ریز: یا دولت!

این پست خیلی طولانی میشه اما خوندن این تیکه از این کتاب شاید ارزششو داشته باشه:

یه قسمت از کتاب "بیوتن" از رضا امیرخانی

- حاج مهدی(فرمانده جنگ که الان تو نیویورک زندگی می کنه):خمینی به ما یاد داد که وسط جنگ، هر روز صبح بلند شویم و دستمان را بگیریم به زانوی خودمان و بگوییم یا علی... بگوییم یا خدا... بعد رسیدیم به جایی که صبح به صبح بایستی می گفتیم یا دولت...

- آرمیتا (یه دختر ایرانی که زمان جنگ رفته نیویورک): خب توی آمریکا هم که نمی گویند یا علی! ... نمی گویند یا الله... حتا نمی گویند یا Jesus!!! این جا صبح به صبح می گویند یا...

آرمیتا نمی داند صبح به صبح در آمریکا چه می گویند، اما حاج مهدی می داند

- توی آمریکا صبح به صبح می گویند یا خودم! من فکر می کردم یا خودم بهتر از یا دولت باشد! یا خودم را می شد یک جوزهایی تبدیلش کرد به یا علی... اما یا دولت با هیچ سریشی نمی چسبد به یا علی...

(حالا نظرتون چیه؟! من که حرفشو قبول دارم.)

http://taghayyod.blogfa.com/post/12
مهتاب-آبان91

 پشت میز نشسته ام و کلاه بافتنی ام را تا ابرو پایین کشیده ام.

"بی وتن" را تمام کردم...همین چند دقیقه ی پیش...

فکر نمیکردم خوشم بیاید. ولی خوشم آمد...خیلی...

گرچه کماکان انتقاداتم به امیرخانی پابرجاست. ولی نمیتوانم منکر این شوم که کتاب هایش را دوست دارم...

(افاده ها طبق طبق!)!!!

راستش از این جور آدم‌ها چه جور می‌شود توقع داشت که در چارچوب شخصیت‌پردازی‌ها و روایت‌پردازی‌های مرسوم در بیایند؟ شاید نیاز به خلق الگوی جدیدی در روایت‌پردازی برای این جور داستان‌نویس‌ها از همین‌جاها شروع شود. و بر خلافِ همه‌ی این داستان‌ها، نوولِ‌ از به بیش از باقی مورد علاقه‌ی من بود. این یکی داستانی منسجم‌تر داشت. شخصیتی ملموس‌تر، خواسته‌ای مشخص‌تر و در نهایت فرجامی جذاب. انسجام این قصه معنایش آن نیست که آن‌ دیگری‌ها راه به غلط برده‌اند. اما راهِ آن‌ها تا رسیدن هنوز دراز است. داستان‌نویسیِ این‌شکلی هم مثلِ شخصیت‌های این‌شکلی، هیچ جا سابقه‌ و پس‌زمینه‌ای ندارد و هنوز بی‌وطن است.
این متن عینا در سایت ارمیا کار شده است.

========================================
882
حدیث آرزمندی:تصورات جذاب یک مرد...
http://sayetanhai70.mihanblog.com/post/152
مرضیه ابراهیمی-مهر91
به این فکر می کنم که اگه یه روز بخوام بکشم اش...همونجور که تصور می کنم...چی می کشم؟؟؟؟

حتما سرشو شبیه دوربین عکاسی می کشم...و توی یه دستش چند تا برگه و یه روان نویس واسه نوشتن...و توی دست دیگه اش یکی از این بلند گوهای مخصوص کارگردان ها!!! پاهاشم شبیه سه پایه ی دوربین با تایر ماشین های مخصوص کوهستان می کشم با مارک آریو...و یه عالمه ابر گنده بالای سرش که پره از فکرهای متفاوت و خط خطی...اون گوشه توی یکی از ابرها هم یه دختر خوشگل چادری می کشم...با ویژگی هایی که دوست داره....توی یکی از ابرها هم بیوتن امیرخانی رو... توی یکی از ابرها هم دوتا گلابی و نصفی...یکی هم نیم لیوان مرحومش...و شاید توی یکیش یه اسلحه...با گلوله های قدیمی 9میلیمتری... روبروش یه جاده با یه عالمه دست انداز و چاله چوله که می رسه به نقطه نا معلوم توی اوج...با یه لبخند روی لبش به همه دست انداز ها...و یه شعاع نور که از جایی بالای آسمون به قلبش متصله....!!!
========================================
881
راوی رویا: کوتوله‌های حقه‌باز و حُقنه
http://ravi-roya.persianblog.ir/post/141/
حسن فراهانی-مهر91

اینجا را از زبان «م.ر.ب» بخوانید در نشریه سیمرغ (شماره 11 و 12 ،مرداد و شهریور 1391) صفحه 91:

«قیصر هم آدمی بود از جنس رضا امیرخانی. آدمی وارسته و دوست داشتنی. انسانی بسیار نازنین، با اخلاق و از نسلی که انگار کاملا از بین رفته و به خاطرات پیوستند و دیگر امکان به وجود آمدنشان نیست. یعنی آخرین سنگردار اخلاق توام با ادبیات و تواضع و توانایی. الان دوره‌ی کوتوله‌های حقه‌بازی است که به خلایق حقنه می‌کنند.

در اینکه قیصر مرد خوب و گلی بود شکی نیست؛ اما مگر ایشان طالع‌بینی و پیشگویی می‌دانند که می‌گویند: «دیگر امکان به وجود آمدنشان نیست.»؟ البته مشکل اصلی در جمله‌ی آخر است. کاملا مشخص است منظور از کوتوله‌های حقه‌باز چه کسانی هستند. چرا ایشان از «حُقنه» استفاده کرده‌اند؟ حُقنه را در فرهنگ معین که جستجو کنی معنی‌اش را این می‌یابی: «وارد کردن داروی مایع از طریق مقعد.»