلخ شده. با قیدار دوباره شیرینی دردهایِ روزهای نه چندان دور مردانگی و فتوت زیر زبان ما می­رود. درد مردم، درد رستگاری.

انگار ما یادمان رفته است روزهایی را که عاشقانی، چون طیب­ها و قیدارها و تختی­ها که بنای مردانگی، آن­ها را به رستگاری رساند و چونان شیفته­شان کرد که در مقابل سفیر گلوله و خمپاره تن­شان را به امر پیرمرادشان که مظهر فتوت و مردانگی بود سپر ­کردند.

بدون مردم بودن رستگاری محال است. با گوشه عزلت‏نشینی و بی‏تفاوتی نسبت به اطراف کمالی به دست نمی­آید. بلکه با جمع و احساس مسئولیت است که به رستگاری خواهی رسید و قیدار نیز در میان مردم و با مردم‎داری و مردانگی این راه را طی می­کند.

پیامبر(صل الله علیه و آله و سلم) تنها پیمانی که قبل از اسلام بست، عهد جوان­مردی بود که میان جوانان مکه برای یاری رساندن به مظلومان عقد گشت و بعد از اسلام نیز بارها فرمود که اگر دوباره چنین پیمانی بسته شود بی شک یکی از آنان خواهم شد. قیدار طنین فتوت است. قیدار به دنبال یک جو معرفت است.

قیدار رمان نیست، گو اینکه نویسنده نیز – تاجایی که نگارنده مطلع است – مدعای نوشتن یک رمان را نیز ندارد. اما هرچه کنیم نمی‎توان چشم به این امر بست که قیدار قصه می‎گوید. در گذشته، ما قصه‎گویی‎ای برخواسته از حکمت و فرهنگ خاص قوم خود را داشتیم، اما با روی کردن به سوی تجدد نه تنها آن نوع از قصه‎گویی را از یاد بردیم، بلکه سیطره گریزناپذیر تجدد کار را به جایی رساند که مجبور شدیم برای قصه‎گویی به تنها قالب موجود آن در عالم، یعنی رمان(Novel) روی بیاوریم؛ در رمان ما مجبور به شرح و تفصیل حالات و احوالات شخصیت‎هامان هستیم، به نحوی که حتی خصوصی‎ترین اعمال و افکار آنان را نیز در می‌یابیم. و کدام انسان است که همواره نیات پاک و منزهی داشته باشد؟ شاید به نظر برسد که با قرار دادن شخصیتی عرفانی و یا مقید به دین بتوان این مسئله را حل کرد؛ اما زهی خیال باطل. از اصول رمان که برخواسته از میل انسان‎هاست، باور پذیری و واقعی جلوه دادن داستان است. پس کیست که وجود چنین انسان‎های پاکی را باور کند؟ ممکن است به ذهن کسی این سخن متبادر شود که می‎توان با رعایت قواعد و چینش علی و معلولی صحنه‎ها، داستان را تا آن‎جا پیش برد که این امر باور پذیر گردد. اما اینان نیز در اشتباه به سر می‎برند. چه اینکه خواست باور پذیر بودن داستان نه از سر میلی فطری، بلکه از منطق موجود در نفس اماره جمعی نشئت می‎گیرد.

‎شاید برخی این وجیزه را از ذوق زدگی نگارنده بدانند، این فکر پُر بی‎راه نیست، زیرا امیرخانی ناخواسته یک معادله بزرگ در داستان را که همان شخصیت خاکستری است به هم می­زند و آن، خلق شخصیتی است که از دنیای بی‎رنگ خاکستری به سوی سفیدی طی طریق می­کند. او به ما نمی­گوید که قیدار رستگار شده، بلکه زندگی قیدار را در صراط مستقیم به ما نشان می­دهد. نه تنها او بلکه هیچ کس نمی­داند رستگاری به چه صورت است، اما همه می­دانند راه حق کدام است و البته سختی­های این راه راهم به ما می­نمایاند.

گویا امیرخانی ناآگاهانه تئوری داستان ساخته، می‎گویم ناآگاهانه زیرا هنرمند شأن تئوری پردازی ندارد، بلکه واسطه درک عالم است. البته استفاده از شخصیت‎های سفید در داستان‏ها و خاطره نگاری‎های دهه شصت و هفتاد هم مسبوق به سابقه بوده، اما نه به این شکل که شخصیتی در طی طریق به سوی سفیدی باشد، بلکه آنان تمام شخصیت‎هایی سفید و باور ناپذیر بوده‎اند.

کسانی که عدول از تئوری شخصیت خاکستری را ضعف داستان و نویسنده می‎دانند، آن‎قدر اسیر فرم و تکنیک هستند که اصالت هنر را با آن می‏سنجند نه با خود اثر و روح هنری آن، و بعد اینکه اصولا متوجه نیستند که با تئوری شخصیت خاکستری هیچ بشری توانایی رسیدن به رستگاری را نخواهد داشت و این نیز خود برای زندگی بشر حد و مرز مشخص می‎کند و به او می‎گوید: آرزوی رسیدن به کمال و سعادت طلبی فقط آرزوی یک مشت احمق است.

البته سخن من بدان معنا نیست که تکنیک و هنر چرا با هم آمیخته شده‏اند؛ بلکه برعکس اگر هنر در تکنیک و فرم تجلی نیابد چیزی از آن باقی نمی‎ماند. سخن من در واقع متعرض این قضیه است که اساسا تکنیک و فرم زاده هنر است و نه هنر زاده تکنیک و فرم، و هنرمند نباید اسیر این‏ها شود و این حرف نیز بدان معنا نخواهد بود که هرگونه تعرض به تکنیک‎ها و فرم‎های هنری مجاز و دارای اصالت هنری است، بلکه این‎ها تماما خود میزان و ترازی دارند که آن نیز خود هنر است.

قیدار نیز مانند قصص پیشینیان، آفاق انسانی را در وجود و حیات و گفتار و کردار خویش عینیت می‏بخشد و آن بخش از وجود نهانی انسان شرقی را – بلکه تمامی انسان‎ها، زیرا انسان غربی هم تا همین چند صد سال پیش شوالیه‎گری را ارج می‏نهاده، اما انسان شرقی به این جهت که جوانمردی و فتوت خویش را تا چند دهه قبل، پیش از سیطره کامل غرب در جهان، زنده نگه داشته بود و حتی در حال حاضر نیز آن را هر چند اندک، می‏بیند – که هنوز علقه‏ای هر چند اندک و ناقص به اسطوره‏ها و عوالم خویش دارد می‎نوازد تا به دنبال فرجی باشد از این سیاه چاله خود ساخته بشر.

قیدار در آخر باید برای خدا باشد، همان‏طور که معصوم علیه السلام فرمود: در میان شما کسانی زندگی می‏کنند که در آسمان‎ها شهره و در زمین غریب‎اند. این است ادامه طی طریق در راه رستگاری و قیدار هم در آخر گمنام می‏شود.

قیدار را به جرأت می‏توان جزو انگشت‏شمار رمان‏های انقلاب دانست. داستان انقلاب در راه تکامل است و دارد خود را پیدا می‏کند. شاید قیدار طلوع اولین اشعه‏های فجر قصه‌گویی انقلاب است. بعد از انقلاب وضع ما در برابر عالم غربی دستخوش تحولی عظیم شده است و به همین نسبت ما داستان و داستان‏گویانی متناسب با وضع جدید می‏خواهیم.

اینکه ما نیز سعی در داشتن ادبیاتی مانند غرب داشته باشیم هیچ چیز جز سرابی واهی نیست. چنان‏که بهترین کسی که توانست خود را تا حدود زیادی، به نسبت دیگران، به عالم غرب نزدیک کند، و البته هیچ گاه نتوانست و هیچ کس دیگر نخواهد توانست انسان نیست‏انگار غربی شود- صادق هدایت بود که در بهترین حالت آثارش در حد و اندازه نویسندگان درجه دوم و سوم اروپایی است که هیچ گاه حرفی برای گفتن نداشته‏اند.

ما نه می‏توانیم انسان نیست‏انگارغربی شویم و هنر و خاصه ادبیات‎مان آن رنگ و بو را بگیرد و نه می‎توانیم به گذشته خود باز گردیم و شاهنامه‏ها و گلستان‎ها بیافرینیم و در عین حال نه توان فرار از استیلای عالم غربی برخود را داریم و نه می‏بایست برای رسیدن به ادبیات انقلاب به گذشته درخشان خود پشت پا بزنیم.

انسان با تحولی که به تبع انقلاب معنوی اسلام در جهان ایجاد شده است وضع تازه‏ای در برابر هستی خواهد یافت. «من»، یعنی کیفیت حضور انسان در عالم وجود است که دیگرگون خواهد شد. و اگر این دگرگونی در ادبیات بازگویی شود، باید منتظر بود که ادبیات داستانی، تسلیم تحولی عظیم حتی در فرم و قالب شود[۱].

امیرخانی با دست یازیدن به اسطوره‏ها در قالب امروزی سعی در برداشتن قدمی در این مسیر داشته و انصافا هم در حد خود، بدون وجود الگویی خاص خوب از عهده این کار بر آمده است. برگزیده شدن چنین کاری در تنها جشنواره مسجدی دنیا که در این دوره ویژگی‎ای جدای از تمامی ویژگی‎های موجود در دوازده دوره گذشته جشنواره شهید حبیب غنی پور نیز بر آن افزوده شد، و آن انتخاب بهتری اثر داستانی سال توسط خود بچه‎های مسجد جوادالائمه، است، شاید نشان‌گر درستی چنین برداشتی باشد.

۱-     [۱]  آوینی،سیدمرتضی،مقاله رمان و انقلاب اسلامی

====================================

927
ایکنا: هدف‌گذاری در تولید آثار دینی، راهکار تأثیرگذاری بیشتر بر مخاطبان است

http://www.iqna.ir/fa/news/1381289
مصاحبه با جناب محمدکاظم مزینانی-اسفند92

«رضا امیرخانی» نمونه موفق در توجه به نیازهای مخاطب
وی با بیان اینکه اول باید نویسنده بود و بعد دنبال اثرگذاری رفت، درباره اینکه آیا کتابی به عنوان یک کتاب اثرگذار و نیازسنجی شده به خاطر دارد یا خیر، پاسخ داد: البته وجود دارد. برای نمونه می‌توان به آثار «رضا امیرخانی» اشاره کرد که در حوزه خودش موفق هم بوده. «من او»، «بیوتن» و «قیدار» توانستند در جامعه بازخورد مناسبی هم پیدا کنند.
این نویسنده درباره ویژگی آثار امیرخانی، اظهار کرد: امیرخانی مضامین دینی که خیلی زیاد هم هست را در اثرش به خوبی استفاده کرده و حتی به طور مستقیم از احادیث استفاده می‌کند، اما از آنجا که غنای ادبی خاص خودش را دارد همزمان با تلاش برای انتقال مفهوم، تأثیرگذار هم هست.
====================================

926
سنگ‌ین: لو رفت

http://vazzzin.blog.ir/1392/11/22/%D9%84%D9%88-%D8%B1%D9%81%D8%AA
پیمان-بهمن92
طرح کلی فیلم من را کمی به یاد کتاب قیدار انداخت؛ با شباهتی نه چندان موجه. آنجا امیرخانی در ۲۹۰ صفحه قیدار را خلق میکند تا در چند صفحه آخر از ارادت قیدار به امام خمینی بگوید و ماجرای اینکه وظیفه انتقال آقا از فرودگاه به بهشت زهرا برعهده «بوفالو» اتومبیل قیدار بوده را تعریف کند. اما اینجا حاتمی کیا برای اینکه قهرمان زندگی اش را قدرتمندتر به رخ بکشد و دیالوگ «خمینی عصاش رو بلند کرد» بیشتر در یادها بماند به جای اینکه قهرمان و پهلوانی تصنعی مانند قیدار خلق کند٬ دو شبانه روز از زندگی یک قهرمان و پهلوان واقعی را روایت میکند
====================================

925
خبرگزاری مهر: امیرخانی: جایزه ادبی شهید غنی پور تنها جایزه‌ای است که برای دریافت آن باید کفش‌هایمان را در بیاوریم
http://www.mehrnews.com/detail/News/2248658
...-اسفند92

به گزارش خبرنگار مهر، نویسندگان برگزیده سیزدهمین جایزه ادبی شهید غنی پور که شب گذشته در مسجد جواد الائمه(ع) برگزار شد, پس از دریافت جایزه خود از دست پدران شهدای حاضر در مسجد جواد الائمه(ع) هر یک برای دقایقی با حضور در پشت تریبون طراحی شده در این مسجد به اظهار نظر برای حاضران پرداختند.

رضا امیرخانی که با رمان «قیدار»، برگزیده بخش انقلاب و دفاع مقدس این دوره از جشنواره شد، پس از دریافت جایزه خود در سخنانی اظهار کرد: بسیار خشنودم از اینکه تنها جایزه ادبی در جهان را دریافت می‌کنم که برای دریافت آن مجبور هستیم کفش‌هایمان را در بیاوریم.

وی ادامه داد: اگر یک ساختمان 8 طبقه با طبقات و بخش‌های مختلف را در نظر بگیریم که جشنواره‌ها و فعالیت‌های متعددی را برگزار می‌کنند، زمانی که یک اسم و امضا در آن عوض شود همه چیز تغییر می‌کند. رفت‌وآمدها، برخوردها، سلام و علیک‌ها همه و همه تغییر پیدا می‌کند. اما در این مسجد کوهی مانند امیرحسین فردی می‌رود و چیزی عوض نمی‌شود. چون پسرهای بسیار خوبی دارد. من از این پسرهای خوب تشکر می‌کنم.

====================================

924

کوهپایه: ما و آیین جوانمردی!

http://poyeh.parsiblog.com/Posts/861/%D9%85%D8%A7+%D9%88+%D8%A2%D9%8A%D9%8A%D9%86+%D8%AC%D9%88%D8%A7%D9%86%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%8A!/
محمدرضا آتشین صدف-اسفند92
قیدار امیرخانی را هنوز نخوانده‌ام ولی همان روزهای اول و شاید پیش از کاغذی شدن آن، درباره‌اش خوانده بودم. وقتی از نهاده‌اش (= موضوعش) آگاه شدم، نخستین واکنشم در ذهنم شگفتی بود از اینکه سراغ چنین نهاده‌ای رفته است: فتوت و جوانمردی یا به سخن او: جوان‌مردی.
====================================

923

کتابسرای باران:يك نگاه گذري
http://ketabserayebaran.blogfa.com/1392/12
خدری-اسفند92
7- افق:ارميا،بيوتن،ناصر ارمني ،بيوتن،قيدار،ديلماج،نفحات نفت ، غريبه اي در بخار نمك...
====================================

922
بیمه جون: بیمه جون

http://mohsen-rahimi.blog.ir/post/20
محسن رحیمی-اسفند92بیمه جونب

====================================

921

کتابخانه عمومی آیه الله طالقانی: نقد کتاب:قیدار

http://taleghani-library.blogfa.com/post/228
سالاری-بهمن92
قيدار را -كه خودش دستكمي از درويش مصطفاي «منِ او» ندارد- «سيد گلپا»يي همراهي ميكند كه كلامش

به همان حقاي و به همان نافذي است كه كلامِ درويش مصطفا براي علي فتاّح. سيّد گلپا، روحاني باطنداري

است كه همه چيز را به همان خوبي ميبيند كه درويش مصطفا. فاتحهٔ غليظُ الْـ«حاء»ِ سيّد گلپا همانقدر قيدارِ

از دسترفته و عزلتنشين را زنده ميكند كه فرياد و نشانه رفتنِ تبرزينِ درويش مصطفا در مسجد قندي، علي

 فتاحِ معتكفِ دلخوش كرده به انگشتر فيروزه و عقيق را.

مرامِ قيدار و بعضي ريزه كاري هايش در به جريان انداختنِ روحِ خدايي و اعتقاداتِ خالصِ شيعي در جزء جزء

زندگي، چنان به دلِ خواننده مينشيند كه گويي رويِ ماهِ آشناي گمشدهاي را بعد از سالها دوري ميبيني؛

گمشدهاي از جنسِ پلاكِ برنجي «يا رب نظر تو برنگردد» و «نفسِ حقِّ» درويش مكانيك.

با اين همه، اجزاي داستاني قيدار، به اندازهٔ رمانِ ماندگارِ «منِ او» قوت نگرفته است. شخصيتها آنگونه كه

 بايد اعتماد خواننده را جلب نمي كنند و آن طور كه براي باورِ گفتار و كردارشان لازم است، به خواننده معرفي

نميشوند. به رابطهٔ عاشقانهٔ قيدار و شهلا، زياد پرداخته نميشود و علتِ انتخابِ شهلا از ميان تمامِ دخترانِ اسيرِ

دستِ شاهرخ روشن نمي شود.

قيدار، قدرتمند و جذاب شروع ميشود و از نيمه به بعد دچار گونهاي يكنواختي و كندي در خوانش ميشود.

در رمان، حلقه هاي گمشدهاي وجود دارد كه گاه خواننده را در تعليقي بيفرجام نگه ميدارد. بعضاً گفتارها و

اقدامات و اتفاقاتي رخ ميدهد كه علتش خواننده را راضي نميكند و اين تصور را كه نويسنده گاهي تنها به دنبال

 جور كردنِ قطعه اي -نه چندان جور- براي عبور به مرحلهٔ بعدي داستان بوده، تقويت مي كند.

عدمِ وجودِ پيرنگي قوي در اين رمان، در قياس با رمانهاي پيشينِ نويسنده، اين گمان را به ذهن متبادر ميكند

كه نويسنده در نگارش و تكميل اين رمان، دچار شتابزدگي بوده و چنان كه بايد، زمان صَرفِ نگارش و پرورش و

خلقِ موقعيتهاي بديع و متفاوت نكرده است.

با اين حال، نويسنده همچنان در ايجادِ تكيه كلامها و ادبياتِ خاصِ هر شخصيت، يا دستكم ادبياتي ماندگار

براي هر رمان، به چيرهدستي گذشته است.

رمان از نظر ويرايش و صفحه بندي، به غير از چند مورد معدود غلطِ تايپي و كسرهٔ اضافه، مشكلي ندارد و

 با همان رسم الخطِ آشناي «منطبق با ديدگاه مؤلف» به چاپ رسيده است.